We zijn uitgenodigd voor een gesprek met een juf van onze vijftienjarige zoon, die momenteel als een soort hormoonstuiterbal door het leven gaat. Er was een conflict geweest en daar wilde ze het over hebben. Gepreoccupeerd als ik ben had ik me al flink opgefokt over het onderwijssysteem wat geen oog heeft voor het individuele kind en het feit dat jongens meer lichaamsbeweging nodig hebben om bij de les te kunnen blijven en grmblgrmbl.
Komen we daar, komt er een hele knappe, jonge turkse vrouw op ons af die de juf blijkt te zijn. Tijdens het gesprek werden mijn man en ik beide herhaaldelijk ontroerd door haar aanpak. En we kwamen er op uit dat het toch handig is dat er een soort rolverdeling is tussen leraar/leerling en dat je met wederzijds respect een heel eind komt. Zoon tevreden, want die bleek behoorlijk in de stress te zitten :-, wij tevreden en juf tevreden. Een fijn voorbeeld van hoe het ook kan in die grote onderwijsfabrieken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten