Met een dichtende vader ben ik min of meer opgegroeid met poëzie en soms dronken we er (dinsdagochtend half elf) een korenwijntje bij. Zijn dichtbundel heeft zelfs een poosje te koop gestaan bij van der Velde in Leeuwarden! #trotsdochterhart
Sinds mijn 45e heb ik mijn fairshare van verlies toebedeeld gekregen waarvan ik soms de neiging heb om het allemaal in een overzichtje te zetten, een tabel, om toch een gevoel van regie te houden.
- Te beginnen met het verlies van mijn werk. Waarschijnlijk samenhangend daarmee verlies van vanzelfsprekendheid doordat ik angstaanvallen kreeg. En deze twee dingen lagen ongetwijfeld in mijn overgangsschaal.
- Mijn moeder, mijn zus en mijn vader zijn jaar op jaar overleden. In diezelfde periode zijn onze hond en vier katten overleden.
- Mijn baarmoeder en mijn galblaas zijn verwijderd.
- Mijn jongste was 1,5 week het huis uit maar moest eind januari een spoedoperatie ondergaan aan het Caudasyndroom (kan je beter niet hebben) en moest thuis herstellen. Gelukkig is ze weer fit genoeg dat ze weer naar haar eigen appartement kan.
- En nu zit ik in een soort lege nest-syndroom in het kwadraat. En komen er dingen van de andere kinderen ook, op tafel over dingen die ik in het verleden, met de opvoeding niet zo goed heb gedaan, of in ieder geval had ik die dingen beter kunnen doen. De kinderen ontdekken nu dat ik een soort keizer zonder kleren ben. En wat een angst geeft dát zeg, als je overlevingspatroon is dat je moet vechten voor je bestaansrecht. En ja, welke opvoeder komt dit niet tegen zou je denken, cliché.... Maar goed, cliché omdat het zo waar is natuurlijk.
En ik ervaar, voel aan den lijve, dat er iets in mij stopt. Er is een 'radical simplification' in die zin dat ik me helder en duidelijk realiseer dat ik op een doodlopend spoor zit. Zoals veel vrouwen heb ik vanuit mijn jonge jeugd een patroon ontwikkeld dat ik móet zorgen, in eerste instantie voor mijn moeder en dat bouwde in tweede instantie uit naar de mensen die me lief zijn maar ook naar de willekeurige voorbijganger op de Nieuwstad, zeg maar. Vet vermoeiend eigenlijk ook. Superherkenbaar waarschijnlijk voor veel vrouwelijke lezeressen. En dat 'stoppen' voelt, voor mij, als een soort ultiem verlies, gek genoeg.
Eigenlijk kom ik tot de ontdekking dat de afhankelijkheid die ik had als heel jong kind, de afhankelijkheid van mijn moeder, er nog steeds was. Waarbij die afhankelijkheid zich eigenlijk als een soort keerzijde van die zorgdrift richtte op de persoon waar ik voor aan het zorgen was.
Mijn kinderen hebben op hun eigen, wijze manier te kennen gegeven dat dit voor hen niet werkt. 'Invisible help' in de woorden van Whyte, you need invisible help, hulp waarvan je nog niet wist dat je die nodig had. En in feite kreeg ik die van mijn kinderen.
Dat ik écht moet stoppen met zorgen voor. En dat ik verantwoordelijk was, ben en blijf voor mijn eigen leven. Mijn zin van het leven leek immers dat zorgen voor; en wat voor zin heeft mijn leven, mijn bestaan nu nog dan?
De grote versimpeling, radical simplification, zit hem er nu in dat ik 'gewoon' (hahaha) alleen maar bij mezelf hoef te blijven om te weten wat goed is, van moment tot moment.
Ik 'verlies' mijn overlevingspatroon zou je bijna kunnen zeggen. Wás het maar zo simpel natuurlijk. Want wat in 60 jaar is ontstaan laat zich niet zomaar even 'ontleren'. Maar ik weet wel dat ik met bewustzijn over dit geheel al een goeie stap maak. En ondertussen zit ik in een rouwproces van hier tot Tokyo. En elke keer weer ervaar ik hoe helend, helpend poëzie voor mij is.
Ik postte een prachtig gedicht van Mary Oliver wat hier zo mooi bij past, hieronder de laatste regels:
But little by little,
as you left their voices behind,
the stars began to burn
through the sheets of clouds,
and there was a new voice
which you slowly
recognized as your own,
that kept you company
as you strode deeper and deeper
into the world,
determined to do
the only thing you could do --
determined to save
the only life you could save.
Mary Oliver
Geen opmerkingen:
Een reactie posten