Misschien heb ik nog niet altijd even duidelijk laten weten dat ik niet zo ben van het positieve denken. Ik postte in 2010 al een berichtje met een filmpje van Barabara Ehrenreich, auteur van het boek 'Smile or Die'. Wel geloof ik in dankbaarheid en dat je jezelf kan helpen door je blik actief te richten op alle dingen die er wél goed gaan.
Waarom deze intro? Ik voel me bezwaard om teveel te praten over het verlies wat er is geweest in de afgelopen jaren. Dit is wat er was in de afgelopen tien jaar: verlies van mijn baan, verlies van gevoel van veiligheid tgv angstaanvallen, verlies van mijn baarmoeder, verlies van mijn galblaas, verlies van mijn moeder, mijn zus en mijn vader, verlies van onze hond en twee katten.
Ik kreeg op een bepaald moment behoefte om dit verlies chronologisch in beeld te brengen om in ieder geval een gevoel van compassie voor mezelf op te kunnen brengen. Want mijn strategie in het leven is, was, het aanspreken van mijn mannelijke deel en stoer en in de actie doorgaan.
Maar het effect daarvan is dat mijn lichaam aan de bel trekt. Nu heb ik weer een loeier van een ontsteking in mijn schouder.
Ondertussen heb ik geleerd dat je iets pas kunt loslaten als je het hebt vastgepakt. Dus het verlies en het verdriet en de boosheid daarover kan ik pas werkelijk loslaten als ik het echt heb toegelaten. En wat daar erg bij helpt is erover praten met mensen die goed kunnen luisteren en dat ook willen doen. En wat mij betreft vergeten ze alles wat ik vertel zolang ze in het moment oprecht en aanwezig zijn.
En gelukkig heb ik veel goeds en fijns om van te genieten, in de eerste plaats een dijk van een man en prachtige kinderen en prachtige partners van die kinderen. En wat toeval of onbewust gestuurd ook heel fijn was is dat ik gedurende de verlieservaringen ook steeds in training was, NLP, systemisch werk, traumawerk, de kunst van het loslaten, verandermanagement, jouw verhaal als bron, rouw- en rouwverwerking en propedeuse godsdienst.
Dus ik kan heel goed zien en voelen dat de verlieservaringen me ook iets kunnen zeggen; dat ik er ook van kan leren voor het leven. En hoewel het misschien niet sociaal wenselijk is om te zeggen hebben de overlijdens van mijn ouders en zus me ook een gevoel van vrijheid gebracht.
Maar dat schaar ik dus niet onder positief denken maar onder bereid zijn te leren van het leven. En de pijn en het verdriet die daarbij horen ook toelaat.
Vandaar mijn behoefte aan die momenten van koffiedrinken met een aantal vrouwen dat het écht even ergens over gaat. We luisteren naar elkaar, we stellen elkaar vragen, we zien elkaar. Zo'n moment. En ik organiseer deze koffiemomenten nu al een heel aantal jaren en kan uit ervaring vertellen dat bijna iedereen het erg waardeert dat er even zo'n moment is, een moment van rust en bezinning.
Je bent uitgenodigd donderdag 24 mei 9.30 uur en van harte welkom bij Postplaza in Leeuwarden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten