Mij mag niks gebeuren: over loyaliteit aan mijn moeder

Hoe heb ik het leven aangetroffen

Mijn grootmoeder had van haar derde kind en hele zware bevalling waarna zij de waarschuwing kreeg om geen risico's te nemen en niet opnieuw zwanger te worden. Ze werd tóch opnieuw zwanger van mijn moeder die in 1935 is geboren. Mijn moeder is hierdoor als het ware gemarineerd in angst, doodsangst. De boodschap die zij zo meekreeg was: 'ik ben gevaar' met als gevolg dat mijn leven doordrenkt is geweest van angst en zoeken naar veiligheid. 

In mijn laatste opstelling met paarden eind augustus, werd mij duidelijk dat vanuit loyaliteit, zorg voor en trouw aan mijn moeder ik als levensmotto aantrof: 'Mij mag niks gebeuren'. Voorheen formuleerde ik mijn overlevingspatroon als volgt: 'ik móet zorgen anders vallen er doden'. Maar door deze laatste opstelling krijgt dit een andere wending. Waar het 'moeten zorgen' voelde als een opduwende motor in mijn rug, buiten mezelf zeg maar, voelt 'mij mag niks gebeuren' als meer ín mijn lijf, geïncarneerd en meer van mezelf. 

De hoge staat van alertheid die mijn leven kenmerkt, lijkt hierdoor plotseling logisch. Ik ben altijd alert geweest op gevaar en risico. En ik heb daar voortdurend op geanticipeerd. Rigoureuze beslissingen die ik in mijn leven heb genomen snap ik nu ineens ook beter. In sommige situaties was het anders gewoon niet te doen. 

En ja, natuurlijk kan mij iets gebeuren. Niet voor niks zegt 'Loesje': Leven is het meervoud van lef. In de kasteelmetafoor van John Welwood wordt het heel mooi uitgelegd. Met een start in het leven dat mij niks mag gebeuren heb ik heel wat deuren al bij voorbaat gesloten. Maar gelukkig geeft bewustwording de mogelijkheid om daarmee aan de slag. Om deuren weer te openen had ik wel één en ander onder ogen te zien en aan te gaan. In feite 'het beest recht in de bek kijken' zoals René Gude zei.

En dat heb ik oa vorig jaar gedaan bij Petra Veenstra en haar paarden. Ik heb bij haar het traject 'Simplify your life' gedaan. Er hangt een overzichtsmindmap van deze sessies op de deur van mijn werkplek om mezelf te helpen het te her-inneren. Dit proces van een dik half jaar voelt werkelijk als een kwantumsprong. Ik zit in mijn next level. met stapstenen als vrouw zijn, een goede voorouder zijn en 'still possible' in een nieuwe marinade van vertrouwen, vriendelijkheid en respect. 

Wat heb ik hierdoor laten liggen

De aanleiding voor bovengenoemde opstelling was een bijzondere. Voor de zomer organiseerde ik een dag samen met Petra en haar collega-opsteller Esther Witsiers van Noordpunt. Mijn verwachting was dat na het versturen van mijn nieuwsbrief deze dag direct vol zou stromen. Dat was niet het geval. Ten eerste denk ik dat het te maken had met het late moment in het seizoen. Maar er was kennelijk ook nog iets te onderzoeken. Wat ik mezelf bovendien realiseerde is dat ik eigenlijk alleen bijeenkomsten organiseer met mensen die ik ken en ik kende Esther nog niet. Dit, samen met feedback vanuit mijn netwerk en overleg met Petra besloten we dat het kennelijk nog iets anders vroeg en maakten we een afspraak voor een opstelling met ons drieën. 

In eerste instantie ging het in de opstelling over het effect wat mijn vaders drift op mij heeft gehad. Om dit te kunnen weerstaan heb ik op hele vroege leeftijd een deel van mezelf afgeschermd. Ik zag dit deel ook letterlijk niet en dit deel, gerepresenteerd door Esther, wilde mij ook helemaal niet zien. Uiteindelijk ging ze, dat jonge deel, er zelfs zover mogelijk vandoor. Je zou kunnen zeggen dat ik 'mijn zelf' of in ieder geval een deel ervan heb laten liggen. Dat was de prijs die ik moest betalen voor de situatie die ik heb aangetroffen, hoe ik het leven heb aangetroffen. Op een bepaalde manier heel herkenbaar ook want als mij gevraagd werd: wat wil jij, jijzelf? dan viel ik stil, kon het niet bedenken. 

Ik realiseer me meteen ook dat dit soort opstellingen aansluiten bij de discussie rondom de zomergast Bessel van der Kolk. Schrijver van het boek The body keeps the score. Hij zegt, en langzamerhand steeds meer mensen met hem, dat trauma opgeslagen wordt in het lichaam. Dat je dat dus ook niet via praten en cognitie op kunt lossen. En als het gaat over hele jonge delen van jouzelf dan is er überhaupt geen herinnering, behalve de lichamelijke. En dat is wat ik heb ervaren als ik in het veld ben met de paarden, die lichamelijke reactie, de resonantie met dat zich voordoet. In die zin heb ik dus te vertrouwen op mijn eigen lichaam. Want resoneert je lijf niet dan is datgene wat zich voordoet of wat aangedragen wordt, niet of nog niet voor jou.  Er is dus niemand die je iets 'aanpraat' (Volkskrant) maar je wordt gefaciliteerd bij heling en je lichaam is je kompas. Voor mij werkt het dus zo dat ik in het veld met de paarden me veilig genoeg voel om dat lijf te voelen.

Omdat dit zo'n indruk op mij heeft gemaakt en mij zo heeft gefaciliteerd in mijn heling en omdat ik het  meer mensen gun om hiermee in aanraking te komen, organiseer ik samen met Petra en Esther een workshop paardencoaching waarin je individuele aandacht krijgt. Waarvan mogen de paarden je in bovengenoemde structuur liefdevol bewust maken?  

Thema van deze bijeenkomst
1 Hoe heb ik het leven aangetroffen
2 Wat heb ik hierdoor laten liggen.

Locatie: Langedijke
Kosten: € 160,- incl koffie/thee en lunch
Datum: 10 november 2022
Tijd: Inloop 9.30 uur, start 10.00 uur tot ongeveer 16.00 uur
Workshopleiders: Petra Veenstra en Esther Witsiers

Aanmelden gaat door mij een berichtje te sturen en er is een maximum van twaalf deelnemers.  

Onze innerlijke wereld als een kasteel

Onze innerlijke wereld als een kasteel
Uit: Love and awakening, John Welwood

The bench van Gaudi in Parc Guell Barcelona

Stel je voor dat je een heel groot kasteel bent met lange gangen en duizenden kamers. Iedere kamer in het kasteel is perfect en bezit een speciaal geschenk. Iedere kamer vertegenwoordigt een bepaald aspect van jezelf en vormt een geïntegreerde deel van het complete, perfecte kasteel.

Als kind onderzocht je iedere centimeter van je kasteel zonder schaamte of oordeel. Zonder angst doorzocht je iedere kamer om er juwelen te ontdekken en het mysterie ervan te doorgronden. Met liefde betrad je iedere kamer, of het nu een toilet, een slaapkamer, een badkamer of een kelder was. Iedere kamer was uniek. Je kasteel was vol van licht, liefde en verwondering.

Op een dag kwam er echter iemand naar jouw kasteel en vertelde je dat als je een perfect kasteel wilde hebben, je deze kamer beter kon afsluiten. Omdat je liefde zocht en geaccepteerd wilde worden, sloot je snel de kamer af. De tijd verstreek en er kwamen steeds meer mensen naar je kasteel. Zij gaven allemaal hun mening over de diverse kamers, welke zij wel leuk vonden en welke niet. En langzaam maar zeker sloot je de ene na de andere deur af. Je prachtige kamers werden afgesloten, het licht viel er niet langer naar binnen en zij verdwenen in het donker.

Vanaf die tijd sloot je steeds meer deuren om verschillende redenen. Je sloot deuren af omdat je bang was of omdat je dacht dat de kamers te overdadig waren. Je sloot de deur naar de kamers die te conservatief waren. En je sloot deuren af omdat een van je kamers in andere kastelen niet voorkwam. Je opvoeders, vrienden en leraren vertelde je dat je niet langer in bepaalde kamers mocht verblijven, dus deed je weer een deur dicht. Iedere deur die toegang gaf tot iets dat niet aan de maatstaven van de maatschappij of aan je eigen ideaal voldeed, ging dicht.

De dagen waarin je kasteel eindeloos scheen en je toekomst opwindend en helder, waren voorbij. Je hield niet langer van iedere kamer met dezelfde liefde en bewondering. Kamers waar je eens trots op was, wilde je nu liever laten verdwijnen. Je probeerde manieren te verzinnen om deze kamers kwijt te raken, maar ze maakten deel uit van je kasteel. Nu je de deur gesloten had naar verschillende kamers die je niet leuk vond, verstreek de tijd en op een dag vergat je gewoon dat die kamers er waren.

In het begin realiseerde je je niet wat je aan het doen was. Het werd langzamerhand een gewoonte. Omdat iedereen je verschillende boodschappen gaf over hoe een prachtig kasteel eruit zou moeten zien, werd het makkelijker naar hen te luisteren dan te vertrouwen op je eigen innerlijke stem: de stem die het complete kasteel liefhad. Door die kamers af te sluiten, begon je je veilig te voelen. Al snel merkte je dat je nog slechts een paar kleine kamertjes bewoonde. Je had geleerd hoe je het leven kon wegsluiten, en je voelde je daarbij op je gemak. Velen van ons hadden zoveel kamers afgesloten dat ze zelfs vergeten waren dat ze ooit een kasteel waren geweest. Ze namen gewoon aan dat ze slechts een klein huisje waren met twee kamers en achterstallig onderhoud.

Stel je nu eens voor dat je kasteel de plek is waar je alles van jezelf laat wonen, zowel het goede als het slechte en dat ieder aspect dat op deze planeet bestaat in jou woont. Een van je kamers is liefde, een is moed, een is elegantie en een andere is creativiteit. Weer anderen zijn vrouwelijkheid, eerlijkheid, integriteit, gezondheid, assertiviteit, kracht, verlegenheid, hebzucht, luiheid, arrogantie en boosheid.  Allemaal kamers in jouw kasteel. Iedere kamer is een essentieel onderdeel van het geheel en iedere kamer heeft een tegenpool ergens in jouw kasteel. Gelukkig zijn we alleen tevreden en vrij wanneer we dat verwezenlijken waartoe wij in staat zijn. Het feit dat we niet tevreden zijn met onszelf zet ons ertoe aan de verloren kamers van ons kasteel te zoeken. Wij kunnen onze uniciteit alleen vinden wanneer wij alle deuren van de kamers in ons kasteel openen.