Angst

Dodenherdenking geeft weer een voorbeeld van de invloed van angst en een gevoeld gebrek aan veiligheid. Een relatief ongevaarlijk iemand verstoort de 2-minuten stilte, een grove schending van een landelijk ritueel waar niemand rekening mee houdt. Maar er was geen feitelijk gevaar.
De reactie die ontstond in het publiek laat zien dat angst steeds meer een autonoom fenomeen wordt; angst voor de angst. Professor Frank Ferudi vertelt in een lezingenreeks 'Encyclopedie van de angst' bij de Rijksuniversiteit Utrecht over dit fenomeen. Hij stelt hierin o.a.: "Er is niet iets waar we steeds angst voor hebben, we hebben angst en de inhoud ervan kan met de dag verschillen".

Voor mij heel herkenbaar. Ik heb in mijn leven altijd gedacht dat je een bepaalde hoeveelheid van een emotie hebt en dat je die gewoon moet uiten: boosheid, angst, blijdschap. Ik visualiseerde hier emmertjes bij, een emmertje boosheid, een emmertje angst etc. Hoe kan het anders, dacht ik, dat je boos kan zijn en ondertussen weet hoe gelukkig je eigenlijk bent, als je het rationeel bekijkt. Of hoe kan het anders dat je blij bent terwijl je weet hoeveel ellende er in de wereld is.

Ik denk dat het hartstikke belangrijk is om met het gevoelde gebrek aan veiligheid aan de slag te gaan. In individueel verband, in gezinsverband, in organisatieverband, in politiek verband, overal in welk verband dan ook. Want steeds meer wordt angst leidend voor te nemen beslissingen: Mag je dochter in haar eentje 's avonds door de stad fietsen, mag je zoon de kroeg in met een groep vrienden, stap je in het vliegtuig als er een groep donkere jonge mannen meereist, welke bank vertrouw je je geld toe (veel banken investeren in zaken die verre van duurzaam zijn), koop je nog bij de Action (wetend hoe milieubelastend al die rommeltjes zijn), vertel je je leidinggevende dat je denkt dat je hoogsensitief bent, ga je abseilen als anderen je moeten zekeren, steeds meer mensen gaan stemmen op de PVV omdat ze denken dat de wereld om hen heen veiliger wordt, en zo kan ik te hooi en te gras nog een hele lijst maken.

Volgens mij is angst, individueel en/of collectief, een fenomeen wat knaagt aan onze samenleving. En wat in grote mate het samen leven beïnvloedt. En pas als angst wordt gezien en onderkend door individuen, werkgevers, belangenbehartigers, zorgverleners, politici, etcetc, kan er wezenlijk iets veranderen. En pas als er gezocht wordt naar maatregelen die leiden naar een samen leven in vertrouwen, liefde en veiligheid voor mens en natuur. Pas dan kan er via de constructieve weg iets veranderen. Wordt de oplossing gezocht in controle en repressie dan hebben we nog grotere crises nodig om tot de constructieve oplossingen te komen. Mijn bijdrage is gericht op het onder ogen zien van de angst en zoeken naar de weg van gevoelde veiligheid.