vrijdag 22 januari 2010

Model zitten

Tsja, je hebt een grote bek of niet. En ik heb er dus één. Op schilderles bij Doet Boersma gingen we model tekenen, van een foto. En het waren allemaal van die jonge, slanke meiden. Práchtig maar het overgrote deel van de vrouwen ziet er niet zo uit. Dus ik eerst wat tegen Doet aanpraten. Maar voor ik het weet zeg ik dat ik wel een keer model wil zitten. En Doet zegt ja. Dussss.
Om mezelf te legitimeren heb ik gezegd dat wat ik ermee verdien, stort op giro 555.
Manlief wil mee en wil bij voorbaat alle schilderijen hebben en de kinderen willen er niks over horen.
Wordt vervolgd.

dinsdag 5 januari 2010

Veiligheid en "de ander"

Hoe afhankelijk ben ik van 'de ander' om me veilig te voelen?

Al te vaak heb ik gehoord dat veiligheid in jezelf te vinden is, als je jezelf vertrouwt, de wereld een veilige plek voor je is. En in principe vind ik het van waarde om bezig te zijn met het organiseren van veiligheid in jezelf, wie ben je, wat heb je nodig, waar word je blij van etc. Te zoeken naar de rust in jezelf.

Toch is dit te kort door de bocht. Als ik bijvoorbeeld 'zie' dat een ander moeite heeft om voor zichzelf te zorgen, wordt de wereld voor mij een stuk onveiliger. En ditzelfde geldt ook als 'de ander' geen perceptie heeft over diens eigen handelen en het wordt des te onveiliger als die ander ook pertinent niet wíl werken aan zelfbewustzijn. In het boekje 'Generatie Einstein' komt een zinsnede voor: 'als jij durft excelleren met jouw unieke talent, dan kan ik excelleren met mijn unieke talent'. Dat spreekt me enorm aan.

Als ik zie dat een ander stevig in de wereld staat, in contact is met zichzelf, voel ik mij veiliger. Het heeft iets te maken met afhankelijk zijn van elkaar. Je bent afhankelijk van de mensen om je heen. Ik vóel mij ook afhankelijk van mensen om me heen en het ingewikkelde is dat ik daar vervolgens weer hartstikke pissig van wordt.
Tsja, wie zei dat het leven simpel zou zijn?! I never promised you a rosegarden is een boektitel die mij altijd bijgebleven is.

Maar het lijkt soms wel of mensen niet afhankelijk willen zijn, geen wezenlijke verbinding willen maken. Niet met zichzelf en daardoor ook niet met anderen.

Op dit moment zit ik in het stadium van terugtrekken. En ik weet niet zeker of dat ook écht is wat ik wil. Soms lijkt het me nl ook heerlijk om als een soort Boeddha op een berg te zitten en alleen maar te mediteren. Maar ik hou ook heel erg van contact en mensen. Het vergt moed, lef om elke dag opnieuw deze speurtocht te ondernemen. En soms ontbreekt het me even aan die moed.

zondag 3 januari 2010

Veiligheid en Renault

Renault doorbreekt een trend met hun nieuwe reclamecampagne. Een zin die bij mij bleef hangen na het kijken van de clip is 'veiligheid betekent mensen, en dus levens' en hun slogan 'drive the change'. Ze breken een lans voor electrische auto's in een commerciële context.

Het milieu is momenteel een bron van collectieve angst, veel mensen voelen zich onzeker over de toekomst en wat mij triggert in het filmpje van Renault is dat die angst 'gebruikt' wordt om de verkoop van hun product te promoten. Er komen beelden voorbij die in een landelijke inzamelingsactie voor een ramp prima gebruikt zouden kunnen worden.

Hoe zit dit nu met ethiek: mogen zij appelleren aan onze angst (gebrek aan veiligheid mbt toekomst) om de goeie dingen te doen (een electrische auto)?
Bij mij overheerst de irritatie over het manipuleren van mensen en over de enorme tegenstelling tussen zo'n jongen in Azië die een handkar trekt een 'geslaagde' zakenman in een cabrio met prachtig weer.