Iets buiten mijn comfortzone: mode en evt een kledingruilbeurs organiseren

Iets doen! 
Mijn handen jeuken nu weer met Australië. We moeten echt iets doen. Maar wát?!?!
Ik heb gedoneerd dat is wel het minste.
En nu hoorde ik vanmiddag (8 januari) een radioprogramma over de kledingindustrie. En misschien is geïnspireerd door deze uitzending, het volgende iets zinvols wat ik zou kunnen organiseren: het betreft een kledingruilbeurs.
Want hoewel mode volledig buiten mijn comfortzone ligt is organiseren iets waar ik goed in ben; mits ik er met mijn hele hart (wholehearted Brené Brown) voor ga.

Australië

De context
De Italiaanse Vogue, zo hoorde ik, begint 2020 met een statement door de covers te laten illustreren door kunstenaars in plaats van fotoshoots. Ze stellen hiermee het milieu minder te belasten omdat er voor zo'n fotoshoot veel mensen vervoerd en ondergebracht moeten worden naar en in een ver weg warm land. Check de uitzending hierover op nporadio1 voor meer informatie.

In de uitzending zat een mevrouw, Aynouk Tan, modedeskundige, die zei dat ze het hypocriet vond en een druppel op de gloeiende plaat. Daarnaast zat er ook een meneer, Ahmet Polat, fotograaf, die zei dat het natuurlijk een goed signaal is en je toch érgens moet beginnen.

Maar wat ik niet wist, ongetwijfeld niet goed opgelet but hey, is dat de kledingindustrie na olie, de 2e meest vervuilende industrie ter wereld is. Voor 1 spijkerbroek is bv 7000 l water nodig. De vervuiling kent vele aspecten: Je hebt de CO2 uitstoot die vrijkomt bij de productie en vervoer, de grote hoeveelheid water die gebruikt wordt bij het telen van de grondstoffen, het verven van de stoffen wat het water vervuild, de vervuiling van grondwater en rivierwater door pesticide, en de immense hoeveelheid afval die het met zich meebrengt omdat fast-fashion niet lang wordt gedragen. En dan hebben we het dus nog niet eens over de gedwongen arbeid, kinderarbeid en slechte arbeidsomstandigheden. Trouw schreef hier vorig jaar een artikel over. En Project Cece heeft een website en blog opgezet rondom duurzame kleding waar ik ook een verhelderend artikel vond.

Aynouk Tan zei: laat Vogue een kledingruilbeurs in een kerk organiseren want als Vogue iets doet heeft dat een enorm effect. En dat voorstel triggerde me; ik heb wel eerder gehoord van kledingruilbeurzen maar ben daar niet eerder naar toe gegaan omdat ik überhaupt niet zoveel met mijn eigen kleding heb; soms zou ik het liefst in een overall stappen 's ochtendsvroeg bij wijze van spreken. Maar goed.

Tan stelde zich ook nog voor dat bladen niet meer wekelijks of maandelijks zouden verschijnen maar veel minder vaak en dat het dan een soort van collectors item zou worden. Ze noemde de voorbeelden Gentlewoman en Purple magazine.
En ze vertelde over en cool initiatief van drie jonge vrouwen in Utrecht die een kledingbibliotheek hebben opgericht.

Concreet
Nu zie ik natuurlijk wel dat er in professionele zin allerlei initiatieven zijn waar het gaat om hergebruik van kleding en überhaupt op een duurzame manier kleding produceren. Maar het begint altijd maar weer bij het begin en dat zijn jij en ik, de klant, de consument. Want wij kopen en wij kopen en wij kopen. Dus er zijn twee mogelijkheden die heel dicht bij het persoonlijke liggen. En dat is ten eerste minder kopen en áls je koopt dan duurzaam. En ten tweede kleding ruilen als je iets nieuws wilt. Hiertoe zijn er ook apps zoals Unitedwardrobe en Vinted. Maar dat is weer digitaal.

Vraag aan jou
Zou je op zo'n kledingruilbeurs komen mét kleding? Of eventueel een bijdrage leveren aan de organisatie? Via deze blog geef ik vooralsnog de informatie door én peil ik dus het enthousiasme. Hoor het graag want als hier veel animo voor is ga ik aan de slag, zeg maar.
Hoor graag van je via jeltinezijlstra@gmail.com