Ik werd geboren
Ik werd geboren
en iemand kwam aansjokken, zette een ladder
tegen mij aan en klom naar boven
met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten.
Het begon te regenen
en hij sprong naar beneden, holde weg
om te schuilen, riep nog over zijn schouder:
'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!'
De zon verscheen,
maar er klom niemand meer naar boven.
Niemand legde uit hoe ik mijn gedachten
moest gebruiken,
niemand bracht schaduw,
niemand haalde de ladder weg,
niemand zei dat er niemand meer zou komen.
uit: 'Daar zijn woorden voor', 2005.
Toon Tellegen
De zijlijn. Daar stond ik vaak. Wachtend. Tot er iemand zou komen die me zag, die me zou zeggen wat te doen. Het trof me in een foto van mijn gezin van herkomst: het centrum van de foto, de mensen die als een eerste schil rondom dat centrum zitten, mijn zussen als een de tweede schil en ik sta een beetje weggemoffeld in een hoek met een gezicht wat boekdelen spreekt. Zo is er in mijn leven altijd iets geweest wat belangrijker was dan mij, mijn zelf. Er was altijd een centrum wat de aandacht trok.
In de terminologie van Jung heeft mijn schaduw, deze onzichtbare sturing me tot hier gebracht. Je wordt geboren in onschuld, naast mijn bed staat een foto van mezelf (zie hieronder) dat ik een week of wat ben om me aan die staat van zijn te herinneren. Vervolgens moet je op reis in de tijd, Joseph Campbell schreef hier het boek 'De reis van de held' over, een archetypische benadering van een mensenleven. En uiteindelijk maak je een soort van keuze om weer te leven vanuit die onschuld of anders geformuleerd werkelijk vanuit jezelf, met een open blik vol liefde.
Een groot geluk is dat ik ook een groot innerlijk weten heb en had. Soms maakte ik volstrekt onbewust keuzes maar dan wist ik wel zeker dat ik dat ging doen. Een ander groot geluk is dat ik goed in contact sta met mijn woede. Dat geeft power, energie, vuur om steeds toch weer de wereld in te stappen, in beeld te stappen, met alle gestruggel van dien, but hey, altijd beter dan ongezien aan de zijlijn.
Het eerste deel van mijn reis had een aantal superherkenbare ingrediënten: partner vinden, kinderen krijgen, carrière maken. Voor het gemak deed ik dit min of meer tegelijk. Ik vond mijn lief, binnen twee jaar kregen we kinderen, gingen we verhuizen en ondertussen maakte ik ook carrière. Op dat moment zag ik daar geen probleem in. Achteraf denk ik dat dat iets te veel van mijn lijf heeft gevraagd. Dat lijf maakte zich natuurlijk op enig moment wel kenbaar met oa tot gevolg dat ik een jaar sabbatical nam. Hiermee was het nog niet gedaan want vanuit mijn innerlijk weten had ik met het werk een koers die niet strookte met die van mijn directeur. Na een intensief traject waarbij ik met hem op één lijn probeerde te komen, wist ik: ik vertrek. Zo geweten, zo gedaan. Ook hier zag ik in feite niet echt een probleem. Wel wist ik eigenlijk meteen zeker dat ik niet meer in de wereld van macht en belangen wilde opereren. Mijn ego wilde dit toen nog zo formuleren: ik wilde dat niet. Nu zie ik dat ik het niet kon.
Er lag een ander pad voor me. Het eerste wat ik deed na mijn ontslag was een bijeenkomst organiseren en nog één en nog één waarop er een vrouwennetwerk ontstond, met de intentie van het versterken van de vrouwelijke energie. En zo kwamen er allerlei mensen op mijn pad waar ik van wilde leren en zo organiseerde ik nog meer en vaker. Zette een nieuwsbrief op met een mailinglijst die ik 'het hart open' noemde. Wat ik ontwikkelde was een geformaliseerde plek aan de zijlijn. Ook tijdens de moedige gesprekken die ik voerde zat ik eigenlijk aan de zijlijn omdat ik de deelnemers middels een context en vragen uitnodigde zich te laten zien en anderen te ontmoeten maar zelf, mijn werkelijke zelf bleef buiten beeld.
Uiteindelijk kreeg ik in de gaten dat mijn eigen vrouwelijke energie versterking nodig had en dat ik zelf met een open hart wilde leven. Ik kreeg belangrijke lessen over hoe ik mijn leven heb aangetroffen. Hoe het doorwerkt dat ik terechtkwam bij deze ouders. Ik dichtte erover. En dat het persoonlijk proceswerk vraagt om vrijer te worden, minder gestuurd door mijn schaduw en meer vanuit bewustzijn.
Ik snap nu dat ik, schaduwgestuurd, heel goed ben geworden in het organiseren en het vormen van netwerken. Vaak krijg ik hier ook complimenten over. Maar ik snap nu ook dat dat past bij mijn plek op de zijlijn.
Verwekt
Viriel
dat was heit zeker
Ontvangen
dat kon mem goed
of was het ondergaan
Waar was ze zelf gebleven
Waar opende ze zich voor
Wat wilde ze ontvangen
Stevigheid, verankering
Of toch nieuw leven
Vermoeid kijkt ze in de camera
ik drink haar voeding
Is ze blij, of ben ik een volgende gebeurtenis
Haar levenskracht, haar levenslust
een vraag, een gat
Direct nadat jouw eicel
de spermacel van heit
toeliet
heb ik het begrepen
jij hebt ál mijn levenslust nodig
Mijn liefde is groter dan mijzelf
Ik geef je heel mijn hart
en onderga het leven
Jeltine Minzinga Zijlstra
7 juli 2021
Maar ik mag mijn hart terugvragen, ik heb het zelf nodig. En ik buig voor mezelf, dat ik er nog ben. En langzaam maar zeker kom ik eraan toe dat ik mezelf mag zien. Allemaal zinnen die ik bij de paarden van Petra Veenstra heb meegekregen. Hieronder mijn startscherm van de telefoon als reminder.
En wat ik nu dus weet vanuit bewustwording gecombineerd met mijn innerlijke weten is dat ik ga deelnemen. Hoewel ik verder geen idee heb wat dat in concreto betekent, wat de vorm daarvan gaat zijn. Maar wat ik wel weet is dat ik daartoe heb te stoppen met het organiseren van bijeenkomsten, gesprekken, versturen van nieuwsbrieven, schrijven van blogs en het opzetten van netwerken. Ik heb dit de afgelopen 17 jaar gedaan met ontzettend veel plezier en ik heb onvoorstelbaar veel geleerd van alle mensen die ik in deze periode heb mogen tegenkomen.
Maar het was wel echt op mijn eigen houtje dus als ik een afscheidsfeestje wil zal ik het zelf moeten organiseren. Eerst vond ik dat een gek idee. Maar ik was op een verjaardagsfeest van een vriendin, op Schiermonnikoog, waar een verhalenvertelster, begeleid door piano, optrad. Prachtig vond ik het! En eigenlijk wist ik meteen: dit zou ik heel leuk vinden voor een afscheid, mijn afscheid. Dus je snapt het al: ik organiseer nog één keer. Ik heb deze twee vrouwen gevraagd of ze een verhaal willen vertellen rondom een bepaalde mythe. Voor mijn eigen feestje, ik hang wat digitale slingers op en ik regel het onmisbare kopje koffie erbij. Uiteraard in Loft bij Welmoed Kuiper. Veel van de bijeenkomsten organiseerde ik bij haar, vanaf het moment dat je nog over planken naar de wc moest omdat ze de kerk aan het verbouwen was.
PS: vanuit dezelfde bron van innerlijk weten gecombineerd met mijn grote aversie tegen de wereld van macht en belangen ben ik definitief van Twitter (Elon Musk) en van Facebook (Zuckerberg). En praktisch gezien heb ik het nu ook niet meer nodig voor werving. Maar het voelt echt prima! Eigenlijk een soort van lekker, bevrijd.
