Verandering van tijdperk

Hoe wonderlijk is het dat je 25 jaar getrouwd bent. We leven, zoals Jan Rotmans zegt, in een verandering van tijdperk (ipv een tijdperk van verandering)  Dat ben ik met hem eens. En met die bril op wordt het moment van ons zilveren huwelijk, 12 maart, behalve vieren met familie en vrienden, óok een moment van stilstaan, bewustworden en terugkijken.

Als ik nl terugkijk naar het moment dat Rudolf en ik elkaar leerden kennen dan was de wereld écht nog totaal anders. Het was een bijzonderheid dat ik in het kerstpakket van het bedrijf waar ik werkte een mobiele telefoon aantrof. Eentje waar je alleen maar mee kon bellen.En toen was een vaste baan nog redelijk normaal, daar streefde je naar en als je ambitieus was dan zorgde je dat je om de vijf jaar switchte van baan.
Twitter en facebook, whatsapp, apps etcetc waren totaal onbekend.

En ik realiseer me tegelijkertijd dat ik vroeger toen ik 20 en 30 was het écht niet begreep als mensen van boven de vijftig zeiden dat ze het allemaal niet meer bij konden fietsen of het niet begrepen of terugverlangden naar vroeger. Dat het in feite ook hoort bij de loop van een mensenleven. De mensen die 60 waren toen ik 30 was waren in een wezenlijk andere tijd opgegroeid dan mij. En toch denk ik ondertussen ook dat er in de afgelopen periode van 30 jaar wel héél veel is veranderd. En tuurlijk blijf ik bij en stroom ik mee. Vaak was ik in die afgelopen jaren een early adapter, een voorloper en een pionier.

Maar ondertussen merk ik dat me dat sowieso niet meer lukt maar dat ik de energie daar ook niet meer voor heb, of niet voorover heb. Mijn gevoel koppelt tegenwoordig veeleer aan het idee dat er in de hectische wereld ook rustpunten nodig zijn, die mensen van boven de vijftig misschien kunnen bieden.

Dus door dat feit van 25 jaar getrouwd zijn realiseer ik me dat ouder worden momenteel een rode draad is voor mij om over na te denken. Hoe ik het organiseren van die rustpunten voor me zie hangt samen met het denken van Marli Hijer, de nieuwe Denker des Vaderlands. Zij heeft het over de ontmoeting in de tussenruimte, op openbare plekken. Waar het gaat om het voeren van een gesprek om elkaar te leren kennen met waardering en respect voor het verschil. Dit doe ik al een aantal jaren middels mijn workshops en dit wil ik in de komende jaren nog verder uit gaan breiden.

Zo nu en dan steekt mijn ego nog even de kop op en baal ik als een stekker dat ik niet directeur ben van een woningstichting, commisaris bij een groot bedrijf of een succesvol zelfstandig ondernemer. Maar als ik dan weer op klompen bij de kippen ben geweest om ze een stronkje witlof te geven en ik mezelf in het raam weerspiegeld zie dan komt dat egodeel ook weer tot rust.

Het lijkt het echte leven wel :D