Verlies en moederschap waren in de afgelopen jaren thema's die me behoorlijk bezig hebben gehouden. Ik had een moeder, ik ben een moeder en ik had een baar'moeder'.
Wat heeft het mij gebracht dat ik deze moeder had, deze grootmoeder ook; wat heb ik dankzij hen mogen ontmoeten. En wat deed het met me dat mijn moeder kwam te overlijden.
En eigenlijk kan je ditzelfde zeggen over mijn kinderen. Wat heeft het mij gebracht dat ik deze kinderen kreeg; wat heb ik dankzij hen mogen ontmoeten. En wat heeft het met me gedaan dat ze ook weer vertrokken om hun eigen leven te gaan leiden.
Als ik er een mooi verhaal van zou willen maken dan zou je kunnen zeggen dat dit verhaal allemaal begon met het verlies van mijn baarmoeder. Er was eens...
Gestorven moederschap
Het moederschap sterft in mij
Uitgevlogen
Mooie mensen
niet voldaan aan mijn immense verwachtingen
Anders geworden, wordend
onbekend, onbegrijpelijk
Zwaar werk om te blijven herkennen
Maar vergeefse moeite
die weg loopt dood
Boosheid en ergernis
Elders zo toegankelijk
wordt ook hier een begaanbaar pad
Vertrouwen
Er is geen andere keus
Jeltine Minzinga Zijlstra
18 juni 2020
En natuurlijk blijf ik moeder en natuurlijk hou ik ontzettend veel van mijn kinderen. 'Mijn' kinderen zeg ik maar Kahlil Gibran dichtte daarover: je kinderen zijn je kinderen niet. En zo is het, zo voelt het nu voor me. Ze zijn bij me maar behoren me niet toe.
Maar wat ik een beetje was vergeten; of misschien wel heel erg was vergeten, was dat ik 'zelf' ook iemand ben. Uiteraard in samenhang met vorige en komende generaties. Maar leven vanuit mezelf, als onderdeel van de lijn van generaties, dat ben ik aan het ontdekken.
De coaching van de paarden van Petra Veenstra heeft me in die zin veel handvatten gegeven. Nog midden in de emoties dichtte ik in de zomer bovenstaande erover. En wat in mij is gestorven is het idee over hoe ik moeder moest zijn en waarom ik het als een doodlopend pad ervoer is dat dat idee is ontstaan vanuit mijn overlevingspatroon. Dat laatste is waar ik me nu van vrijmaak waardoor er ruimte komt voor werkelijke verbinding en werkelijke vrijheid in het aangaan van liefde en relaties.
Mijn schoonzoon, zanger en songwriter, bracht in december een prachtig nummer uit: 'Mountains' met de tekst 'I would do anything for love'. En zolang we dat met zijn allen kunnen blijven voelen dan kan er niks gebeuren.
En als ik dan ga denken over die plek in de generatielijn dan vind ik onderstaande een prachtig handvat van waar ik naar toe wil: het lange termijndenken. Waar ben ik mijn voorouders dankbaar voor en waar zal mijn nageslacht mij weer dankbaar voor zijn. Hoe kan ik leven op zo'n manier dat er voor hen iets is om dankbaar voor te zijn.
 |
| Uit 'De goede voorouder' van Roman Krnzaric |
Waar het ook toe geleid heeft is dat ik begin dit jaar een heldere ingeving kreeg dat ik vanaf nu niet meer ga leven vanuit mijn moederschap maar vanuit mijn vrouwzijn. Tsja, zul je denken: 'ligt voor de hand'. Maar goed, het voelt voor mij als een wezenlijke shift.
En mijn vrouwzijn als goede voorouder en verbonden met de gedachte 'still possible'.
Met vragen als: Wat is er mogelijk, wat is er nóg mogelijk. Tweederde van mijn leven zit erop, ik maak geen deel meer uit van de hardwerkende maatschappij, wat valt er voor mij nog 'te doen'.
En ook: wat is er nóg mogelijk in deze gekke tijd van virussen en tegenstellingen.
Wat ik afgelopen jaar aangereikt kreeg is dat ik ben ontwikkeld en dat ik met een veel neutralere blik kan kijken naar mannen, macht en onderdrukking. (ik begin maar niet over de #metoo bij #tvoh waarvan ik denk dat dit niet uniek is maar exemplarisch). En dat het tijd wordt dat ik deze wereld weer inga met hetgeen ik heb te bieden en vanuit de context van mijn vrouwzijn. Met woorden als vergeving, vriendelijkheid en respect.
Ook een ontdekking die ik in het najaar 2021 deed bij de paarden, is dat er in mijn celgeheugen een herinnering ligt opgeslagen aan een (doods-)veroordeling vanwege de macht van het woord. (Susan Smit schreef een mooi artikel over een groep vrouwen uit de geschiedenis)
Deze herinnering was er mede debet aan dat ik mezelf steeds meer ben in gaan perken waar het gaat om me uitspreken vanuit mijn eigen wijsheid. Ik heb in de afgelopen twintig jaar gezocht, én zeker gevonden, naar mensen die woorden gaven aan de gevoelens die er in en door mij heen, leefden. En ik ben hartstikke dankbaar en geïnspireerd voor al die mensen die ik in die zoektocht tegenkwam.
Maar Petra reikte mij een frisse blik op de uitspraak 'de wijsheid in pacht hebben'. Iedereen heeft de wijsheid in pacht: wát een heerlijke, helpende gedachte is dát zeg!! Ik heb de wijsheid ook maar in pacht. En dat mag.
Je snapt wel (als je er nog bent, tot hier nog leest): het pad wat voor me ligt is op een bepaalde manier heel helder (being) en op een andere manier volstrekt een vraagteken (doing).
Maar mijn voornemen voor het derde deel van mijn leven wat voor me ligt is dat ik 'de man' vergeef, de wereld weer intrek en de macht van het woord ga gebruiken met de wijsheid in pacht; voor het welbevinden van de generaties na mij. Uitgaande van het lange termijndenken van Krnzaric. En dat ik me niet af hoef te vragen wat ik van het leven wil maar dat ik mezelf openstel voor datgene wat het leven van mij wil; wat zich via mij wil manifesteren.
