donderdag 22 februari 2024

De troost van een boek en de relatie met de schrijver. Een driedaagse workshop.

 


Drie dagen, 12 april, 17 mei en 14 juni waarop we één van onderstaande drie boeken als inspiratiebron nemen. Met de idee je te inspireren en zo nodig te troosten, dagen waarin je misschien een relatie aan wilt gaan met deze schrijvers. En mogelijk ook met de andere deelnemers van deze workshop. 

De context waarin we aan de slag gaan bevat dus elementen als gedichten, toelichting mijnerzijds van de boeken, delen wie je bent en waar je staat in het leven. En ik zal je op een creatieve manier uitnodigen te werken met het gedachtegoed van deze schrijvers. 

Tijdens of na afloop, even kijken wat het handigste is, krijg je van mij een soort van naslagwerk met teksten en beelden. En uiteraard kan dit naslagwerk ook nog groeien en ontwikkelen door de inbreng van de deelnemers. 

Na vijftien jaar organiseren voor anderen ga ik nu zelf aan de slag. Ik vind het soms wel wat kouwelijk in de wereld om me heen en kies de route om dan zelf vuurtje te gaan stoken (Horace Traubel). Ik blogde over het minder beschouwen en meer deelnemen. En waar kan dat beter over gaan dan zaken die me na aan het hart liggen.

Ten eerste zijn dat altijd boeken.
En ten tweede zijn dat altijd relaties.

Connie Palmen zegt hierover in haar laatste boek ‘Voornamelijk vrouwen’ dat ze in gesprek gaat met de schrijvers, een relatie aangaat in feite. En zo sprak mijn vader, van wie ik de liefde voor boeken heb meegekregen, er ook over. Hij kwam de laatste vijftien jaar van zijn leven bijna niet meer uit huis maar ging op visite bij schrijvers, voerde gesprekken met ze en reisde met ze mee vanuit zijn comfortabele stoel, in de buurt bij mijn moeder. 

Deze liefde wil ik delen met jou. We leven in een wereld waarin het lijkt dat mensen leven vanuit tekort. Maar door liefde te delen ontstaat er alleen maar meer. En dat lijkt mij wel wat.

Ik heb drie ‘lijf’boeken: Consolations van David Whyte, Belonging van Toko-pa Turner en sinds kort dus Voornamelijk vrouwen van Connie Palmen. 

Consolations

Er is een periode in mijn leven geweest van verlies. Mijn vanzelfsprekende, leuke werk ben ik verloren. Mijn moeder, mijn zus, mijn vader en mijn broer (in die volgorde) ben ik verloren. Katten en een hond. Gezondheid van mezelf en van mijn kinderen. Ingrijpende, levensveranderende dingen. Ik las vanochtend nog dat Coen Verbraak een boek schreef Nooit meer dezelfde. En zo is het. Je wordt nooit meer dezelfde. En dat is hoe dan ook zo dat als je leeft dat je vooruit leeft en je leven dus ook voortdurend veranderd. Dat is in feite gewoon het leven. Consolations van Whyte en jaren van maandelijkse online lezingen, in combinatie met zijn poëzie (hij noemt zichzelf dichter) heeft me hier enorm in getroost en geïnspireerd. Voordat de corona uitbrak had ik contact met hem met de uitnodiging naar Nederland te komen, gezien zijn en mijn ontwikkeling komt dat er niet meer van. 

Belonging

Bijna als vanzelf komt dan de existentiële vraag voorbij waar hoor ik bij. Belonging van Toko-pa Turner was hier weer enorm helpend bij. Turner is een Jungiaanse therapeut en haar boek gaat dan ook over het ongemanifesteerde. Je schaduwkant die niet wordt belicht maar wel bij je hoort. Ze schreef haar boek voor de rebellen en de buitenbeentjes, die zich niet thuis voelen, niet gekend en niet begrepen. Termen als de doodmoeder, valse verbondenheid en pijn als heilige bondgenoot. Haar invalshoek is dat als je je buitengesloten voelt, je te maken krijgt met delen van onszelf die we buitengesloten hebben. Ze heeft het over waardigheid, jezelf waardig voelen, dit vond ik zo mooie taal in relatie tot eigenwaarde, het relativeert in mijn ogen. Als je je waardig wilt gedragen dan werk je in feite aan je eigenwaarde. Klinkt simpel maar is het niet. En nog zo een: woede. Ze zegt hierover dat woede essentieel is voor verbondenheid. Met de prachtige zin van Maya Angelou: Verbittering is als kanker, het eet zijn gastvrouw op. Maar woede is als een vuur, het brandt alles schoon. Met andere woorden, gezonde woede is van belang. En een laatste nog: verlangen is als een impuls van de ziel die zegt, het is tijd om naar huis te gaan. 

Vrouwelijke en mannelijke energie

Sinds het verlies van mijn werk kwam er een proces in mij op gang van het herstel van de balans in vrouwelijke en mannelijke energie. De mannelijke energie was bij mij goed op orde, door persoonlijk proceswerk kreeg ik dat helder en dat de vrouwelijke energie was ondergesneeuwd. Op een organische, vaak ook onbewuste manier ging ik dat tekort opvullen. Wel reden waarom mijn activiteiten zich toch voornamelijk richten op het versterken van de vrouwelijke energie. En uiteraard gaat het dus niet om mannen of vrouwen want beide hebben beide soorten energie in zich. Maar we leven nog steeds in een masculiene wereld in mijn ogen.

Het versterken van de vrouwelijke energie definieer ik het liefst met de woorden van Toko-pa. Het vrouwelijke waardeert de intelligentie van onze gevoelens; erkent de noodzaak van overgangsriten; leert je de kracht van luisteren en gezien worden; erkent belang van intuïtie en dromen; is gevoeligheid en kwetsbaarheid en als laatste maar zeker niet het minst belangrijk eert ze de wijsheid van het lichaam.

Voornamelijk vrouwen

En zo kom ik op diezelfde organische manier vanzelf terecht bij dit boek. Hoewel Connie Palmen wars is van innerlijk werk en persoonlijke ontwikkeling schrijft ze prachtig over de schrijfsters uit de vorige eeuw, licht een eigenschap toe uit hun werk en refereert dat aan zichzelf. Op bladzij 1, hoofdstuk Virginia Woolf met als eigenschap Autonoom beschrijft ze bijvoorbeeld dat ‘een vrouw een eigen kamer, geld en ledigheid nodig heeft. En pas als aan deze voorwaarden is voldaan kan een vrouw het vermogen ontwikkelen zelfstandig te denken, er eigen ideeën op na te houden en dat ontzaglijke, autonome werk te verrichten dat het schrijven is.’ En verderop: ‘Nog steeds doe ik de deur op slot, sluit anderen buiten en ik heb nog steeds veel geheimen en weinig vertrouwelingen. Ik wilde erbij zijn en ook niet. Ik zou niet nadenken en schrijven als ik geen problemen op moest lossen’. 

Nou, dan heb je me, super herkenbaar, die dans tussen in de wereld willen zijn en blijven en je willen terugtrekken. Van Palmen zelf begrijp ik dat ze weinig visite krijgt en veel in huis blijft. Op een bepaalde manier roept dat bij mij het verlangen op dat ook te willen. 

In dit boek schrijft ze over 11 schrijfsters en 1 schrijver als Joan Didion, Janet Malcolm en Patricia Highsmith; met eigenschappen als waarachtig, vermetel, meedogenloos etc en legt ze verbindingen naar zichzelf. Prachtig!


Data: vrijdag 12 april, vrijdag 17 mei en vrijdag 14 juni (van ca tien uur tot vijf uur)
Locatie: afhankelijk van het aantal aanmeldingen
Kosten: € 225,- (incl koffie/thee en lunch)
Aanmelding via mijn email



zondag 10 december 2023

Winteren en de kracht van de heilige nachten

 

The silent light of God's mercy
van Laura Makrabresku

De twaalf nachten van 24 december tot 6 januari worden wel de twaalf heilige nachten genoemd.
Een periode die zich bij uitstek leent voor verstilling en bezinning. Amanda en Jeltine bieden je in een tweetal bijeenkomsten handvatten om in deze periode op zoek te gaan naar jouw waarheid voor het komende jaar. Met aandacht voor de intelligentie van onze gevoelens en het belang van overgangsriten. Vanuit de feminiene kracht gaan we onze intuïtie en dromen onderzoeken. 

We nodigen je uit dit met ons aan te gaan. We doen dit bij Huis van eigenheid in de bossen van Oenkerk. De eerste avond sluiten we af met een vuurtje buiten dus warme kleding is van belang! 

Begin januari komen we opnieuw bij elkaar om opvolging te geven aan jouw ontdekkingsreis en uit te wisselen. Gedurende de tussenliggende weken is er de mogelijkheid elkaar op te zoeken en contact te houden. 

Eerste datum: woensdagavond 20 december van 18.00 – 22.00
Tweede datum wordt in overleg met de deelnemers geprikt
Kosten: € 222,- incl soep, broodjes, koffie/thee en lekkers
Max aantal deelnemers: 10

Voor meer informatie kan je ons appen of bellen
Amanda de Voogd 0624128136
Jeltine Zijlstra 0610885908





dinsdag 5 december 2023

Ontwikkel je/de vrouwelijke respons op rampspoed en ellende: Tend and befriend!

 

Oil on canvas
Theresa Hunt

 Waar ik nu echt van hou

Ik kwam een inspirerende post tegen van Danielle Braun op Linkedin. Over een belangrijke en onbekende reactie op trauma, tw 'tend and befriend'. Ze had hierbij een pagina uit een boek geplaatst waarin dit inzicht van Shelley E. Taylor wordt beschreven. Die pagina bewaarde ik maar ik wist later niet meer waar ik het was tegengekomen. En ik wilde wel graag weten uit welk boek het kwam. Omdat ik er meer van wilde weten ging ik rondvragen of iemand het wist. Vervolgens zelf dieper gaan graven en wat blijkt: het komt uit het boek “Samenlevingen in balans” van Marja de Vries. Ook schrijfster van “De hele olifant in beeld, de universele wetten”.

En dat is dus waar ik op ‘aanga’ want ik heb in 2007 een workshop met Marja de Vries georganiseerd over het boek de hele olifant. Mijn opstartperiode van organiseren en haar opstartperiode van het geven van lezingen. Ik kan daar helemaal enthousiast van worden. Er zijn lijntjes in de wereld tussen mensen die bezig zijn met het werken aan een positieve, constructieve samenleving. Het geeft mij vertrouwen dus eigenlijk. 

Marja de Vries

En waarom ging ik nu aan op dat tend and befriend?

Omdat er een aantal dingen in samenkomt dat voor mij van waarde is in mijn persoonlijke leven. 

Ten eerste ben ik geboren met een gebrek aan gevoel voor hiërarchie. Deels te herkennen in de cultuur, familie en achtergrond van de plek waar ik ben geboren, te weten de Friese wouden. Dit is een deel van Friesland wat zich middels grote strijdbaarheid heeft ontworsteld aan diepe armoede. Uitspraken als ‘wat zou jij mij nou vertellen’ en ‘zal ik zelf wel even bepalen’ zijn daar onderdeel van de dagelijkse gesprekken.
Maar uit mijn geboortehoroscoop en uit mijn hologenetisch profiel van Gene Keys blijkt dat ik ook daadwerkelijk een taak in het leven heb, en ook voel om het bestaande hiërarchische patroon te doorbreken. 

Ten tweede wat uiteraard samenhangt met het eerste is dat ‘de macht’ vaak in handen ligt van ‘de man’ én ik realiseer me steeds meer dat ik ben opgeleid in het traumawerk en het systemisch werk door mannen. Begrijp me goed dat ik heus wel weet dat dit een zwart-wit redenering is maar de nuancering volgt vanzelf. 

Ten derde heb ik in mijn jonge jaren een overlevingspatroon ontwikkeld, ten gevolge van een enigszins emotioneel afwezige moeder, waarin ik me heb geïdentificeerd met mijn vader en het mannelijke. In deze actiegerichte, daadkrachtige modus ben ik een heel eind gekomen. Totdat ik erachter kwam dat er een helft (opnieuw zwart-wit geredeneerd) van mij, de vrouwelijke helft, onderbelicht was. 

En als laatste voel ik de motivatie om in samenhang met de verkiezingsuitslagen, ontstaan door jaren hieraan voorafgaand, mijn steentje bij te dragen aan het opzoeken van elkaar in plaats van te vechten of te vluchten (te polariseren maw). Want dat we met ons allen in zwaar weer zitten lijkt me duidelijk. 

In deze context ging er een lichtje aan. Want ik denk dat het los van mijn individuele, microverhaal zo is dat we leven in een patriarchale samenleving. Nog steeds. Een samenleving gebouwd op eeuwen van vrouwenonderdrukking waaruit we nog lang niet bevrijd zijn. Susan Smit schetst in haar boeken en manifesten deze onderdrukking aan de hand van de term ‘heks’. 

En daar past bij dat die traumareactie van tend en befriend is ondergesneeuwd. Ik heb er ook niks over gehoord van Peter Levine, Gabor Maté, Jan BommerezJoh. B. Schmidt (mijn traumatrainer) enzovoorts. Begrijp me goed, ik heb heel veel geleerd van hen en ben blij dat ze brengen wat ze brengen. Maar het verhaal is niet volledig, het is de helft van het verhaal.

Wat is nu, in mijn kort om de hoek vertaling, de tend and befriend respons.

Tending: zorgen, bijstaan, ondersteunen, bemoederen.
Befriending: krachten bundelen, naar elkaar op zoek gaan, aansluiten bij vrienden. 

De bekende reacties op trauma, die je in alle boeken en artikelen, tegenkomt zijn fight, flight en freeze. Maar vechten of vluchten is slechts een deel van een groter geheel, volgens Shelley Taylor, Ph.D., hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Californië, Los Angeles, en haar collega's. Tend and befriend wil zoveel zeggen dat je als reactie op heftige gebeurtenissen met grote impact óók kunt reageren door te beschermen en te koesteren en verbinding te zoeken. Taylor stelt verder dat de (zoals op zoveel gebieden van de wetenschap) stressstudies in het verleden zelden vrouwen betroffen. Terwijl vrouwen hormonaal anders in elkaar zitten en een ander fysiek hebben dan mannen en vaak ook kinderen of anderen hebben die van hen afhankelijk zijn. En dit maakt dat vechten of vluchten vaak minder succesvol uitpakt voor vrouwen. Zij stelt in haar onderzoek dat vrouwen eerder netwerken vormen wat hen de mogelijkheid geeft de krachten te bundelen in geval van problemen. Het team van Taylor constateert dat vriendschap sluiten 'het belangrijkste genderverschil is in de gedragsreacties van volwassenen op stress'.

Shelley E. Taylor

Uitleg over hormonen en het autonome zenuwstelsel

Onder regie van je sympathische zenuwstelsel en je hormoonhuishouding komt er bij stress een complex chemisch proces op gang. De eerste reactie is voor mannen en vrouwen hetzelfde. Je lichaam wordt in opperste staat van paraatheid gebracht en er komt een waterval aan hormonen vrij. Dat geeft een gevoel van opwinding, je bent alert en klaar voor de aanval. Met name de hormonen adrenaline en cortisol zorgen hiervoor. Vervolgens komt er bij vrouwen direct een kalmerend proces op gang, waarbij het hormoon oxytocine een belangrijke rol speelt. Bij stress stijgt bij vrouwen de oxytocinespiegel. Dit zorgt voor verdoving en ontspanning. Hierdoor vermindert je angst en neemt de activiteit van het sympathische zenuwstelsel af. Met deze kettingreactie wordt vervolgens je fight-flight-reactie onderdrukt. Dit is de biologische basis voor het tend-and-befriend-gedrag.

Oxytocine zorgt er dus voor dat de sympathische reactie kalmeert. Oxytocine wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd. Het niveau stijgt als je knuffelt, aait of gestreeld wordt. Onder invloed van dit hormoon ga je je socialer, liefdevoller en zorgzamer gedragen en je krijgt meer vertrouwen in anderen. De relatie tussen oxytocine en stressreductie is bij vrouwen inmiddels duidelijk aangetoond.





zondag 8 januari 2023

Deelnemen

Ik werd geboren

Ik werd geboren
en iemand kwam aansjokken, zette een ladder
tegen mij aan en klom naar boven
met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten.

Het begon te regenen
en hij sprong naar beneden, holde weg
om te schuilen, riep nog over zijn schouder:
'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!'

De zon verscheen,
maar er klom niemand meer naar boven.
Niemand legde uit hoe ik mijn gedachten
moest gebruiken,
niemand bracht schaduw,
niemand haalde de ladder weg,
niemand zei dat er niemand meer zou komen.

uit: 'Daar zijn woorden voor', 2005.
Toon Tellegen

De zijlijn. Daar stond ik vaak. Wachtend. Tot er iemand zou komen die me zag, die me zou zeggen wat te doen. Het trof me in een foto van mijn gezin van herkomst: het centrum van de foto, de mensen die als een eerste schil rondom dat centrum zitten, mijn zussen als een de tweede schil en ik sta een beetje weggemoffeld in een hoek met een gezicht wat boekdelen spreekt. Zo is er in mijn leven altijd iets geweest wat belangrijker was dan mij, mijn zelf. Er was altijd een centrum wat de aandacht trok. 
In de terminologie van Jung heeft mijn schaduw, deze onzichtbare sturing me tot hier gebracht. Je wordt geboren in onschuld, naast mijn bed staat een foto van mezelf (zie hieronder) dat ik een week of wat ben om me aan die staat van zijn te herinneren. Vervolgens moet je op reis in de tijd, Joseph Campbell schreef hier het boek 'De reis van de held' over, een archetypische benadering van een mensenleven. En uiteindelijk maak je een soort van keuze om weer te leven vanuit die onschuld of anders geformuleerd werkelijk vanuit jezelf, met een open blik vol liefde.  
Een groot geluk is dat ik ook een groot innerlijk weten heb en had. Soms maakte ik volstrekt onbewust keuzes maar dan wist ik wel zeker dat ik dat ging doen. Een ander groot geluk is dat ik goed in contact sta met mijn woede. Dat geeft power, energie, vuur om steeds toch weer de wereld in te stappen, in beeld te stappen, met alle gestruggel van dien, but hey, altijd beter dan ongezien aan de zijlijn.


Het eerste deel van mijn reis had een aantal superherkenbare ingrediënten: partner vinden, kinderen krijgen, carrière maken. Voor het gemak deed ik dit min of meer tegelijk. Ik vond mijn lief, binnen twee jaar kregen we kinderen, gingen we verhuizen en ondertussen maakte ik ook carrière. Op dat moment zag ik daar geen probleem in. Achteraf denk ik dat dat iets te veel van mijn lijf heeft gevraagd. Dat lijf maakte zich natuurlijk op enig moment wel kenbaar met oa tot gevolg dat ik een jaar sabbatical nam. Hiermee was het nog niet gedaan want vanuit mijn innerlijk weten had ik met het werk een koers die niet strookte met die van mijn directeur. Na een intensief traject waarbij ik met hem op één lijn probeerde te komen, wist ik: ik vertrek. Zo geweten, zo gedaan. Ook hier zag ik in feite niet echt een probleem. Wel wist ik eigenlijk meteen zeker dat ik niet meer in de wereld van macht en belangen wilde opereren. Mijn ego wilde dit toen nog zo formuleren: ik wilde dat niet. Nu zie ik dat ik het niet kon.

Er lag een ander pad voor me. Het eerste wat ik deed na mijn ontslag was een bijeenkomst organiseren en nog één en nog één waarop er een vrouwennetwerk ontstond, met de intentie van het versterken van de vrouwelijke energie. En zo kwamen er allerlei mensen op mijn pad waar ik van wilde leren en zo organiseerde ik nog meer en vaker. Zette een nieuwsbrief op met een mailinglijst die ik 'het hart open' noemde. Wat ik ontwikkelde was een geformaliseerde plek aan de zijlijn. Ook tijdens de moedige gesprekken die ik voerde zat ik eigenlijk aan de zijlijn omdat ik de deelnemers middels een context en vragen uitnodigde zich te laten zien en anderen te ontmoeten maar zelf, mijn werkelijke zelf bleef buiten beeld.
Uiteindelijk kreeg ik in de gaten dat mijn eigen vrouwelijke energie versterking nodig had en dat ik zelf met een open hart wilde leven. Ik kreeg belangrijke lessen over hoe ik mijn leven heb aangetroffen. Hoe het doorwerkt dat ik terechtkwam bij deze ouders. Ik dichtte erover. En dat het persoonlijk proceswerk vraagt om vrijer te worden, minder gestuurd door mijn schaduw en meer vanuit bewustzijn. 
Ik snap nu dat ik, schaduwgestuurd, heel goed ben geworden in het organiseren en het vormen van netwerken. Vaak krijg ik hier ook complimenten over. Maar ik snap nu ook dat dat past bij mijn plek op de zijlijn.

Verwekt 

Viriel
dat was heit zeker
Ontvangen
dat kon mem goed
of was het ondergaan

Waar was ze zelf gebleven
Waar opende ze zich voor
Wat wilde ze ontvangen
Stevigheid, verankering
Of toch nieuw leven

Vermoeid kijkt ze in de camera
ik drink haar voeding
Is ze blij, of ben ik een volgende gebeurtenis
Haar levenskracht, haar levenslust
een vraag, een gat

Direct nadat jouw eicel
de spermacel van heit
toeliet
heb ik het begrepen
jij hebt ál mijn levenslust nodig

Mijn liefde is groter dan mijzelf
Ik geef je heel mijn hart
en onderga het leven

Jeltine Minzinga Zijlstra
7 juli 2021

Maar ik mag mijn hart terugvragen, ik heb het zelf nodig. En ik buig voor mezelf, dat ik er nog ben. En langzaam maar zeker kom ik eraan toe dat ik mezelf mag zien. Allemaal zinnen die ik bij de paarden van Petra Veenstra heb meegekregen. Hieronder mijn startscherm van de telefoon als reminder. 


En wat ik nu dus weet vanuit bewustwording gecombineerd met mijn innerlijke weten is dat ik ga deelnemen. Hoewel ik verder geen idee heb wat dat in concreto betekent, wat de vorm daarvan gaat zijn. Maar wat ik wel weet is dat ik daartoe heb te stoppen met het organiseren van bijeenkomsten, gesprekken, versturen van nieuwsbrieven, schrijven van blogs en het opzetten van netwerken. Ik heb dit de afgelopen 17 jaar gedaan met ontzettend veel plezier en ik heb onvoorstelbaar veel geleerd van alle mensen die ik in deze periode heb mogen tegenkomen. 

Maar het was wel echt op mijn eigen houtje dus als ik een afscheidsfeestje wil zal ik het zelf moeten organiseren. Eerst vond ik dat een gek idee. Maar ik was op een verjaardagsfeest van een vriendin, op Schiermonnikoog, waar een verhalenvertelster, begeleid door piano, optrad. Prachtig vond ik het! En eigenlijk wist ik meteen: dit zou ik heel leuk vinden voor een afscheid, mijn afscheid. Dus je snapt het al: ik organiseer nog één keer. Ik heb deze twee vrouwen gevraagd of ze een verhaal willen vertellen rondom een bepaalde mythe. Voor mijn eigen feestje, ik hang wat digitale slingers op en ik regel het onmisbare kopje koffie erbij. Uiteraard in Loft bij Welmoed Kuiper. Veel van de bijeenkomsten organiseerde ik bij haar, vanaf het moment dat je nog over planken naar de wc moest omdat ze de kerk aan het verbouwen was. 

PS: vanuit dezelfde bron van innerlijk weten gecombineerd met mijn grote aversie tegen de wereld van macht en belangen ben ik definitief van Twitter (Elon Musk) en van Facebook (Zuckerberg). En praktisch gezien heb ik het nu ook niet meer nodig voor werving. Maar het voelt echt prima! Eigenlijk een soort van lekker, bevrijd. 

woensdag 19 oktober 2022

Hoe heb je het leven aangetroffen?

 Opstelling met paarden

Hoe heb je het leven aangetroffen en wat heb je hierdoor laten liggen.?
Onder begeleiding van Petra Veenstra en Esther Witsiers en in het veld met hun paarden kan je met deze twee vragen aan de slag.
Ik heb met hen een dag georganiseerd waarvoor je je nog kunt aanmelden.

Locatie: Langedijke
Kosten: € 160,- incl koffie/thee en lunch
Datum: 10 november 2022
Tijd: Inloop 9.30 uur, start 10.00 uur tot ongeveer 16.00 uur

Stuur me een berichtje als je meer info wilt of mee wil doen. 




dinsdag 30 augustus 2022

Mij mag niks gebeuren: over loyaliteit aan mijn moeder


Hoe heb ik het leven aangetroffen

Mijn grootmoeder had van haar derde kind en hele zware bevalling waarna zij de waarschuwing kreeg om geen risico's te nemen en niet opnieuw zwanger te worden. Ze werd tóch opnieuw zwanger van mijn moeder die in 1935 is geboren. Mijn moeder is hierdoor als het ware gemarineerd in angst, doodsangst. De boodschap die zij zo meekreeg was: 'ik ben gevaar' met als gevolg dat mijn leven doordrenkt is geweest van angst en zoeken naar veiligheid. 

In mijn laatste opstelling met paarden eind augustus, werd mij duidelijk dat vanuit loyaliteit, zorg voor en trouw aan mijn moeder ik als levensmotto aantrof: 'Mij mag niks gebeuren'. Voorheen formuleerde ik mijn overlevingspatroon als volgt: 'ik móet zorgen anders vallen er doden'. Maar door deze laatste opstelling krijgt dit een andere wending. Waar het 'moeten zorgen' voelde als een opduwende motor in mijn rug, buiten mezelf zeg maar, voelt 'mij mag niks gebeuren' als meer ín mijn lijf, geïncarneerd en meer van mezelf. 

De hoge staat van alertheid die mijn leven kenmerkt, lijkt hierdoor plotseling logisch. Ik ben altijd alert geweest op gevaar en risico. En ik heb daar voortdurend op geanticipeerd. Rigoureuze beslissingen die ik in mijn leven heb genomen snap ik nu ineens ook beter. In sommige situaties was het anders gewoon niet te doen. 

En ja, natuurlijk kan mij iets gebeuren. Niet voor niks zegt 'Loesje': Leven is het meervoud van lef. In de kasteelmetafoor van John Welwood wordt het heel mooi uitgelegd. Met een start in het leven dat mij niks mag gebeuren heb ik heel wat deuren al bij voorbaat gesloten. Maar gelukkig geeft bewustwording de mogelijkheid om daarmee aan de slag. Om deuren weer te openen had ik wel één en ander onder ogen te zien en aan te gaan. In feite 'het beest recht in de bek kijken' zoals René Gude zei.

En dat heb ik oa vorig jaar gedaan bij Petra Veenstra en haar paarden. Ik heb bij haar het traject 'Simplify your life' gedaan. Er hangt een overzichtsmindmap van deze sessies op de deur van mijn werkplek om mezelf te helpen het te her-inneren. Dit proces van een dik half jaar voelt werkelijk als een kwantumsprong. Ik zit in mijn next level. met stapstenen als vrouw zijn, een goede voorouder zijn en 'still possible' in een nieuwe marinade van vertrouwen, vriendelijkheid en respect. 

Wat heb ik hierdoor laten liggen

De aanleiding voor bovengenoemde opstelling was een bijzondere. Voor de zomer organiseerde ik een dag samen met Petra en haar collega-opsteller Esther Witsiers van Noordpunt. Mijn verwachting was dat na het versturen van mijn nieuwsbrief deze dag direct vol zou stromen. Dat was niet het geval. Ten eerste denk ik dat het te maken had met het late moment in het seizoen. Maar er was kennelijk ook nog iets te onderzoeken. Wat ik mezelf bovendien realiseerde is dat ik eigenlijk alleen bijeenkomsten organiseer met mensen die ik ken en ik kende Esther nog niet. Dit, samen met feedback vanuit mijn netwerk en overleg met Petra besloten we dat het kennelijk nog iets anders vroeg en maakten we een afspraak voor een opstelling met ons drieën. 

In eerste instantie ging het in de opstelling over het effect wat mijn vaders drift op mij heeft gehad. Om dit te kunnen weerstaan heb ik op hele vroege leeftijd een deel van mezelf afgeschermd. Ik zag dit deel ook letterlijk niet en dit deel, gerepresenteerd door Esther, wilde mij ook helemaal niet zien. Uiteindelijk ging ze, dat jonge deel, er zelfs zover mogelijk vandoor. Je zou kunnen zeggen dat ik 'mijn zelf' of in ieder geval een deel ervan heb laten liggen. Dat was de prijs die ik moest betalen voor de situatie die ik heb aangetroffen, hoe ik het leven heb aangetroffen. Op een bepaalde manier heel herkenbaar ook want als mij gevraagd werd: wat wil jij, jijzelf? dan viel ik stil, kon het niet bedenken. 

Ik realiseer me meteen ook dat dit soort opstellingen aansluiten bij de discussie rondom de zomergast Bessel van der Kolk. Schrijver van het boek The body keeps the score. Hij zegt, en langzamerhand steeds meer mensen met hem, dat trauma opgeslagen wordt in het lichaam. Dat je dat dus ook niet via praten en cognitie op kunt lossen. En als het gaat over hele jonge delen van jouzelf dan is er überhaupt geen herinnering, behalve de lichamelijke. En dat is wat ik heb ervaren als ik in het veld ben met de paarden, die lichamelijke reactie, de resonantie met dat zich voordoet. In die zin heb ik dus te vertrouwen op mijn eigen lichaam. Want resoneert je lijf niet dan is datgene wat zich voordoet of wat aangedragen wordt, niet of nog niet voor jou.  Er is dus niemand die je iets 'aanpraat' (Volkskrant) maar je wordt gefaciliteerd bij heling en je lichaam is je kompas. Voor mij werkt het dus zo dat ik in het veld met de paarden me veilig genoeg voel om dat lijf te voelen.

Omdat dit zo'n indruk op mij heeft gemaakt en mij zo heeft gefaciliteerd in mijn heling en omdat ik het  meer mensen gun om hiermee in aanraking te komen, organiseer ik samen met Petra en Esther een workshop paardencoaching waarin je individuele aandacht krijgt. Waarvan mogen de paarden je in bovengenoemde structuur liefdevol bewust maken?  

Thema van deze bijeenkomst
1 Hoe heb ik het leven aangetroffen
2 Wat heb ik hierdoor laten liggen.

Locatie: Langedijke
Kosten: € 160,- incl koffie/thee en lunch
Datum: 10 november 2022
Tijd: Inloop 9.30 uur, start 10.00 uur tot ongeveer 16.00 uur
Workshopleiders: Petra Veenstra en Esther Witsiers

Aanmelden gaat door mij een berichtje te sturen en er is een maximum van twaalf deelnemers.  

Onze innerlijke wereld als een kasteel

Onze innerlijke wereld als een kasteel
Uit: Love and awakening, John Welwood

The bench van Gaudi in Parc Guell Barcelona

Stel je voor dat je een heel groot kasteel bent met lange gangen en duizenden kamers. Iedere kamer in het kasteel is perfect en bezit een speciaal geschenk. Iedere kamer vertegenwoordigt een bepaald aspect van jezelf en vormt een geïntegreerde deel van het complete, perfecte kasteel.

Als kind onderzocht je iedere centimeter van je kasteel zonder schaamte of oordeel. Zonder angst doorzocht je iedere kamer om er juwelen te ontdekken en het mysterie ervan te doorgronden. Met liefde betrad je iedere kamer, of het nu een toilet, een slaapkamer, een badkamer of een kelder was. Iedere kamer was uniek. Je kasteel was vol van licht, liefde en verwondering.

Op een dag kwam er echter iemand naar jouw kasteel en vertelde je dat als je een perfect kasteel wilde hebben, je deze kamer beter kon afsluiten. Omdat je liefde zocht en geaccepteerd wilde worden, sloot je snel de kamer af. De tijd verstreek en er kwamen steeds meer mensen naar je kasteel. Zij gaven allemaal hun mening over de diverse kamers, welke zij wel leuk vonden en welke niet. En langzaam maar zeker sloot je de ene na de andere deur af. Je prachtige kamers werden afgesloten, het licht viel er niet langer naar binnen en zij verdwenen in het donker.

Vanaf die tijd sloot je steeds meer deuren om verschillende redenen. Je sloot deuren af omdat je bang was of omdat je dacht dat de kamers te overdadig waren. Je sloot de deur naar de kamers die te conservatief waren. En je sloot deuren af omdat een van je kamers in andere kastelen niet voorkwam. Je opvoeders, vrienden en leraren vertelde je dat je niet langer in bepaalde kamers mocht verblijven, dus deed je weer een deur dicht. Iedere deur die toegang gaf tot iets dat niet aan de maatstaven van de maatschappij of aan je eigen ideaal voldeed, ging dicht.

De dagen waarin je kasteel eindeloos scheen en je toekomst opwindend en helder, waren voorbij. Je hield niet langer van iedere kamer met dezelfde liefde en bewondering. Kamers waar je eens trots op was, wilde je nu liever laten verdwijnen. Je probeerde manieren te verzinnen om deze kamers kwijt te raken, maar ze maakten deel uit van je kasteel. Nu je de deur gesloten had naar verschillende kamers die je niet leuk vond, verstreek de tijd en op een dag vergat je gewoon dat die kamers er waren.

In het begin realiseerde je je niet wat je aan het doen was. Het werd langzamerhand een gewoonte. Omdat iedereen je verschillende boodschappen gaf over hoe een prachtig kasteel eruit zou moeten zien, werd het makkelijker naar hen te luisteren dan te vertrouwen op je eigen innerlijke stem: de stem die het complete kasteel liefhad. Door die kamers af te sluiten, begon je je veilig te voelen. Al snel merkte je dat je nog slechts een paar kleine kamertjes bewoonde. Je had geleerd hoe je het leven kon wegsluiten, en je voelde je daarbij op je gemak. Velen van ons hadden zoveel kamers afgesloten dat ze zelfs vergeten waren dat ze ooit een kasteel waren geweest. Ze namen gewoon aan dat ze slechts een klein huisje waren met twee kamers en achterstallig onderhoud.

Stel je nu eens voor dat je kasteel de plek is waar je alles van jezelf laat wonen, zowel het goede als het slechte en dat ieder aspect dat op deze planeet bestaat in jou woont. Een van je kamers is liefde, een is moed, een is elegantie en een andere is creativiteit. Weer anderen zijn vrouwelijkheid, eerlijkheid, integriteit, gezondheid, assertiviteit, kracht, verlegenheid, hebzucht, luiheid, arrogantie en boosheid.  Allemaal kamers in jouw kasteel. Iedere kamer is een essentieel onderdeel van het geheel en iedere kamer heeft een tegenpool ergens in jouw kasteel. Gelukkig zijn we alleen tevreden en vrij wanneer we dat verwezenlijken waartoe wij in staat zijn. Het feit dat we niet tevreden zijn met onszelf zet ons ertoe aan de verloren kamers van ons kasteel te zoeken. Wij kunnen onze uniciteit alleen vinden wanneer wij alle deuren van de kamers in ons kasteel openen.