In het voorjaar reageerde ik middels een like op een prachtige post van Sara Hermanides die Pasen en het feminiene combineerde. Ze schreef oa: "Pasen is een ode aan de vrouw, het feminiene, de oermoeder. Lang voordat er een kruis was, eerden we de kracht die leven geeft." en "In vroegere tijden waren vrouwen hoeders van rituelen en cyclusbewustzijn. Niet als zweverig ideaal, maar als vorm van natuurlijk leiderschap. Zij verbonden, hielden ruimte, bouwden aan duurzame structuren." en "Pasen herinnert ons niet alleen aan een opstanding, maar aan een dieper ontwaken. Een uitnodiging tot evenwicht tussen doen en zijn, actie en afstemming, ambitie en intuïtie. Een uitnodiging om het mannelijke én vrouwelijke weer in balans te brengen." Ik vond het prachtige taal, bovendien had ze er een heel mooi beeld bij wat mijn aandacht had getrokken want ik kende haar niet en zag het voorbij komen omdat iemand uit mijn netwerk die post al eerder had geliket.
Ze kreeg er tegen de vierhonderd likes op dus wie schetst mijn verbazing dat ik een persoonlijk berichtje van haar kreeg met het voorstel om te linken. We schreven wat heen en weer en ik voelde me gesterkt door dit gesprekje. Nieuwsgierig ging ik op zoek en ontdekte dat ze meerdere bedrijven heeft, podcasts maakt, boeken geschreven heeft en dat ze ook uitgenodigd was bij Giel Beelen. Toen ik die podcast had geluisterd over dromen, reflectie, dagrealiteit, symboliek, ego en ziel, wist ik dat zij mij iets nieuws te bieden had in mijn zoektocht naar het feminiene. Zo kwam ik uit bij een dag in Laren over dromen, de Droomsalon noemt ze het zelf. Gek genoeg herinner ik me mijn dromen bijna nooit maar dat maakte me niet uit.
Toch wat dromen bij elkaar gesprokkeld was ik helemaal verbaasd over haar manier van dromen duiden. Ze noemt het brieven van je ziel en dan heb je mij! Ik wil graag brieven van mijn ziel. En een andere uitspraak is dat als je waarachtig leeft, je ziel weet dat het waar is.
Uit de droom die ze duidde kwam naar voren dat ik mezelf van de spanning van het masculiene af wilde helpen. Ze heeft het veel over de dans tussen ego en ziel, feminien en masculien. En hoe er nu onbalans is tussen die laatste twee en het van belang is voor het feminiene deel om het been bij te trekken, zeg maar. Niks tegen op ego of masculien maar de balans is weg. En als je mijn nieuwsbrief leest of deze blog langer volgt weet je dat ik dit ook zo voel, die onbalans.
Daarnaast zegt ze dat alles en iedereen waar je over droomt over jezelf gaat, dat alles en iedereen waar je over droomt een reflectie van jezelf is. Ze schreef er een boek over 'Je bent alles zelf'.
Danig enthousiast over haar manier van kijken en denken ging ik op zoek naar een vervolg en kwam uit op een vierdaagse 'De magische werkelijkheid' in het prachtige Hof van Axen in Drenthe.
Het was lang geleden dat ik meerdaagse trainingen ging doen om mij te voeden dus ik zag er tegenop. Het was, bleek achteraf, voor het eerst weer dat ik écht ging deelnemen in plaats van beschouwen.
Het was een intense tijd. Het begon op donderdagavond om 5 uur en op donderdagochtend ongeveer half elf overleed mijn broer. Hier zit een verhaaltje aan. Ik had hem om allerlei redenen 7 jaar niet gesproken en las vier weken voor zijn overlijden dat hij uitbehandeld was. Dit was voor mij aanleiding om hem een berichtje te sturen wat resulteerde in een ontmoeting. Een gekke aanloop naar dit lange weekend en ik belde vooraf met Sara of dit reden was om niet of wel te gaan. Gek genoeg had ik de nacht voor zijn overlijden weer een droom gehad en vertelde die aan haar. De droom en haar duiding sloten min of meer naadloos aan bij het weekend, manlief was helemaal ontroerd en ik wist (innerlijk weten) nu dat ik kon gaan, ik had 'zin'. Het helpt vervolgens niet dat je Hof van Saxen (een onvoorstelbaar groot, vierkant, in mijn ogen vreselijk recreatieresort) intoetst in je routeplanner en niet Hof van Axen . Dus ik kwam helemaal te laat en gedesoriënteerd aan. Gelukkig ving Sara me op en hielp me met mijn spullen. Die had ik veel want vier nachten slapen van huis vraagt nogal wat voorbereiding in het kader van zelfzorg.
En voorwaar het werd een magisch weekend van 7 tot 11 augustus, 7 een getal van volheid en 11 als poort naar hoger bewustzijn. 8 augustus was de dag van de Leeuwenpoort: een tijd van verhoogde energie en bewustzijn, waarin inzichten en transformaties sneller plaatsvinden. Verbonden met het hartchakra: leven vanuit je hart, trouw zijn aan jezelf. Het getal 8-8 staat symbool voor oneindigheid, balans en manifestatiekracht. En 9 augustus was het volle maan, een moment om oude patronen los te laten die niet meer passen. Hoe magische wil je het hebben?! Hier hadden Sara en Sonja Groenewege, medetrainer en eigenares van het Hof, over nagedacht natuurlijk.
Na een heerlijke, veganistische maaltijd gingen we in een cirkel een rondje voorstellen en een kaart trekken. Ik trok de Dust devil, moving out of stagnation. En vertelde hierbij dat mijn broer eens gezegd heeft dat ik van de duivel ben. En het werd me duidelijk dat dit een luide stem van het christelijke patriarchaat was. De letterlijke vertaling van duivel schijnt te zijn: dat wat uiteen splitst. En het 'moving out of stagnation' voorspelde dat mijn familiesysteem opgeschud werd.
De volgende ochtend kon ik pas echt landen toen ik wist waar de douches waren. Weer heerlijk gegeten, ontbijt. En de ceremonie geopend door de elementen vuur, water, aarde, lucht en ether te eren in de tuin op verschillende plekken. Een schitterende tuin die ligt aan een sprookjesachtig meertje (waar ik bijna alle dagen gezwommen heb).
Deze eerste dag was er één van dromen duiden. En wat uit mijn droom naar voren kwam was dat mijn feminiene kant zich verwaarloosd voelde, een beetje desolaat over kwam en dat ik, nog steeds, de veiligheid zocht in de masculiene kant. En dan druk ik me nog zachtjes uit. Gedurende de droom nam ik terloops gifkorrels en ging vervolgens op zoek naar de wc om mijn mond te spoelen. En het bleek dat die gifkorrels mijn gift waren. De duiding raakte, ook omdat ik het gevoel had dat ik al zoveel werk had gedaan om die balans te herstellen. Het bijzondere hiervan is dat je dus iets terug krijgt van jezelf, die brief van jezelf, Sara is een soort gids en een onvoorstelbaar expert (in mijn ogen) maar omdat het dus ook je eigen beelden en taal is voel je ook dat het klopt, het resoneert.
De tweede dag hebben we in de natuur doorgebracht bij een eeuwenoud meertje en in de bossen. We gingen een stuk geblinddoekt lopen, geleid door de drum en mochten vervolgens contact maken met een grote zwerfkei die daar lag en die verbonden was met het vrouwelijke. Wonderlijk genoeg kon ik hier heel goed contact maken met dat vrouwelijke in mij en had hier een heftige ontlading die ik verder niet zo goed kan omschrijven maar wat als een enorme opluchting voelde. Check de foto
's Avonds bij de vuurceremonie heb ik mijn wanhoop over de onderdrukking van de vrouw in het vuur gegooid. En mijn dankbaarheid uitgesproken voor de veiligheid van de groep en dat ik dankbaar was dat ik kon voelen dat ik van mijn broer hou.
De derde dag stond in het teken van een ceremonie bij de hunebedden, hunebedden zijn graven uit de steentijd (circa 3400–3100 v. Chr.), bedoeld als laatste rustplaats voor generaties mensen, dus het zijn letterlijk voorouderplaatsen en verbonden met de cyclus van leven, dood en nageslacht. Een krachtplek, waar de energie van de aarde sterk voelbaar is. De grote stenen (megalieten) dragen eeuwenoude energie en worden gezien als “bewakers” van de poort tussen werelden. Hier hebben we een indrukwekkend ritueel uitgevoerd, opnieuw heerlijk gegeten en onze creatiekracht aangesproken.
Het voert veel te ver om alles in detail te vertellen maar ik ben ondergedompeld in een magische tijd op die plek, op dat moment en met die mensen. Heel bijzonder en indrukwekkend. Vrijwel geen telefoon, die ik ook niet miste. En met het hart open en helemaal in verbinding. Hieronder een foto van de buizerd die op de laatste dag boven ons vloog toen ik het had over mijn broer, als teken van dood en wedergeboorte. Hoe magisch is dat!
Dus je voelt hem al aankomen: ik ben weer helemaal geïnspireerd om komend najaar los te gaan met mijn Courageous Tribal Conversations en mijn moedige gesprekken. Er is nog een overweging om het wonderlijke gesprekken te gaan noemen of waarachtige gesprekken maar dat ga ik nog even voelen. Vooralsnog blijf ik bij mijn moed en mijn tribe.
Er is een serie van vijf Courageous tribal conversations op donderdag in Pean.
Er zijn moedige gesprekken in Postplaza
En op vraag organiseer ik op zich staande dagen in Weidumerhout.
Voor data check hier
En voor meer info check hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten