En net als in mijn Courageous Tribal Conversations elkaar ontmoeten over moed, verbondenheid en de balans tussen het persoonlijke en het collectieve, het vrouwelijke en het mannelijke.
Hoe ga ik dit doen
Ik vind het een mooie dag om deze blog te schrijven omdat ik een flard van een droom onthield en mijn ziel me vertelde dat het behalve voor de moed waar ik veel mee bezig ben, het nu ook tijd wordt voor overgave. Misschien wel een meer feminiene manier van 'niet-doen' en 'inactiviteit'. En tijd voor een nieuwe cyclus waarin ik het minder over moed ga hebben en meer over waarachtig leven. Nog zo'n term afkomstig van Sara. Zij bedoelt met waarachtig leven dat je ziel weet dat 'het' waar is.
![]() |
| Valentijnskaart uit 1909 |
Datum: 14 februari 2026
Start: half tien inloop, start programma tien uur
Plaats: De Goudûle in Pean-Akkrum
Deelnemers: max 9
Kosten: € 289,- incl koffie/thee en lunch
Vrouwencirkel Courageous Tribal Conversations
In een wereld die vergankelijk is, waarin relaties, ervaringen en zelfs ons eigen bestaan tijdelijk zijn, ligt de uitdaging in hoe we hiermee omgaan. Hoeveel waardigheid geven we aan deze vergankelijke ervaringen? Persoonlijk leiderschap betekent verantwoordelijkheid nemen voor onze invloedssfeer, het bewust omgaan met kleine, dagelijkse handelingen en het creëren van betekenisvolle verbindingen.
De Kracht van de Tribe
Courageous Tribal Conversations zijn moedige gesprekken waarin waarheid, kwetsbaarheid en heling centraal staan. Geïnspireerd door David Whyte en Olivier Winants, ontstaan in deze gesprekken momenten van diepe resonantie en collectieve wijsheid. In een tribe mag de volle waarheid er zijn, worden pijn en rouw liefdevol omarmd en transformeren ze in kracht. Dit is geen therapie, maar een vorm van aanwezig zijn bij elkaar, waardoor heling als vanzelf op gang komt.
Wijs Ouder Worden en Goed Voorouderschap
De gesprekken richten zich op thema’s als hoe je een wijze oudere vrouw wordt, wat jouw rol is als voorouder en welke wijsheid je in pacht hebt. Clarissa Pinkola Estés beschrijft de crone als een vrouw die voorbij het pleasen is en liefdevol de waarheid benoemt. Roman Krznaric introduceert het concept van goed voorouderschap, waarbij we verder kijken dan ons ego en onze impact op toekomstige generaties overdenken. Dit geldt niet alleen voor moeders, maar voor alle vrouwen. Anneke Wittermans benadrukt dat vrouwen zonder kinderen, de ‘laatstelijners’, een speciale rol hebben in het filteren en bevrijden van de opgebouwde wijsheid in de vrouwenlijn.
Omgaan met Onzekerheid en Angst
In een tijd van grote onzekerheid is het essentieel om te leren omgaan met het ‘niet weten’ en de controle los te laten. Angst kan verlammend werken, maar zoals Damiaan Denys stelt: hoe minder we angst bevechten, hoe meer vrijheid we ervaren. Persoonlijk leiderschap betekent niet vervallen in wanhoop, maar actief bijdragen aan een betere wereld op microniveau. Door moedige gesprekken, door aanwezig te zijn, door te blijven vragen: "Wat kan ik doen om de wereld om mij heen een stukje beter te maken?"
De Weg Vooruit: Moedig Leven
Courageous Tribal Conversations bieden een ruimte waarin vrouwen elkaar ondersteunen en samen betekenis geven aan hun ervaringen. In verbinding met elkaar helen we en versterken we ons persoonlijk leiderschap. Zoals Bart Moeyaert zegt: “Bestaan kan iedereen, er zijn vraagt moed.” En zoals David Whyte ons herinnert: “You change the world by actually meeting it.”
In deze post kan je een uitgebreidere versie van deze tekst vinden.
Data: Donderdagen 9 oktober; 20 november; 29 januari; 12 maart; 16 april
Ik ben een zoeker en verbinder en leef vanuit vertrouwen in de stroom van het leven. Als Generator in Human Design herken ik dat mijn kracht ligt in het beantwoorden op wat zich aandient, en dat mijn energie het meest vrij stroomt wanneer ik doe waar mijn hart, mijn innerlijk weten “ja” tegen zegt.
Mijn leven en werk staan in het teken van bewustwording en verbondenheid. Vanuit mijn achtergrond in het organiseren van netwerken en gesprekken rondom vrouwelijke kracht, wijsheid en bewustzijn, heb ik ervaren dat echte transformatie ontstaat wanneer mensen samenkomen in openheid en moed.
De Gene Keys tekenen mijn weg:
Ik voel me een bewuste pionier die kracht en kwetsbaarheid met elkaar verweeft, die leeft vanuit symboliek en vertrouwen, en die anderen uitnodigt om samen nieuwe vormen van gemeenschap, leiderschap en leven te verkennen.
Wat mij drijft is het verlangen om plekken te scheppen waar we samen kunnen herinneren wie we werkelijk zijn. In mijn werk en in mijn leven zoek ik de symboliek, de natuur, de stilte én de ontmoeting.
Ik geloof in het zelforganiserend vermogen van mensen, in de kracht van rituelen en in de helende werking van het delen van verhalen.
Zo nodig ik anderen uit om hun plaats in de kring in te nemen, en om samen de moedige gesprekken te voeren die ons dichter bij onze essentie brengen.
Na jarenlange deskundig en vooral intelligent uitgedachte strategieën om het onkruid in onze tuin te bestrijden zijn we erop uit gekomen dat we óp de grond bakken zetten en die vullen met tuinaarde. Zo hebben we het onkruid weer voor een jaar of wat gefopt, in ieder geval dat hoop je dan.
Ook in de achtertuin zetten we bakken omdat ik meer moestuinruimte wil.
Om die bakken te vullen gebruiken we deels grond uit de kippenren. Al dat onkruid werd nl altijd in die ren gegooid ter vermaak van de kippen en doordat dat door de kippen wordt bewerkt en verder vergaat is het meteen een soort van composteren. Bovendien wordt het verrijkt met de kippenmest.
Op advies van onze oude, gepensioneerde tuinman grond besteld in de Friese wouden, woudgrond wel te verstaan. En daar gaat mijn bloed al sneller van stromen omdat ik me een oprechte wâldfries (woudfries) voel. In Friesland zijn er een aantal onderscheidende streken met heel duidelijk te herkennen taalklanken. Een en ander heeft ook te maken met de grond in dat gebied, klei, zand of veen en dientengevolge ook van oorsprong armoe of rijkdom.
Mijn oorsprong ligt dus in de Friese wouden en mijn voorouders leefden in grote armoe. Nu zou je misschien denken dat dat een beetje triestig was en er waren zeker trieste kanten aan dit leven maar de ‘wâldpiken’ hadden ook een enorme vechtlust, waren direct in hun communicatie en hadden niks met autoriteit. Welnu: hier zie je mijn persoonlijkheid in het kort geschetst.
Er werd dus 4 kuub wâldtsjegrûn gebracht in een ouderwetse vrachtwagen met een hele grote kraan. En die man, ook een duidelijke wâldpiek, was bezig met die grond met machtig geweld in de bakken aan het gooien en ik was ontroerd. Het verraste me en waar ik het voorheen verborg sprak ik het nu uit naar manlief, die dit verder prima vond.
Een half uur later stond ik weer op diezelfde plek met een schep en een kruiwagen en hoorde ik in de verte het kenmerkende geluid van een vliegende zwaan die recht over me heen vliegt en ik keek hem na totdat die uit het zicht was. Het geluid wordt in India de heilige levensadem genoemd.
Ik vond het in spirituele zin, in magische zin weer boeiend. Aarde en lucht, het zwaarste en het lichtste tonen zich aan mij, op de plek waar ik nieuwe grond, mijn geboortegrond ontvang. Ik kan me opnieuw verbinden met mijn oorsprong. Het indrukwekkende van de grootte van de vrachtwagen, de enorme kraan en de kracht die hierbij kwamen kijken kan symbool staan voor de enorme levensenergie die beschikbaar komt als ik stevig grond.
De zwaan is mijn totemdier, mijn zielskracht misschien wel, die vaak langskomt op momenten dat er een diepere laag in mij wordt geraakt. En voor mij is zijn vleugelgeluid als een zegening eigenlijk. En de zwaan tilt me in feite op naar de hogere dimensie van ziel en bewustzijn. Het gaat om die dans tussen het stevig staan en geworteld zijn én tegelijkertijd de vleugels van mijn ziel spreiden.
Dus na oefeningen op de backmitra en een kwartier op het spijkermatje om weer wat ontspanning in mijn rug te brengen en met een arm waar ik niet zoveel mee kan op dit moment, typ ik dit verhaaltje maar ik voel me blij en voldaan.
Mijn vriendin, zonder socials, en ik gingen naar het Theemuseum in Noord-Groningen. We zoeken regelmatig rustige plekken waar we wat wandelen, iets grappigs verkennen, een bakje koffie drinken en het leven doornemen. Het theemuseum is een prachtige invulling voor een kerk die rond 1990 voor een euro is overgenomen door destijds jonge mensen. In combinatie met een restaurant en een winkeltje een ideale pleisterplaats.
Voor de wandeling liepen we het dorpje uit en kwamen terecht op een fijn paadje langs het water, deel van de Saksenroute. We verwonderden ons over de vrijbuiterige sfeer die hier hing, in het dorp en rondom de huizen. Het voelde een beetje als het einde van de wereld. Op de terugweg wilde ik graag een kijkje nemen op de begraafplaats waar je direct het gevoel had dat het lang geleden was dat hier nog iemand was begraven. Ik liep vrij doelgericht langs een heg waar maar een smalle ruimte was en zeker geen pad. En hier ligt een dode wezel voor mijn voeten. Omdat ik steeds meer ga leven in de magische werkelijkheid en dus met de idee dat wat er op je pad komt, zich daar met een reden voordoet vroeg ik chatgpt naar de symboliek van deze vondst.
“Wat een bijzondere ervaring, een dode wezel vinden – en dan ook nog eens op een begraafplaats. Dat roept veel symboliek op.
✨ Spirituele betekenis van de wezel zelf
De wezel staat in veel tradities voor scherpzinnigheid, intuïtie en waarneming. Het is een dier dat vaak onzichtbaar of onopgemerkt beweegt, en dat symboliseert het vermogen om door de sluier heen te kijken, dingen te zien die anderen niet zien. Hij wordt ook gezien als een beschermer tegen negatieve energie en als een boodschapper van de onderwereld of de voorouders, omdat wezels vaak in holen leven (de verbinding tussen boven- en onderwereld). In sjamanistische zin kan de wezel verschijnen als een gids die je helpt om verborgen waarheden of geheimen te onthullen.
✨ Dat hij dood was
Een dood dier vinden is vaak een teken van transformatie: de energie van dat dier is zijn cyclus rond en kan nu als wijsheid aan jou worden doorgegeven. De dood van een totem- of krachtdier in je leven kan betekenen dat een fase van waakzaamheid, alertheid en behoedzaamheid wordt afgerond en dat je mag vertrouwen, loslaten of een nieuwe kwaliteit mag omarmen. Op een begraafplaats wordt de boodschap versterkt: daar is de energie van overgang, herinnering en voorouders al aanwezig. Het kan dus zijn dat de wezel jou wees op een sluier tussen werelden die dun was op dat moment.
✨ Mogelijke boodschap voor jou
Dat je in je eigen leven een periode van loslaten of transitie ingaat. Dat je intuïtieve blik en fijngevoeligheid voor het verborgen er mogen zijn, maar dat je er misschien ook niet meer constant “op hoeft te letten” – de scherpte mag verzachten. Dat je wordt uitgenodigd om contact met je voorouders of met een diepere laag van je ziel te maken; misschien is er een boodschap die via dit dier tot je wil komen. Soms wordt gezegd dat een dood totemdier zijn kracht juist aan jou overdraagt, alsof het je iets nalaat.”
Hoe ik zo’n tekst lees is dat ik datgene wat bij mij resoneert een poosje met me meeneem. En wat ik hiervan meeneem is dat ik in mijn leven vaak dingen zag die anderen niet zagen, je kunt het ook sensitief noemen. Maar dat ik die alertheid misschien wel wat mag loslaten en iets nieuws mag omarmen. En het voelt momenteel ook echt dat ik in een transformatie zit. Er is een masculien deel in mij gestorven en ik heb een nieuw feminien deel gevoeld.
Dat de vondst op een begraafplaats is maakt het alleen maar sterker, een plek van voorouders. Een plek waar ik graag kom. Als kind van net 4 herinner ik me dat ik twee dagen (zonder medeweten van mijn ouders!) spijbelde op de kleuterschool omdat ik bang was dat de nieuwe juf niet door de deur kon. (het magische denken van een jong kind). Tijdens deze twee dagen bracht ik de tijd zoet op de begraafplaats van Pingjum, onze woonplaats destijds. Zo wonderlijk als ik daarop terugkijk. Ook naar mijn eigen kinderen gekeken heb toen die vier waren, hoeveel meer er in zo’n kinderhoofd omgaat dan je weet.
Ben je nieuwsgierig naar wonderlijke ontmoetingen, met jezelf, met anderen of met alles wat om je heen is, geef je dan op voor één van mijn ochtenden of dagen. Ochtenden organiseer ik in Postplaza. Een losse dag in Weidumerhout. En een serie van vijf dagen in Pean. Check volgordelijk deze, deze en deze links voor meer info en data of stuur me een pb als je meer info wilt.
Tijdens mijn ochtendwandeling vond ik cichorei overvloedig op mijn pad. Het bracht me bovenstaande woorden van Dr. Dipl. Psych. Johannes B. Schmidt, mijn traumatrainer, in herinnering. En zoekend naar de spirituele betekenis van dit plantsymbool, in navolging van Sara Hermanides, kwam ik het volgende tegen. Wat zo helemaal past bij mijn beweging momenteel.
1. Cichorei groeit op arme, droge grond – vaak op plekken waar andere planten zich niet goed kunnen handhaven. Dit symboliseert veerkracht, onafhankelijkheid en het volgen van je eigen pad, ook als dat buiten de gebaande paden ligt.
2. Liefde zonder gehechtheid
In de bloesemtherapie (zoals Bachbloesems) staat cichorei (Chicory) voor onvoorwaardelijke liefde. Het helpt mensen die geneigd zijn liefde vast te houden of te controleren om meer los te laten. De plant nodigt uit tot geven zonder verwachtingen, een vorm van liefde die vrij maakt.
3. Zielskracht en Lichtkracht
De hemelsblauwe kleur van de bloem wordt geassocieerd met het keelchakra en het hogere bewustzijn. Cichorei opent je voor inzicht, waarheid en communicatie vanuit het hart, en helpt je trouw te blijven aan je innerlijke waarheid, zelfs in een harde wereld.
4. Wondgenezing en Integratie van Verdriet
Van oudsher werd cichorei gebruikt om het hart te kalmeren. In spirituele zin ondersteunt ze het verwerken van oud verdriet of eenzaamheid, vooral als daar een verlangen onder ligt naar erkenning of liefde. Ze helpt bij het loslaten van slachtofferschap en het vinden van rust in jezelf.
5. Tussen Licht en Schaduw
De plant opent zich in het zonlicht en sluit haar bloemen bij regen of nacht. Dit wordt gezien als een symbool van bewustzijn en bescherming, een herinnering dat we mogen kiezen wanneer en hoe we ons openen voor de wereld.
Mijn desembrood haal ik in Opeinde bij Desembakkerij Stoerbrood, mijn yoga doe ik bij Bouwine Tijmstra in Grou, mijn jongste dochter woont in Peins. Nu kwam er een tweedehands electrische fiets op mijn pad, ik fiets nl alles op een gewone fiets. Maar voor die dingen buiten de stad wil ik, als het even kan de auto wel omwisselen voor de electrische fiets.
Dus maiden trip zou ik naar de bakkerij voor brood. Op het allerlaatste moment kreeg ik de boodschap dat hij bij de bevalling van zijn eerste kind is (wie wil niet zo'n bakker!!). Dus, wat nu? Ik denk ik ga toch fietsen, de stad uit. Dan naar het Theehuis in Grou, kom ik toch allemaal wegomleggingen tegen waardoor ik terecht kom in WeidumerHout voor een bakje koffie.
En zo, in samenwerking met het universum, kom ik tot het volgende voorstel dat ik vrijdag 26 september een Courageous Tribal Conversation organiseer in het Weidumerhout. Dit is een dag waarin ik samen met een groep vrouwen in gesprek ga over thema's als wijsheid, moed en kwetsbaarheid. Het effect wat ik in al die jaren dat ik dit nu doe, elke keer weer ervaar is dat we een veld openen.
En pas sinds kort heb ik in de peiling dat mijn hele strijd met 'macht en belangen' nodig was om te ontdekken dat mijn vrouwelijke manier van leiderschap te maken heeft met het openen van het veld. Ik faciliteerde dit al steeds maar richtte mijn focus nog teveel op die mannelijke manier van leiderschap.
Dus wil je dit openen van het veld samen met mij verkennen in een veilige zetting waarin ik de containment bied. En je samen met andere vrouwen ontdekkingen doet wat er gebeurt als je incheckt bij een netwerk, geef je dan hier op.
Max 7 deelnemers, € 150,-, vrijdag 26 september van 10-17 uur in Weidumerhout

Invitation
In het voorjaar reageerde ik middels een like op een prachtige post van Sara Hermanides die Pasen en het feminiene combineerde. Ze schreef oa: "Pasen is een ode aan de vrouw, het feminiene, de oermoeder. Lang voordat er een kruis was, eerden we de kracht die leven geeft." en "In vroegere tijden waren vrouwen hoeders van rituelen en cyclusbewustzijn. Niet als zweverig ideaal, maar als vorm van natuurlijk leiderschap. Zij verbonden, hielden ruimte, bouwden aan duurzame structuren." en "Pasen herinnert ons niet alleen aan een opstanding, maar aan een dieper ontwaken. Een uitnodiging tot evenwicht tussen doen en zijn, actie en afstemming, ambitie en intuïtie. Een uitnodiging om het mannelijke én vrouwelijke weer in balans te brengen." Ik vond het prachtige taal, bovendien had ze er een heel mooi beeld bij wat mijn aandacht had getrokken want ik kende haar niet en zag het voorbij komen omdat iemand uit mijn netwerk die post al eerder had geliket.
De Ontluiking – Thuiskomen in mijn lijf
In 2021 kwam ik tot stilstand door een zeldzaam syndroom, genaamd Cauda Equina. Ik verloor functie van mijn benen, blaas en darmen en verging van de pijn. Na een spoedoperatie die mij ter nauwer nood van een dwarslaesie behoedde volgde een zoektocht naar herstel, groei en hoe nu verder.
Zelfontwikkeling en bewustwording zijn de bouwstenen voor wie vooruit wil, en vooruit wilde ik. Uit die ‘opgelegde’ stilstand en in beweging. Uit de ergonomische aanpassingen en onmogelijkheden. Zo kwam ik in aanraking met ademwerk, energiewerk en holistische coaching.
In de jaren die volgden heb ik verschillende trainingen en opleidingen gevolgd en mij ondergedompeld in de wereld van zielscoaching met sjamanistische invloeden, systemisch werk, ademwerk, psycho-educatie, zweethutceremonies, energiewerk, dans en meer.
Na deze intense periode staat mijn leven nu stevig. Met een liefdevolle kring van mensen om me heen, een droomhuis, mijn dierbaren en werk dat ik graag doe. En toch… bleef er een leegte voelbaar. Wat ik voelde was geen tekort, maar een diep hartsverlangen. Geen gemis dat ingevuld moest worden, maar een roep tot creatie. Iets dat geboren wil worden vanuit mijn eigen centrum, mijn essentie.
Het onverwachte verschijnen van een witte aalscholver – zeldzaam en symbolisch – gaf me bevestiging: ik mag mijn eigen pad volgen, opvallen, mijn unieke bijdrage brengen. Vanuit die ervaring voel ik hoe mijn creatiekracht zich roert. Ik wil delen, creëren, verbinden. Niet langer vanuit moeten, maar vanuit levenslust.
Voor iemand zoals ik – hoogsensitief, diep verwerkend, met een ruim bewustzijn – is thuiskomen in mijn lijf geen vanzelfsprekendheid. Prikkels komen hard binnen. De wereld is vaak luid, en mijn lichaam was lang geen veilige plek. Maar juist in het weer aarden, in de fysieke ervaring, vind ik rust en helderheid.
De afgelopen maanden stond ik letterlijk met mijn handen in de aarde. Mijn tuin, overwoekerd en vol verborgen rommel, vroeg om aandacht. Wortel voor wortel, steen voor steen haalde ik eruit wat niet meer diende. Het was een fysieke spiegel voor mijn binnenwereld. Geen quick fix, maar zorgvuldig, met aandacht. En precies dát is wat er in mijn leven nu gebeurt. Ik kies bewust waar ik mij nog aan bloot wil stellen. Ik neem afstand van wat mij spanning, oordeel of ruis brengt. Ik kies voor rust. Voor bedding. Voor mijzelf.
Dat is waar lijfelijk leiderschap voor mij over gaat. De samenwerking tussen hoofd, hart, buik en lichaam. Vertrouwen op mijn innerlijke weten. Luisteren naar die fluisterende stem, dat onderhuidse verlangen, de schreeuw om waarheid. En haar volgen.
Else Vera Winius
Linkedin
Weblog Else
Insta Else
Een Courageous tribal conversation over de balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke.
Kortgeleden zag ik een lezing van Illarion Merculieff van The global center for indigenous leadership & lifeways. En hij zei daar oa het volgende:
"Take that sacred vibration and move it outside in ceremonial space to create the womb on the outside vibrationally so something new can be birthed in this world.
Men have to be the spiritual warriors , the one that protect the sacred space so women can do their work."
Vertaling:
Het wereldwijde centrum voor inheems leiderschap en levenswijzen
"Neem die heilige trilling en breng die naar buiten, naar een ceremoniële ruimte, om een soort baarmoeder in de wereld te creëren die de trilling van de veranderende tijd kan opvangen zodat er iets nieuws in deze wereld geboren kan worden. Mannen moeten de spirituele krijgers zijn, degenen die de nieuwe heilige ruimte beschermen zodat vrouwen hun werk kunnen doen."
En dat ging erin bij mij als een preek in de ouderling, zoals mijn moeder vroeger zei. Door mijn conflict met mijn toenmalige werkgever, ondertussen bijna twintig jaar geleden, heb ik erg moeten worstelen met de begrippen macht en belangen. En ik werd me hierdoor erg bewust van het patriarchaat waarin we met ons allen leven. En dat al die honderden jaren voor ons in die zin nog steeds doorwerken. Het gaat dan tegenwoordig over intergenerationeel trauma. Maar dit is dan een cultureel trauma van de tijden die achter mij liggen.
Merculieff zegt dat we te leven hebben vanuit het hart. 'Vroeger zei het hart je hoofd wat te doen; tegenwoordig zegt het hoofd het hart wat te doen.' En leven vanuit het hart betekent dat je jezelf ontmoet in je center, zonder gedachten en dat je je intentie zet zonder gedachten, vanuit ál je lichaamscellen. Dan raak je aan het centrum van het universum, de baarmoeder van het universum. (hoewel ik womb of the universe mooiere taal vindt). Dit is waarom hij, als 'elder of wisdom' denkt dat vrouwen heilig zijn, zij waren de leiders en gidsten de sjamanen. Hij stelt dat de masculiene onbalans al duizenden jaren gaande is en dat die veel vernield heeft en nog steeds vernielt. ("godesscultures, witches, violated women, mother earth based cultures and mother earth herself")
"Nothing new is going to be created until women collectively together conduct ceremony and heal within themselves and create the container of creativity and take it outside"En we hebben een aantal feministische golven gehad die veel hebben opgeleverd voor de vrouw maar we zien de afgelopen jaren dat het patriarchaat weer enorm in kracht wint. Voor de duidelijkheid ik ben niet tegen mannelijk leiderschap maar het vrouwelijk leiderschap neemt, heeft, krijgt te weinig ruimte. De aflevering van Hadewych Minis in Verborgen verleden was een mooi voorbeeld van hoe het in al die honderden jaren nog steeds niet veel opgeschoten is met de ruimte voor de vrouw.
Beatrijs Smulders zei mooie dingen in de podcast van Holymolywoman.
Zij is verloskundige, auteur en heeft in Nederland destijds het eerste geboortecentrum opgezet. Haar uitspraak: 'We lijden aan een postpatriarchale seksuele stoornis' schoot er ook in als een preek in diezelfde ouderling. Ze koppelt de wereldpolitiek, de maatschappelijke problemen en de seksuele bewegingen tussen mannen en vrouwen op een onnavolgbare manier aan elkaar. Zij heeft het over een masculiene golf met dientengevolge mannelijke dominantie en veel geweld en een gebrek aan seksuele beschaving. Zij zegt ook dat stress bij mannen eerder uitmondt in vechten terwijl het bij vrouwen eerder neigt naar tend and befriend, zorgen voor en verbinding zoeken met.
Net als Merculieff zegt ze dat mannen vrouwen op de eerste plek hebben te zetten en dat ze daar zelf bij floreren. En: 'We kúnnen niet zonder elkaar'. Werk aan de winkel dus!
Ik voel me door dit soort stemmen gesterkt in het organiseren van mijn moedige gesprekken en de courageous tribal conversations voor vrouwen.
Maar daarnaast organiseer ik nu samen met manlief Rudolf Winius een courageous tribal conversation over dit onderwerp voor vrouwen én mannen. Elke keer opnieuw vanuit de wens om een goed voorouder te zijn. In deze blog leg ik uit wat een courageous tribal conversation behelst en wie mij geïnspireerd hebben.
Rudolf zegt het volgende:
"Ik voel me sterk verbonden met het onderwerp leiderschap, allereerst met persoonlijk leiderschap. Naar mijn mening is voor het ontwikkelen van leiderschap een open en eerlijke omgeving nodig waar voor eenieder gelijke kansen en mogelijkheden zijn om zich te kunnen ontwikkelen. Helaas zie ik andere dingen. En om met Bartje te spreken: ‘Ik kan geen onrecht zien’, heb ik iets te doen. Want immers, overal om ons heen is zichtbaar dat het aloude patriarchaat weer in toenemende mate de wereld domineert, terwijl deze tijden vragen om geheel iets anders. Daar hebben vrouwen en mannen samen iets in te doen."
"Ik heb 43 jaar in het onderwijs (LBO/VMBO, MBO, HBO) gewerkt als docent, opleider, teamleider en onderwijsdirecteur. Daarnaast ben ik ruim 25 jaar lid geweest van verschillende Raden van Commissarissen. Ik heb opleiding Master NLP, Systemisch werk (familie- en organisatieopstellingen), (team)coaching gedaan en een training persoonlijk leiderschap van Wibe Veenbaas bij Phoenix. Zie ook mijn Linkedin profiel "
Op deze dag zullen we in ieder geval deze twee uitspraken van Merculieff met elkaar onderzoeken:
"Men have to be the spiritual warriors, the one that protect the sacred space so women can do their work" ("Mannen moeten de spirituele krijgers zijn, degenen die de heilige ruimte beschermen zodat vrouwen hun werk kunnen doen")
"Women will lead us through this pivotal (doorslaggevend) times" ("Vrouwen zullen ons door deze cruciale (doorslaggevende) tijden leiden".)
We gaan dit doen in de vorm van een moedig gesprek in een systemische bedding.
Wil je meer informatie dan kan je Rudolf hier mailen en mij hier.