Door jouw struikelen heel jij de wereld.

Eén van de heerlijke hapjes
 die Welmoed van Loft maakte voor mijn feest

In het voorjaar 2023 gaf ik een feest als een soort ritueel voor het einde van een periode in mijn leven. Afgerond vijftien jaar had ik van alles georganiseerd aan moedige ontmoetingen in allerlei vorm en maat. Ik ontdekte dat ik daarmee een vorm had gecreëerd voor mijn overlevingspatroon om beschouwend in de wereld te staan. Omdat ik een actieve keuze wilde maken om minder te gaan beschouwen en meer te gaan deelnemen had ik het nodig om te stoppen met wat ik dus lang en succesvol had gedaan maar wat me ook vasthield in dat patroon. 

Taraaaa mooi inzicht, goede ontwikkeling zou je zo zeggen. Maar ja, wat nu?
Oppassen op de kleinkinderen en deelnemen aan hun leven is zéker een waardevolle activiteit. Maar er is meer, stel dat ik nog 30 jaar te leven heb dan is er nog van alles te doen. Olivier Winants, op Linkedin erg actief met prachtige teksten rondom trauma, relaties en heling, inspireerde me. 

Het pad verliezen is deel van het pad
Wat is het pad wat voor me ligt en hoe geef ik vorm aan dat wat zich nog via mij wil manifesteren. Turn your personal mess in your message, zegt Olivier. Afgelopen halfjaar heb ik een aantal initiatieven gelanceerd die een zachte dood stierven door gebrek aan belangstelling. En dat is informatie, kennelijk kwamen die initiatieven niet uit de goeie bron.
Vandaar dat ik nu experimenteer met de uitspraak van Olivier: ‘Als je echt waarheid gaat spreken trek je je tribe aan.’ 

bospad naar het Pärt-centre in Laulasmaa, Estland

In deze zin staan twee termen waar ik, al schrijvend, over na wil denken en dat zijn: waarheid en tribe. Wat is nu mijn waarheid eigenlijk? En hoe ziet een tribe, mijn tribe er eigenlijk uit? 

Waarheid
Wat waar is in jou, is kwetsbaarheid, zegt Olivier; als je dit in jezelf naar boven laat komen dan heb je echte verbinding met de pijn. Helen is die pijn voelen en daar liefde aan toevoegen. 

Wat ik heb ontdekt rondom mijn waarheid is dat ik van jongsaf aan een ingebakken afkeer van hiërarchie heb. Dat iemand zich ‘de baas’ voelt, zegt mij weinig. En ik heb ontdekt dat er in mijn celgeheugen allerlei herinneringen liggen opgeslagen rondom fysiek geweld, onderdrukking en een doodsveroordeling waar het gaat om de macht van het woord. Dit noem ik mijn witchwound. Met terugwerkende kracht, met dit soort inzichten begrijp ik nu ook dat er onder mijn handen, grotendeels onbewust gestuurd, een groot vrouwennetwerk ontstond waar ik als thema aan meegaf: ‘Het versterken van de vrouwelijke energie’. En vandaar ook dat mijn waarheid is dat ik mijn energie nog steeds wil besteden aan het versterken van vrouwelijke energie, die van mij én die van anderen. 

Daarnaast ben ik, net als Olivier, bullshitmoe en heb ik nul zin in oppervlakkig gepraat. Natuurlijk snap ik wel dat het zo nu en dan fijn is om over het weer, kleding, bloemen of noem nog es te hebben. Maar mijn energie gaat stromen van een gesprek waarin het hart open gaat en de pijn gezien mag worden. 

Tribe
De tweede term tribe, elkaar durven nodig hebben, vraagt ook om verheldering. Zelfontwikkeling  en zelfredzaamheid bestaat niet, aldus Olivier. Helen kan alleen in relatie, het universum is relationeel. Hij gaat hierin zover dat hij één-op-één werk liever niet meer doet omdat het onethisch voelt: ‘Je bent een collectief verval aan het reduceren tot een individueel probleem’. 

Als je de ander werkelijk ontmoet dan komt de overleving eerst naar boven. Dit is, in zijn woorden, een gevolg van het feit dat je verliefd hebt moeten worden op de pijn van je moeder. Jouw leven als pasgeborene en jong kind is letterlijk afhankelijk van je moeder en uiteraard ook je vader maar toch in eerste instantie je moeder. Als het met haar niet goed gaat dan is er een existentieel probleem, het voelt voor het kind letterlijk als een kwestie van leven en dood. Die angst wordt een imprint voor de rest van ons leven. En hier ontstaat trauma, Peter Levine zegt hierover: ‘niet de gebeurtenis maar wat de gebeurtenis met je zenuwstelsel heeft gedaan geeft trauma. Je hebt de reactie niet uit kunnen leven, bv vechten/vluchten kon niet uitgeleefd worden.’

En als dat jonge kind kan je dus niet kiezen of je blijft of gaat. Je móet dus wel verliefd worden op die pijn van je moeder. Wat een bijzondere formulering kiest Olivier hier. Maar ik kan dit navoelen.
En in mijn wereld voelt het veilig als ik zorg. Maar dat is dus wat ik heb moeten doen als dat hele jonge kind. Ergens in een andere blog omschrijf ik mijn overlevingsmechanisme als volgt: “ik moet zorgen, anders vallen er doden”. En doordat je verliefd hebt moeten worden op die pijn van je moeder is liefde daarmee, by definition,  onbetrouwbaar geworden want die gaat (ging!) samen met pijn. 

Heling vraagt dus om die pijn onder ogen te komen en hier liefde aan toe te voegen. En de pijn voelen geeft ontspanning omdat je je weerstand mag opgeven. Als je verliefd kunt worden op je eigen pijn dan stopt het lijden en wordt elke binding verbroken en waar binding wordt verbroken kan vérbinding ontstaan.

Hij wil, en ik met hem, plekken gaan herstellen, een stam/tribe, waar je volledig je waarheid kan spreken, waar je aangenomen wordt en diepe verbinding kunt voelen.
En dat vraagt in mijn optiek om moedige ontmoetingen en elke keer opnieuw je bewust worden van je lijf, er goed voor zorgen en actief je zenuwstelsel reguleren. Daarover schrijf ik in de volgende blog, geïnspireerd door Jan Bommerez.