The Walk of Grief op Terschelling

Eens in de zoveel tijd spreek ik af met mijn vriendin Hanneke in het vroegere Hajé van Joure. Zij komt uit Amsterdam en ik uit Goutum dus een soort van meet halfways. We kennen elkaar van ons eerste baantje bij de voormalige woningcorporatie Beter Wonen in Leeuwarden. Ik werd destijds in de kroeg geronseld door Henk Deinum, manager bij die club. Dus dat beloofde wat en het werd een hartstikke leuke tijd met als vaste onderdeel onze stapavond op donderdag. En een man een man, een vrouw een vrouw waren we op vrijdagochtend gewoon allemaal weer present. Ik heb nog wel eens heimwee naar die vorm van ontspannenheid. 

Rugzak, gemaakt van het zeil van onze 

oude zeilboot met de steen van de Walk of 

Grief eraan gehangen als herkenningsteken

voor andere wandelaars

Dit voorjaar spraken we af om een etappe van de Walk of Grief op Terschelling te gaan lopen. Als je op onze leeftijd bent, 60 plus, dan valt er genoeg verlies onder ogen te zien om zo'n wandeltocht te gaan doen. Ik droomde vooraf van een haas die verdronken werd en die mij tijdens het proces aan bleef kijken. En achterin de ruimte lag een gevilde haas. Het inzicht wat deze droom mij opleverde was dat er iets ouds afsterft. Het aankijken wil mogelijk iets zeggen over het niet wegkijken van oude pijn. En het villen is letterlijk het afleggen van een oude huid. Klinkt misschien gruwelijk maar zo voelt het voor mij niet. Overigens vroeg ik Chatgpt ook naar een voorstel voor een thema op basis van wat ik aan input had geleverd tot nu toe en die kwam met een mooie: 'Ik loop terug naar de grond van mijn zijn'.

Het was tientallen jaren geleden dat Hanneke en ik samen een nacht weg waren geweest maar grappig genoeg hadden we daar geen zorgen over hoe dat nu uit zou pakken. Dus een fijn hotel geboekt en gaan. Terschelling is een soort van tweede thuis voor mij, al sinds mijn jonge jaren kom ik daar op vakantie en heb hier veel herinneringen liggen. Er kwam even een kink in de kabel waar het om mijn liefde voor het eiland gaat omdat er zoveel grond werd verkaveld, hekjes om percelen gezet en ontginnen van grond ten behoeve van het toerisme wat natuurlijk ten koste gaat van de natuur. Maar die pissigheid heb ik ook weer kunnen processen. En de route van deze eerste etappen liet mij gelukkig zien hoeveel onontgonnen natuur er nog is op het eiland. We kwamen op plekken waar we allebei nog nooit waren geweest. Prachtig!

De eenzame boom, halverwege de eerste etappe

Al wandelend in die natuur kwamen de gesprekken vanzelf op gang. En ik heb een belangrijke ontdekking gedaan, met grote dank aan Hanneke. Ik heb in de afgelopen jaren mijn trauma's leren herkennen en ben me bewust geworden van mijn overlevingsstrategie. En heb me hier enorm in verdiept en kennis over ontgonnen. Ik heb mijn eigen verhaal gemaakt van mijn leven, mijn levensverhaal. Eerder had ik het over 'unlearning old limits'. Maar wat ik op één of andere manier heb overgeslagen is om de reden(en) voor dat trauma aan te kijken en daarover te rouwen. Ik ga om met mijn verdriet maar heb het voelen overgeslagen, zeg maar. Dit was een bijzondere gewaarwording, net of ging er een deksel van een doosje. 

Dus je zou eigenlijk kunnen zeggen dat ik flink aan het helen ben geweest en dat ik nu misschien steeds beter in staat ben om 'het leven' te nemen zoals het zich aan mij voordoet. Je snapt wel, als je hier nog bent, dat ik er nog niet echt uit ben maar het intrigeert me wel. Gelukkig liggen er allerlei ontmoetingen in groepen met vrouwen voor me waarvan ik weet dat in de wijsheid van de groep óók weer nieuwe inzichten ontstaan.

We gaan richting herfst, een tijd van naar binnen keren, genieten van de oogst van de afgelopen periode en voorbereiden op een tijd van minder licht en bezinning. Heb je ook een onderwerp wat je puzzelt, schuif aan bij ons Moedige gesprek op 19 september in Postplaza. Van 10 - ca 12 uur. € 15,- incl twee consumpties.