Over hoop en werken aan wat vraagt bewerkt te worden.

Mijn vader vertelde ons als jonge kinderen dat Martin Luther King had gezegd dat als de wereld morgen zou vergaan hij vandaag nog een boom zou planten. Al googlend ontdek ik dat hij er een eigen wensdraai aan had gegeven want uiteindelijk lijkt de uitspraak van Maarten Luther (#what'sinaname; #wereldvanverschil; #grappig) te komen.
Ik ben hem dankbaar voor wat hij me heeft meegegeven, inclusief zijn interpretaties. En soms overheerst het verdriet dat ik niet even bij hem aan tafel een bakje koffie kan drinken om de wereld om mij, ons heen te relativeren. Want eenvoudig vind ik het momenteel niet.

Tekening van Lia Minzinga Zijlstra

De termen als 'het redden van de wereld' 'redden van het klimaat' vliegen je dagelijks om de oren. In mijn ogen zijn dit onmogelijke formuleringen. Hoe kan je nu ooit overzien hoe 'het' gaat in de wereld en hoe kan je nu ooit 'het klimaat' redden? En wat te denken van al die ellendige beelden die er voorbijkomen bv van een driejarig verdronken jongetje op het strand of een verhongerde walvis met zijn maag vol plastic? Of de explosies met veel doden in kerken en moskeeën? Of het verdwijnen van een icoon als de Notre Dame?
Wat dit soort formuleringen en beelden teweegbrengt is angst en machteloosheid. En één ding weet ik zeker: dat helpt je alleen maar de verkeerde kant uit. Tuurlijk, gezonde angst is prima en waarschuwt je om vervolgens tot actie te komen. En tuurlijk bewustwording is nodig.

Maar deze dagelijkse inprenting van gevaar levert traumatisering en verlamming op.
Wat momenteel ook normaal lijkt is dat ieders individuele mening van groot belang is en dat iedereen zijn/haar mening ongezouten overal, vooral op social media, moet laten horen. En mening is nog één ding maar vaak koppelt dat ook met het ergens op tegen zijn en polarisatie organiseren en jezelf niet meer echt kunnen relativeren. Ik ben daarom superzorgvuldig welke input qua nieuws en opvattingen ik toelaat.

foto van @germanroamers

Paradoxaal genoeg is er het verdriet om het overlijden van mijn zus en mijn ouders en het verlies van je ouderlijke nest en de vanzelfsprekendheid van het bij elkaar horen. Maar er is ook bevrijding, in de workshop met Wibe Veenbaas schreef ik: 'eindelijk mijn bestaan ontdekt'. Dus als een grote meid ga ik nu op mijn eigen benen staan en ontdek ik mijn eigen weg. En mijn keus, geleerd van Stephen Covey met zijn cirkels van invloed en betrokkenheid, is om het dichtbij en klein te houden.
Wát kan ik nu, op dit moment, wél doen om te zorgen dat mijn bijdrage aan de vervuiling zo klein mogelijk is. En wat kan ik doen dat mijn bijdrage aan het welzijn van de mensen om me heen zo groot mogelijk is.

Eerste paasdag las ik 's ochtends in bed een blog van Lisette Thooft voor de website 'De bezieling' voor aan mijn lief waarin ze het zo beschrijft:

'Niet wegkijken, niet versagen, niet opgeven maar gewoon, seconde voor seconde doorleven in het leven dat we nu eenmaal leiden. Werkend aan wat vraagt om bewerkt te worden. Berustend in wat niet anders kan.
Net zolang tot we ontspannen in wat er is. Als je ontspant, kun je beter kijken, helderder zien en meer beseffen. Dan ga je steeds meer zien hoe schitterend het leven is, hoe weergaloos briljant de boel hier in elkaar zit, hoe dapper en trouw ook de nederigste madeliefjes elke dag hun bloemetjes weer openzetten voor de zon, de kleinste spinnetjes opnieuw beginnen aan een web. Hoe kwetsbaar en tegelijkertijd onverwoestbaar het leven is hier in de stof.'

En: 'Ik zie ons allemaal als gekruisigd: geestelijke wezens als vlinders vastgeprikt in de materie.' 

Ik moest ervan huilen, van ontroering en van herkenning, troostend ook. Werken aan wat vraagt bewerkt te worden en berusten in wat niet anders kan. Soms zijn er mensen die woorden kunnen geven aan wat je zelf ergens van binnen 'weet' of 'voelt'. En Lisette is voor mij zo iemand. Voor mij is schrijven een soort van 'her'innering dat ik besta. En wetend dat ik een zandkorreltje ben op deze aardbol schrijf ik, leef ik, zorg ik, verbind ik. En voel ik hoop.

Nabijheid heeft geen vaste plek

Trynke Minzinga Zijlstra Veenstra

De oude man en de zee

Aan de vloedlijn stond hij

Vragend, met de woorden van de zee:

‘Ik blijf bij je, ik ga met je mee.

Ook ik heb averij

Opgelopen in mijn leven’,

Zei ze zachtjes.

Op de golven waren lachjes

Van een kind dat nog alles gaat beleven.

De schelpen beaamden dit gesprek,

in het verborgen, soms oplichtend.

Immers: nabijheid heeft geen vaste plek.

Het woord is vlees geworden, nog zoëven.

Een verlangen zonder vast bestek,

De stem van de ander in je leven.

Wierd Minzinga Zijlstra

01-04-1991

Change the world by actual meeting it bij een kop koffie

What you love: ik hou van courageous conversations, om met David Whyte te spreken. Hieronder een kort filmpje waarin hij zelf uitlegt wat hij hiermee bedoeld. Courage betekent oorspronkelijk: zeggen wat je op je hart hebt; je kwetsbaarheid op het spel zetten. Kwetsbaarheid blogde ik eerder al over; en dat past weer zo bij de fase waar ik inzit: ik wil 'aanraakbaarder' worden. En ik kan pas aangeraakt worden als ik mezelf laat zien.
Als de ander dit ook aandurft, zichzelf laten zien, dan ontstaat er een moedig gesprek. En, zegt hij, there is no self that will survive a real conversation. En you change the world by actual meeting it.
Dat is me echt uit het hart gegrepen.
Wibe Veenbaas zegt het anders: de ontmoeting als leerlandschap, als werkplaats. Wat waren het weer inspirerende dagen, tijdens zijn tweedaagse. En de ontmoetingen die er tijdens zo'n workshop plaatsvinden waarbij mensen zich openen en laten zien geven mij hoop! Ik geniet daarvan, word daar blij van.

En: Being aware of awareness means the rise of stillness

What you do: momenten van ontmoeting organiseren waar mensen zich durven openen om werkelijk een gesprek te voeren. Een gesprek waardoor je een klein beetje verandert, ten goede, heelt zo je wilt. Michel de Montaigne heeft nog zo'n mooie uitspraak: 'de waardigheid van de vergankelijke ervaring' Van het samen drinken van een bakje koffie zou je kunnen zeggen dat dit een vergankelijke ervaring is, pretentieloos, maar hier schuilt wel degelijk waardigheid in.
1 november half tien bij Postplaza in Leeuwarden is weer het eerstvolgende moment.

Dan gaan we verhalen in het zand schrijven die met de branding weer wegspoelen. Soms heb ik het idee namelijk dat we wel eens wat vergeten onze levens te relativeren. Bescheidenheid en nederigheid scoort niet in onze maatschappij.
Mijn motto voor de komende jaren is ''Spreek alleen als je de stilte verbetert" ook van Rumi. In samenhang met de vraag: 'wat wil zich via mij manifesteren'. En ik snap heus wel dat dit een hele kluif is en dat dit bijna niet te doen is of je moet in het klooster gaan zitten ofzo. Maar toch.
Er is zóveel onrust om ons heen en iedereen meent overal iets van te moeten vinden en je mag vooral niet wegkijken volgens de moraalridders. Maar het universum wil ons dragen zegt Jan Bommerez alleen dat lukt niet als ik gesloten ben. En als ik oordeel dan sluit ik af. Daar ligt mijn 'werk' dus de komende tijd: minder in het oordeel, te beginnen met oordeel over mezelf. Vaak begint een zin of een gedachte die wil oordelen met: ik vind. En Wibe Veenbaas deed mij de tip aan de hand dat als ik die twee woordjes zeg dat ik dan mijn hoofd buig. En daardoor begrijp dat de wereld zóveel groter is dan ik kan beseffen.

Wat ik leerde uit het boek van Lisette Thooft 'In negen stappen naar innerlijke bloei' is dat jezelf vragen stellen veel beter werkt dan jezelf onder druk zetten middels positieve affirmaties. Bijvoorbeeld: 'Kan ik de komende tijd wat minder oordelen' in plaats van 'ik ga minder oordelen'.

Als je dus zin hebt in een ontmoeting bij een kop koffie en in gesprek wil over jouw motto en jouw zoektocht dan ben je  1 november van harte welkom bij Postplaza om half tien. Meld mij wel even dat je wilt komen want er is wel een maximum. jeltinezijlstra@gmail.com