Veiligheid en "de ander"

Hoe afhankelijk ben ik van 'de ander' om me veilig te voelen?

Al te vaak heb ik gehoord dat veiligheid in jezelf te vinden is, als je jezelf vertrouwt, de wereld een veilige plek voor je is. En in principe vind ik het van waarde om bezig te zijn met het organiseren van veiligheid in jezelf, wie ben je, wat heb je nodig, waar word je blij van etc. Te zoeken naar de rust in jezelf.

Toch is dit te kort door de bocht. Als ik bijvoorbeeld 'zie' dat een ander moeite heeft om voor zichzelf te zorgen, wordt de wereld voor mij een stuk onveiliger. En ditzelfde geldt ook als 'de ander' geen perceptie heeft over diens eigen handelen en het wordt des te onveiliger als die ander ook pertinent niet wíl werken aan zelfbewustzijn. In het boekje 'Generatie Einstein' komt een zinsnede voor: 'als jij durft excelleren met jouw unieke talent, dan kan ik excelleren met mijn unieke talent'. Dat spreekt me enorm aan.

Als ik zie dat een ander stevig in de wereld staat, in contact is met zichzelf, voel ik mij veiliger. Het heeft iets te maken met afhankelijk zijn van elkaar. Je bent afhankelijk van de mensen om je heen. Ik vóel mij ook afhankelijk van mensen om me heen en het ingewikkelde is dat ik daar vervolgens weer hartstikke pissig van wordt.
Tsja, wie zei dat het leven simpel zou zijn?! I never promised you a rosegarden is een boektitel die mij altijd bijgebleven is.

Maar het lijkt soms wel of mensen niet afhankelijk willen zijn, geen wezenlijke verbinding willen maken. Niet met zichzelf en daardoor ook niet met anderen.

Op dit moment zit ik in het stadium van terugtrekken. En ik weet niet zeker of dat ook écht is wat ik wil. Soms lijkt het me nl ook heerlijk om als een soort Boeddha op een berg te zitten en alleen maar te mediteren. Maar ik hou ook heel erg van contact en mensen. Het vergt moed, lef om elke dag opnieuw deze speurtocht te ondernemen. En soms ontbreekt het me even aan die moed.