Wegkijken; wie bepaalt dat voor mij en waarover gaat dat eigenlijk?

We mogen niet wegkijken. Wie bepaalt dat voor mij?! Ik bepaal zelf of ik wegkijk ergens van, of niet. Het zijn mijn ogen; het is mijn leven en ik ben overtuigd van mijn eigen verantwoordelijkheid wat dat betreft. Als ik bv op straat loop en er wordt een kind in elkaar geslagen dan kijk ik niet weg.
Maar het gaat er momenteel over dat je niet weg mag kijken van alles wat je op kan snorren op het internet; of wat de kranten en de media voor jou opgesnord hebben of waar al mijn facebookcontacten (terwijl ik er ook al heel wat ontvriend heb)  actief naar op zoek zijn geweest en die dat allemaal weer delen met de claim dat we niet weg mogen kijken. Ik geef het je te doen wat er dan allemaal aan ellende is in de wereld waar ik niet van weg mag kijken. En ik weet één ding zeker: ik kijk weg bij allerlei soorten van ellende. Ik volg, probeer in ieder geval de uitspraak van Tolle te volgen: Kan ik hier iets veranderen? Kan ik het accepteren? Indien beide nee: wend je af, ga uit de situatie, de context weg, sluit je ervoor af.

 Willem Alexander zei het nog in zijn 4-mei toespraak, waar ik trouwens van onder de indruk was: 'niet wegkijken, niet goedpraten, niet uitwissen, niet apart zetten, niet normaal maken wat niet normaal is.' Dat klinkt prachtig natuurlijk maar waar mag je niet van wegkijken, wat mag je niet goedpraten of uitwissen, wie mag je niet apart zetten en waarom niet. En wie bepaalt überhaupt wat normaal is. Paul Verhaeghe zei daar nog mooie dingen over dat een norm altijd wordt bepaald door de context waar je in zit en dan moet je ook nog de context determineren. Waar ik langzamerhand me steeds meer bewust van word is hoe belangrijk nuancering is.
Natuurlijk snap ik wel wat Willem Alexander bedoelde maar ik weet ook al dat deze zin te pas en te onpas gebruikt gaat worden in allerlei andere contexten.

Zelf postte ik vorig jaar oktober hier het volgende ook over: "Het lijkt tegenwoordig wel of je in gebreke bent als je geen mening ergens over vormt of je in ieder geval onthoudt van de discussie, ergens voor of tegen bent. En je mag ook vooral niet wegkijken, onzin. Mijn overtuiging is dat je risico loopt op secundair trauma door je ogen en oren over te laten lopen met alle primaire trauma wat er is in de wereld. Ik denk dat de wereld ermee gediend is als we wat vriendelijker, bescheidener, nederig zo je wil, worden en onszelf en onze mening niet zo groot maken. Dat we überhaupt een relatie ontwikkelen met stilte. En dat we heilzaam handelen op het pad waarop we lopen; en iedereen heeft nl een eigen pad. Zouden we nu ons allemaal daartoe beperken en welwillend op dat pad leven dan komen we een heel eind"

En voor mij betekent dit dat ik me afsluit voor alle, hartstikke goedbedoelde oproepen op facebook om uit te kijken voor complotten in de wereld. Want één ding is mij heel helder, ik heb daar totaal geen invloed op. Ik stem, ik lees één betrouwbare krant, ik denk na over hoe ik leef, wat is goed, wat is heilzaam om te doen, ik reflecteer, ik mediteer, ik zorg voor de mensen in mijn directe omgeving, de dieren waar ik verantwoordelijk voor ben maar ik probeer het wel te houden in mijn cirkel van invloed. En uiteraard heb ik opwinding over dingen die in mijn cirkel van betrokkenheid zitten maar de invloed die ik daarop heb is mijn relatie tot hetgeen waar ik me betrokken op voel. Niks meer maar ook niks minder. Ik heb verantwoordelijkheid voor de relatie met datgene waar ik me op betrokken voel. En niet op hetgeen zelf.

De perikelen rondom Corona hebben eea heel expliciet gemaakt en nu de vaccincomplotten je om de oren vliegen heb ik besloten daar niet meer aan mee te doen. Er is angst in de wereld en dat snap ik reuze goed. Het is voor mij ook een kluif om daarmee om te gaan. Maar voor je het weet stellen we emotionele heftigheid gelijk aan de waarheid, echtheidsdwaling noemt Peter Levine dat.
Daarnaast heeft angst dus vaak tot gevolg dat er een behoefte aan controle ontstaat. In mijn ogen is het ontwikkelen van complottheoriën ook een idee van controle; zo krijg je toch nog het gevoel dat je iets begrijpt en dat je ergens tegen tehoop kunt lopen een suggestie van beheersbaarheid. Maar als Bill Gates zo machtig is als dat het wordt gezegd dan zijn we überhaupt al veel te laat.
Of wat ik kan doen met betrekking tot de macht van Zuckerberg is van Facebook afgaan; of als ik Google en zijn algoritmen minder macht wil geven dan kan ik een andere zoekmachine (Ecosia) installeren.

Mijn motto, ontleend aan Edward de Bono

Wat dat betreft ben ik blij dat ik Damiaan Denys ontdekte die het heel simpel maakt door te zeggen dat controle een lege illusie is:
"Alomtegenwoordig terrorisme, vrees voor het klimaat, angst voor voeding en paniek voor ziekten. Bij elk angstwekkend bericht reageren we geschokt en verontwaardigd. Controles worden aangescherpt, experts geraadpleegd, commissies ingesteld en extra fondsen vrijgemaakt. Maar komen die regels ons wel ten goede? Ruilen we onze kostbare vrijheid niet in voor de lege illusie van controle? Bewerkstelligen we door onze omgang met angst en ons verlangen naar beheersbaarheid niet juist datgene waarvoor we bang zijn? Angst is overal en bepaalt meer dan ooit ons leven. Om onze angst te controleren, zijn we bereid veel van onze vrijheid in te leveren. Maar angst grijnst ons aan. Hoe harder we de angst bevechten, hoe meer ze ons verleidt. Hoe meer we de angst verwaarlozen, hoe sneller ze vrijheid biedt. Deze angst- paradox openbaart een nieuwe waarheid. We horen niet onze vrijheid op te offeren aan de angst, maar onze angst op te offeren voor de vrijheid. Maar durven we dat wel aan? Zijn we niet te bang? Voor een weg van angst naar vrijheid."
Hij zet Corona ook in een grotere context waarover je hier meer kunt lezen "Het Coronavirus is een gezonde correctie op onze megalomane levenstijl"

Ik wil als een soort principieel idee uitgaan van vertrouwen. En dat betekent niet dat ik de macht, over mezelf, uit handen geef. Juist niet eigenlijk. Ik ben zuinig op mezelf, luister naar mijn lijf en ben overtuigd van de overdracht van wetende velden middels morfische resonantie. (Rupert Sheldrake) Door goed op mezelf te passen, wat mijn moeder me overigens ook meegaf als credo, draag ik bij aan de wetende velden. Ik 'weet' dat, het is mijn geloof zo je wil. En dus blijven nadenken over mijn eigen verantwoordelijkheid.
Want dan gaat het op Facebook bijv weer over het wel of niet opvolgen van de maatregelen. Natuurlijk volg je de maatregelen en natuurlijk blijf je over je eigen verantwoordelijkheid nadenken. En je volgt het optimale pad daarin. Waarbij je jezelf en je eigen belangrijkheid alsjeblieft ook blijft relativeren. Want ik leef hier in Nederland, leef in een democratie waarin je uitgaat van bepaalde afspraken rondom het samenleven. Maar dat betekent niet dat ik alles doe wat de Minister President zegt of Willem Alexander. Zij bieden holding aan alle Nederlanders en dan doen ze in mijn ogen hartstikke goed. En ik ben er heel blij mee. Maar ik blijf ook zelf nadenken. Zo denk ik bijvoorbeeld dat de balans wel wat is doorgeslagen naar die controledrift en de drang naar beheersbaarheid en dat we het met ons allen het op een holletje zetten, weg bij de waardigheid van de vergankelijke ervaring (Michel Montaigne). Damiaan Denys had samen met School of life een gesprek georganiseerd over de Corona-perikelen wat je hier terug kunt kijken, daar hoorde ik dat ook terug.

Dus ik onthou mij van veel en doe dat zeer naar genoegen. Wat het effect zal zijn om van Facebook te verdwijnen overzie ik niet precies maar ik vermoed dat dit alleen maar positief zal zijn. Iemand zei als reactie: Facebook is maar één medium. En zo is het precies!
Facebook is niet de echte wereld. Dus als je me zoekt dan ben ik daar, in de echte wereld.
Wil je toch nog virtueel contact: ik blijf bloggen. En je kunt je ook aanmelden voor mijn nieuwsbrief die op onregelmatige basis verschijnt. Stuur me dan een mailtje dan voeg ik je toe. Verder blijf ik op Linkedin en zo nu en dan op Instagram. Twitter heb ik ook, nog, maar daar kijk ik vrijwel niet meer op.