woensdag 31 januari 2018

'Settelen' van Ida Boelhouwer



Ontroerd was ik, toen Ida dit voorlas tijdens één van onze moedige gesprekken.

Settelen

Elke dag zoek ik het weer tijdens het opstaan
ik zoek het in cadeaupapier
dat over de weg waait
in op de vriendelijke wind fladderende
plastic zakjes
iedereen en alles
is op zoek
naar iets
ondertussen
wil ik het liefst
een benzinepomp zijn
op een gunstige plek
met een winkeltje erbij
en een mevrouw erin
van rond de vijftig
die ernaast woont
helemaal
alleen
enzo
de eindjes aan elkaar knoopt
ik zou haar
man
minnaar
en
bestemming zijn

Uit: 'de nacht versiert je nog'
van Ida Boelhouwer


zondag 28 januari 2018

Removed

Met dank aan Toekie van Apeldoorn, oprichter van De Kindercoaches. Een prachtige korte film over de kwetsbaarheid van kinderen en jongeren én de kwetsbaarheid van het helingsproces.
Daarom ben ik zo blij dat Riet Fiddelaers-Jaspers, trauma- en verliesdeskundige, en oprichter van het Expertisecentrum Omgaan met Rouw en Verlies eind maart naar Loft, Boksum komt om haar kennis met ons te delen over Traumasensitief werken met Jongeren en Kinderen


maandag 22 januari 2018

'De mooiste poëzie is het ongeschrevene' Remco Campert

Poëzie (zoveelste poging)

Poëzie is de toon
die de muziek maakt
die terwijl je luistert
spoorloos raakt

poëzie is een woord
je schrijft het op
en de inkt wordt onzichtbaar

vergeefs gegoochel
met iets wat de schijn ervan heeft
het konijn blijft in de hoed

waar niets om bewijs vraagt
blijft alles onbewezen

de mooiste poëzie is
het ongeschrevene


Remco Campert (1929)
uit: Licht van mijn leven (2018)

zondag 21 januari 2018

Bidden

Trynke Minzinga Zijlstra Veenstra
Mijn vader woont zelfstandig en is afhankelijk van buurtzorg om uit, half acht 's ochtends, en in bed, half vijf 's middags, te komen. Daar tussenin redt 'ie zich heel aardig. Ik bewonder hem om zijn acceptatie van het leven zoals zich dat aan hem voordoet. Ik ga twee keer in de week naar hem toe en ben meestal in meer of mindere mate geïnspireerd door hem en door onze gesprekken.

Afgelopen week was ik met de fiets gevallen door de gladheid, onderweg naar hem. Na mijn val belde ik mijn lief omdat ik, los van breuken en meer van lichamelijke ongein, in mijn eentje eigenlijk niet weet hoe het met me is, na zo'n gebeurtenis. Gelukkig was die bereikbaar en al pratend bleek het wel wat mee te vallen met de impact. De rest van mijn tocht maar even lopend voortgezet kwam ik vijf minuten later bij hem. Ik had me voorgenomen niks te zeggen over mijn val omdat hij zich anders misschien zorgen gaat maken maar het eerste wat ik zeg na binnenkomst is dat ik ben gevallen. En terwijl ik normaal alles doe omdat hij minimaal mobiel is, ging hij meteen staan, veegde met een doekje op mijn jas om, legde die weg en gebood, tot twee keer toe, mij te gaan zitten. En ik realiseerde me dat dat een mens waarschijnlijk ook weer zin geeft om voor een ander te zorgen dus liet ik het me ook aanleunen.

Bij de koffie vertelde hij dat hij een boekje van Bonhoeffer naast zijn bed heeft liggen. En dat hij daar een klein stukje in had gelezen waarin stond dat je een mens in de ogen moest kijken. En dat had hij meteen gedaan bij zijn minst populaire 'buurtzorgster'. Dat vind ik mooi. Steeds zoeken naar mogelijkheden om op het menselijke level in verbinding te blijven. Dat hij dat dus kan, wil en doet. Binnen die kleine reikwijdte waarin zijn leven zich afspeelt.

En zo kwamen we via Bonhoeffer op de oorlogstijd en mijn vaders vader, mijn pake. Deze is 1948 verdronken onderweg naar een vergadering over emigreren naar Canada. En ik was verdrietig want ik had graag willen weten of ik met hem op kon schieten en ik had hem graag ontmoet en hem van alles willen vragen. Waarop mijn vader zei dat ik misschien kon bidden. En toen was ik weer verdrietig want dat voelde een beetje alsof hij alvast een voorschotje nam op het moment dat hij er zelf niet meer zou zijn. Dat ik middels het bidden dan toch verbinding kon leggen met hem, mijn moeder, mijn zus en mijn grootouders, en nog meer familieleden die ik graag had ontmoet. Bidden, ik doe het nooit, ben gereformeerd opgevoed maar niet gebleven. Mijn ouders waren christelijk maar niet van de kerk. En wel deels gelovig op een eigenzinnige manier.

Wierd Minzinga Zijlstra
Maar zijn voorstel om te gaan bidden past in een proces, mijn proces omtrent zingeving en overgave. Een vriendin die van het Boeddhisme terugkeert naar het christendom wat voor haar voelt als thuiskomen. Mijn zus die in haar stervensproces vocht met het geloof en het Godsbegrip. Mijn ontdooien uit een versteende rouwperiode en zoeken naar betekenis. En mijn kinderlijke beeld van mijn geliefde mensen boven in de hemel, samen op een bankje, kijkend hoe het met ons gaat. Mijn lief had een gedicht van Huub Oosterhuis gezien en was daarvan onder de indruk. En hier herken ik mij in. Prachtig.

Ben van religie niet.
Heb wel de stem gehoord
van het bevrijdingsvisioen
dat gloedrood in de Joodse Bijbel staat geschreven:

'Gelijke rechten op geluk
de zachte krachten van de solidariteit
genade brood voor ieder mens

uittocht uit alle wrede slimme
martelende slavernijsystemen
ooit en steeds opnieuw bedacht.'

De stem die dit
tot mijn geweten spreekt
is god voor mij.

En als ik zing uitzinnig ingetogen
in eigen zieletaal, of Bach aanhoor:
't gaat over dit, die god alleen

en verder godsdienst geen.

Huub Oosterhuis Trouw 22 december 2017



vrijdag 12 januari 2018

Wat 'Smûk' , 'Before they pass away', David Whyte en koffie met elkaar te maken hebben.

Trynke Minzinga Zijlstra Veenstra

Natuurlijk hebben die twee boeken niks met elkaar te maken behalve dat ze op een gelijktijdig moment onder mijn aandacht worden gebracht en er in mijn hoofd een kruisverband wordt gelegd. Om orde te krijgen in mijn hoofd schrijf ik eigenlijk deze blog. En mocht je geïnteresseerd zijn in deze uitleg van dit volstrekt onlogische verband lees dan verder. Ik betwijfel zelfs mezelf in het schrijven van deze blog, wát in mij denkt dat het van belang is dat ik dit publiceer. Maar dus toch verdergeschreven als uitnodiging voor gesprek en ontmoeting.

Donderdagochtend 25 januari, half tien, organiseer ik een gesprek hierover waar je van harte welkom bent. Uiteraard met een heerlijk bakje koffie in een prettige sfeer. Mail me wel even zodat ik weet dat je komt.


Jaren heb ik 'complexiteit is mislukte eenvoud' van Edward de Bono boven mijn nieuwsbrief gezet. Een uitspraak die me uit het hart is gegrepen. We zijn er met zijn allen heel goed in geworden om de wereld complex te maken, we ontwikkelen ideeën, onderbouwen die met argumenten, gaan in discussie en degene met de slimste discussietechniek en grootste verbale capaciteiten, wint de discussie. Dit heeft er dus helemaal niks mee te maken of je nu gelijk hebt op inhoud. En zo moeten we dus middels cognitieve dissonantie, ook alweer zo'n woord, onze stappen die we maken in het leven weer te plek redeneren. Best complex vind ik. Het is ook daarom dat ik hierover blog omdat ik niet in een discussie terecht wil komen. Ik weet dat ik de waarheid niet in pacht heb en dat er überhaupt geen waarheid bestaat. Dus er bestaat ook geen gelijk, denk ik. Maar wel voer voor gesprek, dialoog en ontmoeting.
Wimke Tolsma, voormalig collega bij de woningstichting, schreef een boek 'Smûk'. Als antwoord op Hygge, Lykke en Ikigai. 'Iedereen zo trots en gelukkig als een fries' zegt ze. Ik moest destijds altijd lachen omdat ze bij de weerberichten van Limburg keek omdat ze daar blijer van werd. 
Smûk, Hygge, Lykke en Ikigai hebben op een abstract level, in mijn ogen het simpele level, een overeenkomst: de waardering voor de kleine dingen in en om je heen, zorg voor je omgeving en zorg voor gezelligheid, sfeer. Heel dichtbij en heel 'eenvoudig'.


Jimmy Nelson maakte bovenstaand boek, een vriendin had hem hierover horen/zien vertellen en was erg onder de indruk. En dit zette iets bij mij in gang omtrent de vraag: wat maakt nu dat hij/wij menen dat wij alle recht hebben om deze volken te 'bekijken'. Natuurlijk snap ik vanuit antropologisch perspectief dat het leerzaam is. En natuurlijk snap ik ook dat zo'n man een soort ontdekkingsreiziger is. En al schrijvend betwijfel ik zelfs het 'natuurlijke' eraan.

We leven in een wereld waarvan we met zijn allen heel goed weten dat het vol is en dat we heel verstandige dingen moeten doen om onze ecologische voetstap zo klein mogelijk te houden.
'Het nieuwe vliegen is niet vliegen' was bijvoorbeeld een uitspraak in een uitzending van Tegenlicht van de VPRO. 

Maar het paradoxale is dus dat Jimmy veel heeft moeten vliegen om zijn boek te maken met zo'n titel. Of dat we met zijn allen een cruise ondernemen om voor het laatst de poolkap te zien voordat die definitief gesmolten is, waardoor hij dus sneller smelt. Of dat we met zijn allen nog een keer door de jungle willen voordat die definitief gekapt is.

Covey heeft het over de cirkel van betrokkenheid en de cirkel van invloed. En ik heb invloed op mijn pad, een pad van versimpeling en dichtbijheid, een pad van zorg voor de mensen in mijn directe omgeving, mezelf, de spullen om me heen, incl afval en energieverbruik. En daarom vind ik Wimkes boek zo leuk: dichtbij, zorg, gezellig, hygge, ikigai. En natuurlijk vind ik Nelsons boek ook prachtig.

Maar wat ze dus in mijn hoofd met elkaar te maken hebben is de paradox waar ze voor staan, heel ver weg, waar je betrokken op kunt zijn en heel dichtbij, waar je invloed op kunt hebben. En op het moment dat je geen invloed hebt maar wel betrokkenheid ga je van alles 'vinden'. En vanuit het 'vinden' kom je weer op het oordelen, discussiesen bronnen van tegenstelling. En ik weet één ding zeker dat de wereld geen haar beter wordt van dit soort vinden.

Gelukkig bestaat de wereld uit paradoxen en levert dat ook heel boeiende inzichten zoals bijv Damiaan Denys het heeft over de angstparadox. Volgens Denys hebben we te maken met een angstparadox: Het is nog nooit zo goed gegaan met ons, we zijn nog nooit zo veilig en welvarend geweest. Toch leven we in een maatschappij gedreven door angst. We zijn niet bang omdat er aanslagen zijn, er zijn aanslagen omdat we bang zijn. Die angst vergroot het effect van een aanslag en dat snappen terroristen maar al te goed”.

Of de paradox van de tolerantie: 'onbeperkte tolerantie moet leiden tot het verdwijnen van tolerantie. Als we ongelimiteerd tolerant zijn, zelfs jegens hen die zelf intolerant zijn, als we niet bereid zijn een tolerante samenleving te verdedigen tegen de aanvallen van de intolerante medemens, dan zal de tolerante mens te gronde gaan, en met hem de tolerantie.'

Ik nodig je dus uit voor, in David Whyte zijn woorden, een moedig gesprek, a coureageous conversation. De kettle is on.



“Everything Is Waiting for You”
BY DAVID WHYTE (@WHYTEDW), SPECIAL CONTRIBUTOR
After Derek Mahon

 Your great mistake is to act the drama
 as if you were alone. As if life
 were a progressive and cunning crime
 with no witness to the tiny hidden
 transgressions. To feel abandoned is to deny
 the intimacy of your surroundings. Surely,
 even you, at times, have felt the grand array;
 the swelling presence, and the chorus, crowding
 out your solo voice. You must note
 the way the soap dish enables you,
 or the window latch grants you freedom.
 Alertness is the hidden discipline of familiarity.
 The stairs are your mentor of things
 to come, the doors have always been there
 to frighten you and invite you,
 and the tiny speaker in the phone
 is your dream-ladder to divinity.

Put down the weight of your aloneness and ease into the
 conversation. The kettle is singing
 even as it pours you a drink, the cooking pots
 have left their arrogant aloofness and
 seen the good in you at last. All the birds
 and creatures of the world are unutterably
 themselves. Everything is waiting for you.