dinsdag 23 april 2019

Over hoop en werken aan wat vraagt bewerkt te worden.

Mijn vader vertelde ons als jonge kinderen dat Martin Luther King had gezegd dat als de wereld morgen zou vergaan hij vandaag nog een boom zou planten. Al googlend ontdek ik dat hij er een eigen wensdraai aan had gegeven want uiteindelijk lijkt de uitspraak van Maarten Luther (#what'sinaname; #wereldvanverschil; #grappig) te komen.
Ik ben hem dankbaar voor wat hij me heeft meegegeven, inclusief zijn interpretaties. En soms overheerst het verdriet dat ik niet even bij hem aan tafel een bakje koffie kan drinken om de wereld om mij, ons heen te relativeren. Want eenvoudig vind ik het momenteel niet.

Tekening van Lia Minzinga Zijlstra
De termen als 'het redden van de wereld' 'redden van het klimaat' vliegen je dagelijks om de oren. In mijn ogen zijn dit onmogelijke formuleringen. Hoe kan je nu ooit overzien hoe 'het' gaat in de wereld en hoe kan je nu ooit 'het klimaat' redden? En wat te denken van al die ellendige beelden die er voorbijkomen bv van een driejarig verdronken jongetje op het strand of een verhongerde walvis met zijn maag vol plastic? Of de explosies met veel doden in kerken en moskeeën? Of het verdwijnen van een icoon als de Notre Dame?
Wat dit soort formuleringen en beelden teweegbrengt is angst en machteloosheid. En één ding weet ik zeker: dat helpt je alleen maar de verkeerde kant uit. Tuurlijk, gezonde angst is prima en waarschuwt je om vervolgens tot actie te komen. En tuurlijk bewustwording is nodig.

Maar deze dagelijkse inprenting van gevaar levert traumatisering en verlamming op.
Wat momenteel ook normaal lijkt is dat ieders individuele mening van groot belang is en dat iedereen zijn/haar mening ongezouten overal, vooral op social media, moet laten horen. En mening is nog één ding maar vaak koppelt dat ook met het ergens op tegen zijn en polarisatie organiseren en jezelf niet meer echt kunnen relativeren. Ik ben daarom superzorgvuldig welke input qua nieuws en opvattingen ik toelaat.
foto van @germanroamers
Paradoxaal genoeg is er het verdriet om het overlijden van mijn zus en mijn ouders en het verlies van je ouderlijke nest en de vanzelfsprekendheid van het bij elkaar horen. Maar er is ook bevrijding, in de workshop met Wibe Veenbaas schreef ik: 'eindelijk mijn bestaan ontdekt'. Dus als een grote meid ga ik nu op mijn eigen benen staan en ontdek ik mijn eigen weg. En mijn keus, geleerd van Stephen Covey met zijn cirkels van invloed en betrokkenheid, is om het dichtbij en klein te houden.
Wát kan ik nu, op dit moment, wél doen om te zorgen dat mijn bijdrage aan de vervuiling zo klein mogelijk is. En wat kan ik doen dat mijn bijdrage aan het welzijn van de mensen om me heen zo groot mogelijk is.

Eerste paasdag las ik 's ochtends in bed een blog van Lisette Thooft voor de website 'De bezieling' voor aan mijn lief waarin ze het zo beschrijft:
'Niet wegkijken, niet versagen, niet opgeven maar gewoon, seconde voor seconde doorleven in het leven dat we nu eenmaal leiden. Werkend aan wat vraagt om bewerkt te worden. Berustend in wat niet anders kan.
Net zolang tot we ontspannen in wat er is. Als je ontspant, kun je beter kijken, helderder zien en meer beseffen. Dan ga je steeds meer zien hoe schitterend het leven is, hoe weergaloos briljant de boel hier in elkaar zit, hoe dapper en trouw ook de nederigste madeliefjes elke dag hun bloemetjes weer openzetten voor de zon, de kleinste spinnetjes opnieuw beginnen aan een web. Hoe kwetsbaar en tegelijkertijd onverwoestbaar het leven is hier in de stof.'
En: 'Ik zie ons allemaal als gekruisigd: geestelijke wezens als vlinders vastgeprikt in de materie.' 
Ik moest ervan huilen, van ontroering en van herkenning, troostend ook. Werken aan wat vraagt bewerkt te worden en berusten in wat niet anders kan. Soms zijn er mensen die woorden kunnen geven aan wat je zelf ergens van binnen 'weet' of 'voelt'. En Lisette is voor mij zo iemand. Voor mij is schrijven een soort van 'her'innering dat ik besta. En wetend dat ik een zandkorreltje ben op deze aardbol schrijf ik, leef ik, zorg ik, verbind ik. En voel ik hoop.

Geen opmerkingen: