dinsdag 29 oktober 2019

David Whyte: niet in staat zijn om te geven, traumatiseert.



"I think one of the great threshold
realizations at death is the
realization and understanding of one's
own generosity or lack of it. We get traumatized through loss, we get
traumatized through injury either
physical or emotional. But we also are
strangely traumatized by not being able
to be generous to other people in their
lives. And of course all of you would
know intimately that that's one of the
great regrets at the end of our time
here."

David Whyte op de ACPE Annual Conference 2019

woensdag 16 oktober 2019

Tijd van Rutger Kopland



Tijd

Tijd – het is vreemd, het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is

en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder
dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven

zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijkt
naar iets in zichzelf, iets ziet daar
wat het meekreeg

zoals Rembrandt kijkt op de laatste portretten
van zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaat
een verte voorbij onze ogen

het is vreemd maar ook vreemd om te bedenken
dat ooit niemand meer zal weten
dat we hebben geleefd

te bedenken hoe we nu leven, hoe hier
maar ook hoe niets ons leven zou zijn zonder
de echo’s van de onbekende diepten in ons hoofd

niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik
buiten onze gedachte is geen tijd

we stonden deze zomer op de rand van een dal
om ons heen alleen wind


Rutger Kopland (1934-2012)
uit: Over het verlangen naar een sigaret (2001)

dinsdag 8 oktober 2019

Wibe Veenbaas over ontmoeten en het hart als werkruimte, 2020 in Friesland


Het leven vraagt van ons dat we elke keer (dag, uur, minuut) weer opnieuw beginnen. En de ontmoeting aangaan met datgene wat zich voordoet, op ons pad komt. David Whyte noemt dit: holding a conversation. Lastig om te vertalen want 'een gesprek voeren' dekt de lading niet naar mijn gevoel. Het woord holding impliceert meer.
Om werkelijk in gesprek te gaan, elke keer opnieuw, vraagt van ons dat we een relatie met de stilte hebben, de stilte in onszelf. Voor mij een speurtocht en reden om de workshops te organiseren díe ik organiseer.
Zo komt Wibe Veenbaas weer voor een tweedaagse in het voorjaar van 2020. Elke keer weer een inspirerende en ontroerende belevenis. Wat voel ik me leerling van Wibe, van het leven. En wat heb ik zin in de tweedaagse, die ik in een nieuwsbrief ook wel omschreef als inblazing van levensadem; inspirare. Zo universeel hoe wezenlijk de invloed van je afkomst doorwerkt in je verdere leven. En hoe fijn dat er dan een leermeester, een gids is die je de weg wijst.



Hij noemt zichzelf een ambachtsman. Want het geven van handen en voeten aan je ontwikkeling is een ambacht. Ik vind het indrukwekkend hoe trefzeker hij te werk gaat, vanuit rust, zorgvuldig, vol respect en heel begaafd in zijn taalgebruik. En onontbeerlijk: met humor en relativering.
Taal die hij me gaf ter voorbereiding van deze workshop:
  • De grond vruchtbaar maken voor leren
  • De betekenis van de ontmoeting voor leren
  • Het hart als werkruimte
  • De diepe betekenis van leren in het leven
  • Het veld van leraar en leerling
  • De tekens verstaan
  • Dienaar zijn op de eerste plaats
  • Keer op keer terugkeren
In de manier van werken van Wibe zijn plek en ordening vaak richtsnoer en zijn verlies en rouw terugkerende thema’s; rouw als achterkant van liefde. En geen wonder zonder wond heb ik hem horen zeggen want immers: de plek van verwondering is de plek van bevruchting. Door rouw wordt de stem van jouw bestemming, het wonder van jouw trilling zichtbaar, zegt hij. En hij liet ons eerder al dichten over 'de dingen die niet overgaan'. En vraagt zich steeds weer af: kan je de tekens verstaan, kan je zien wat er oplicht? Vragen die je jezelf elke dag opnieuw zou kunnen stellen.


Wibe Veenbaas (1949) is een van de grondleggers van Phoenix Opleidingen. Jarenlang gaf hij koers aan de organisatie. In de loop der jaren ontwikkelde Wibe een eigen gedachtegoed; het vormt tot op de dag van vandaag de grondslag voor de vele opleidingen en workshops die Phoenix rijk is. Hij is auteur van vele publicaties zoals 'Vonken van Verlangen', 'De Maskermaker', 'Op verhaal komen' en zijn nieuwste boek 'De tekens verstaan'.
Wibe werkt met metaforen, met kleine opstellingen, opdrachten en met vragen over het thema van de deelnemers zelf vanuit het principe dat we de ander alleen kunnen dienen als we onszelf als instrument gebruiken.


Deze tweedaagse wordt vrijdag 4 en zaterdag 5 september 2020 gegeven
Locatie: LOFT in Boksum
Programma van 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur
Kosten: € 375,- (incl lunch en koffie/thee)
Aanmelden, de workshop zit vol maar je kunt nog op de wachtlijst: jeltinezijlstra@gmail.com

woensdag 2 oktober 2019

De derde verjaardag van mijn zus Lia Minzinga Zijlstra zonder haarzelf erbij


In oktober zijn mijn beppe, mijn vader en mijn zus geboren. En ik zou het graag met ze vieren. In levende lijve gaat dat niet meer maar over hen schrijven kan wel. De eerste verjaardag zonder mijn zus Lia hebben we alle schelpen die er in en rond haar huis lagen teruggebracht naar haar lievelingseiland Schiermonnikoog.

Toen bekend was dat ze een ongeneeslijke ziekte had en ze gestopt was met de behandelingen heb ik ook geschreven, voor en aan haar. En gelukkig kon ik haar dat geven en kon ze dat toen lezen. Wonderlijk hoe het leven haar loop elke keer weer neemt want tijdens haar begrafenis heb ik niks gezegd en ik stond niet genoemd in de liturgie terwijl mijn vader, broer en zus wel wat zeiden en wel in de liturgie stonden. Ik was van mijn plek gegaan en het leven gaf me daar een harde les. Nu, tweeënhalf jaar later, kan ik die les op waarde schatten. En blij zijn dat ik mijn woorden aan haarzelf had kunnen laten lezen. Ik heb die tekst opgezocht omdat ik behoefte heb aan vriendelijkheid.

Lia haar leven is doordrenkt van vriendelijkheid, zorgzaamheid en bereidwilligheid. Geven en ontvangen was niet altijd in balans in haar leven en als je er op een eenvoudige manier naar kijkt zou je kunnen zeggen dat ze in een fase kwam waarin die balans meer op orde kwam en 'vloekwoord', nu liep haar leven op een eind. René Gude omschreef dat zo: 'je zat in een speedboot richting toekomst, de blik op prachtige ontwikkelingen en plotseling zit je omgekeerd in een roeiboot en kan je alleen nog naar het verleden kijken'. Er was in het laatste stuk van haar leven dan ook veel boosheid en frustratie.



We waren zussen die dichtbij elkaar stonden, veel met elkaar konden lachen en veel met elkaar konden delen. We hebben veel met elkaar opgetrokken, samen opgelopen. En ik schreef haar dat ik het misschien wel het zwaarste stuk vond dat ik haar niet meer kon volgen of naast haar kon lopen op die laatste onbekende weg die ze ging.

Vaak hadden we het over die balans van geven en ontvangen, ze was een gulle gever van aandacht en vriendelijkheid. Dankzij haar heb ik de kracht van die vriendelijkheid en zachtmoedigheid ontdekt. Er was iemand die haar omschreef als zachte kracht, hoezeer de wereld die nodig heeft.
En dat is misschien wel reden dat ik deze blog schrijf omdat ik haar daarin zo mis en de wereld veel meer vriendelijkheid gun.

Lia was gelovig op een manier dat ze ervan overtuigd was dat God ín en tussen de mensen was. Hield erg van de liederen van Huub Oosterhuis. En op haar rouwkaart is daarom een zinsnede uit onderstaand lied gezet: Aardekracht, zonnekracht is Hij, licht in mensen. Prachtig.


WAT  IN  STILTE  BLOEIT

Wat in stilte bloeit, in de luwte van tuinen,
onder de hete zon, op de akker,
heeft Hij bestemd voor de tafel der armen.

Aardekracht, zonkracht is Hij, licht in mensen,
dat wij elkaar verblijden en doen leven,
brood van genade worden, wijn van eeuwig leven.

Maar wie niets hebben, wie zal hen hieraan deel geven?
En die in weelde zwelgen en van niets weten,
wie zal hen naar gerechtigheid doen verlangen?

Aanschijn der aarde, wie zal jou vernieuwen?
Hij die alles zal zijn in allen heeft ons bestemd
om, aarde, jouw aanschijn te vernieuwen


Huub Oosterhuis