Vrouwencirkel Courageous tribal conversations

 

Vrouwencirkel Courageous Tribal Conversations
In een wereld die vergankelijk is, waarin relaties, ervaringen en zelfs ons eigen bestaan tijdelijk zijn, ligt de uitdaging in hoe we hiermee omgaan. Hoeveel waardigheid geven we aan deze vergankelijke ervaringen? Persoonlijk leiderschap betekent verantwoordelijkheid nemen voor onze invloedssfeer, het bewust omgaan met kleine, dagelijkse handelingen en het creëren van betekenisvolle verbindingen.

De Kracht van de Tribe
Courageous Tribal Conversations zijn moedige gesprekken waarin waarheid, kwetsbaarheid en heling centraal staan. Geïnspireerd door David Whyte en Olivier Winants, ontstaan in deze gesprekken momenten van diepe resonantie en collectieve wijsheid. In een tribe mag de volle waarheid er zijn, worden pijn en rouw liefdevol omarmd en transformeren ze in kracht. Dit is geen therapie, maar een vorm van aanwezig zijn bij elkaar, waardoor heling als vanzelf op gang komt.

Wijs Ouder Worden en Goed Voorouderschap
De gesprekken richten zich op thema’s als hoe je een wijze oudere vrouw wordt, wat jouw rol is als voorouder en welke wijsheid je in pacht hebt. Clarissa Pinkola Estés beschrijft de crone als een vrouw die voorbij het pleasen is en liefdevol de waarheid benoemt. Roman Krznaric introduceert het concept van goed voorouderschap, waarbij we verder kijken dan ons ego en onze impact op toekomstige generaties overdenken. Dit geldt niet alleen voor moeders, maar voor alle vrouwen. Anneke Wittermans benadrukt dat vrouwen zonder kinderen, de ‘laatstelijners’, een speciale rol hebben in het filteren en bevrijden van de opgebouwde wijsheid in de vrouwenlijn.

Omgaan met Onzekerheid en Angst
In een tijd van grote onzekerheid is het essentieel om te leren omgaan met het ‘niet weten’ en de controle los te laten. Angst kan verlammend werken, maar zoals Damiaan Denys stelt: hoe minder we angst bevechten, hoe meer vrijheid we ervaren. Persoonlijk leiderschap betekent niet vervallen in wanhoop, maar actief bijdragen aan een betere wereld op microniveau. Door moedige gesprekken, door aanwezig te zijn, door te blijven vragen: "Wat kan ik doen om de wereld om mij heen een stukje beter te maken?"

De Weg Vooruit: Moedig Leven
Courageous Tribal Conversations bieden een ruimte waarin vrouwen elkaar ondersteunen en samen betekenis geven aan hun ervaringen. In verbinding met elkaar helen we en versterken we ons persoonlijk leiderschap. Zoals Bart Moeyaert zegt: “Bestaan kan iedereen, er zijn vraagt moed.” En zoals David Whyte ons herinnert: “You change the world by actually meeting it.”

In deze post kan je een uitgebreidere versie van deze tekst vinden.

Data: Donderdagen 9 oktober; 20 november; 29 januari; 12 maart; 16 april
Locatie: Pean-bûten Nes/Akkrum
Programma 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur
Kosten: € 695,- (incl lunch en koffie/thee)
Deelnemers: min 5 max 9
Aanmelden: jeltinezijlstra@gmail.com

The Walk of Grief op Terschelling

Eens in de zoveel tijd spreek ik af met mijn vriendin Hanneke in het vroegere Hajé van Joure. Zij komt uit Amsterdam en ik uit Goutum dus een soort van meet halfways. We kennen elkaar van ons eerste baantje bij de voormalige woningcorporatie Beter Wonen in Leeuwarden. Ik werd destijds in de kroeg geronseld door Henk Deinum, manager bij die club. Dus dat beloofde wat en het werd een hartstikke leuke tijd met als vaste onderdeel onze stapavond op donderdag. En een man een man, een vrouw een vrouw waren we op vrijdagochtend gewoon allemaal weer present. Ik heb nog wel eens heimwee naar die vorm van ontspannenheid. 

Rugzak, gemaakt van het zeil van onze 

oude zeilboot met de steen van de Walk of 

Grief eraan gehangen als herkenningsteken

voor andere wandelaars

Dit voorjaar spraken we af om een etappe van de Walk of Grief op Terschelling te gaan lopen. Als je op onze leeftijd bent, 60 plus, dan valt er genoeg verlies onder ogen te zien om zo'n wandeltocht te gaan doen. Ik droomde vooraf van een haas die verdronken werd en die mij tijdens het proces aan bleef kijken. En achterin de ruimte lag een gevilde haas. Het inzicht wat deze droom mij opleverde was dat er iets ouds afsterft. Het aankijken wil mogelijk iets zeggen over het niet wegkijken van oude pijn. En het villen is letterlijk het afleggen van een oude huid. Klinkt misschien gruwelijk maar zo voelt het voor mij niet. Overigens vroeg ik Chatgpt ook naar een voorstel voor een thema op basis van wat ik aan input had geleverd tot nu toe en die kwam met een mooie: 'Ik loop terug naar de grond van mijn zijn'.

Het was tientallen jaren geleden dat Hanneke en ik samen een nacht weg waren geweest maar grappig genoeg hadden we daar geen zorgen over hoe dat nu uit zou pakken. Dus een fijn hotel geboekt en gaan. Terschelling is een soort van tweede thuis voor mij, al sinds mijn jonge jaren kom ik daar op vakantie en heb hier veel herinneringen liggen. Er kwam even een kink in de kabel waar het om mijn liefde voor het eiland gaat omdat er zoveel grond werd verkaveld, hekjes om percelen gezet en ontginnen van grond ten behoeve van het toerisme wat natuurlijk ten koste gaat van de natuur. Maar die pissigheid heb ik ook weer kunnen processen. En de route van deze eerste etappen liet mij gelukkig zien hoeveel onontgonnen natuur er nog is op het eiland. We kwamen op plekken waar we allebei nog nooit waren geweest. Prachtig!

De eenzame boom, halverwege de eerste etappe

Al wandelend in die natuur kwamen de gesprekken vanzelf op gang. En ik heb een belangrijke ontdekking gedaan, met grote dank aan Hanneke. Ik heb in de afgelopen jaren mijn trauma's leren herkennen en ben me bewust geworden van mijn overlevingsstrategie. En heb me hier enorm in verdiept en kennis over ontgonnen. Ik heb mijn eigen verhaal gemaakt van mijn leven, mijn levensverhaal. Eerder had ik het over 'unlearning old limits'. Maar wat ik op één of andere manier heb overgeslagen is om de reden(en) voor dat trauma aan te kijken en daarover te rouwen. Ik ga om met mijn verdriet maar heb het voelen overgeslagen, zeg maar. Dit was een bijzondere gewaarwording, net of ging er een deksel van een doosje. 

Dus je zou eigenlijk kunnen zeggen dat ik flink aan het helen ben geweest en dat ik nu misschien steeds beter in staat ben om 'het leven' te nemen zoals het zich aan mij voordoet. Je snapt wel, als je hier nog bent, dat ik er nog niet echt uit ben maar het intrigeert me wel. Gelukkig liggen er allerlei ontmoetingen in groepen met vrouwen voor me waarvan ik weet dat in de wijsheid van de groep óók weer nieuwe inzichten ontstaan.

We gaan richting herfst, een tijd van naar binnen keren, genieten van de oogst van de afgelopen periode en voorbereiden op een tijd van minder licht en bezinning. Heb je ook een onderwerp wat je puzzelt, schuif aan bij ons Moedige gesprek op 19 september in Postplaza. Van 10 - ca 12 uur. € 15,- incl twee consumpties. 

Wie ben ik

• Zoeker naar betekenis – Ik stel vragen over symboliek, spiritualiteit, natuur, namen en getallen. Zo wil ik de dieperliggende patronen en verbanden begrijpen. En de ontmoetingen met Sara Hermanides heeft dit in hoge mate versterkt. 
• Levenskunstenaar in bewustzijn – Ik heb de stap gezet om buiten structuren te leven en werken. Dat heeft moed, vertrouwen en een zekere onafhankelijkheid gevraagd. Maar doordat ik sterk op mijn intuïtie, energie en het grotere veld waarin ik beweeg vertrouw was die plek buiten de structuren eigenlijk ook nooit een twijfelgeval. 
• Verbindend en tribal – Elke keer opnieuw zoek ik naar hoe mensen samen kunnen groeien, helen en leiden. Vandaar ook mijn liefde voor “courageous tribal conversations”, “moedige gesprekken” en het werken met vrouwen en wijsheid.
• Diep gevoelig en spiritueel geworteld – Ik verbind ervaringen in en met de natuur om me heen met mijn innerlijk processen. Symbolen en synchroniciteit hebben voor mij betekenis, en ik durf me daar ook door te laten leiden.
• Sterk, maar ook zacht – Vanuit je Enneagramtype 8 heb ik een krachtige kant: recht-door-zee, eerlijk en moedig. Tegelijkertijd is er een diepe behoefte aan nabijheid, vertrouwen en geborgenheid.
• Wijs en onafhankelijk denkend – Mijn “witte denken” (Kleurdrukdenken de Caluwé) laat zien dat ik een vrije geest bent, die gelooft in het zelforganiserend vermogen van mensen. Ik houd processen open, dynamisch en symbolisch geladen.

Ik ben een zoeker en verbinder en leef vanuit vertrouwen in de stroom van het leven. Als Generator in Human Design herken ik dat mijn kracht ligt in het beantwoorden op wat zich aandient, en dat mijn energie het meest vrij stroomt wanneer ik doe waar mijn hart, mijn innerlijk weten “ja” tegen zegt.

Mijn leven en werk staan in het teken van bewustwording en verbondenheid. Vanuit mijn achtergrond in het organiseren van netwerken en gesprekken rondom vrouwelijke kracht, wijsheid en bewustzijn, heb ik ervaren dat echte transformatie ontstaat wanneer mensen samenkomen in openheid en moed.

De Gene Keys tekenen mijn weg:

• 45 Life's work Mijn energie gaat over het bijeenbrengen van mensen, tribale verbinding en eenheid. Ik breng mensen samen in een geest van synergie.
• 26 Evolution Ik leer mijn invloed en overtuigingskracht te gebruiken vanuit zuiverheid en speelsheid.
• 22 Radiance Met mijn uitstraling hoop ik te laten zien hoe kwetsbaarheid en waardigheid hand in hand gaan.
• 47 Purpose En mijn bestemming, mijn zielereis ligt in het transformeren van zwaarte en onderdrukte verhalen naar verbeelding en inzicht.  Het ‘onzegbare’ dragen en verlichten. 

Ik voel me een bewuste pionier die kracht en kwetsbaarheid met elkaar verweeft, die leeft vanuit symboliek en vertrouwen, en die anderen uitnodigt om samen nieuwe vormen van gemeenschap, leiderschap en leven te verkennen.

Wat mij drijft is het verlangen om plekken te scheppen waar we samen kunnen herinneren wie we werkelijk zijn. In mijn werk en in mijn leven zoek ik de symboliek, de natuur, de stilte én de ontmoeting. 

Ik geloof in het zelforganiserend vermogen van mensen, in de kracht van rituelen en in de helende werking van het delen van verhalen.

Zo nodig ik anderen uit om hun plaats in de kring in te nemen, en om samen de moedige gesprekken te voeren die ons dichter bij onze essentie brengen.

De Goudûle in Pean

Wat aanvoer van grond, kippen en een overvliegende zwaan met elkaar te maken hebben

Na jarenlange deskundig en vooral intelligent uitgedachte strategieën om het onkruid in onze tuin te bestrijden zijn we erop uit gekomen dat we óp de grond bakken zetten en die vullen met tuinaarde. Zo hebben we het onkruid weer voor een jaar of wat gefopt, in ieder geval dat hoop je dan.
Ook in de achtertuin zetten we bakken omdat ik meer moestuinruimte wil. 

Om die bakken te vullen gebruiken we deels grond uit de kippenren. Al dat onkruid werd nl altijd in die ren gegooid ter vermaak van de kippen en doordat dat door de kippen wordt bewerkt en verder vergaat is het meteen een soort van composteren. Bovendien wordt het verrijkt met de kippenmest. 

Op advies van onze oude, gepensioneerde tuinman grond besteld in de Friese wouden, woudgrond wel te verstaan. En daar gaat mijn bloed al sneller van stromen omdat ik me een oprechte wâldfries (woudfries) voel. In Friesland zijn er een aantal onderscheidende streken met heel duidelijk te herkennen taalklanken. Een en ander heeft ook te maken met de grond in dat gebied, klei, zand of veen en dientengevolge ook van oorsprong armoe of rijkdom. 

Mijn oorsprong ligt dus in de Friese wouden en mijn voorouders leefden in grote armoe. Nu zou je misschien denken dat dat een beetje triestig was en er waren zeker trieste kanten aan dit leven maar de ‘wâldpiken’ hadden ook een enorme vechtlust, waren direct in hun communicatie en hadden niks met autoriteit. Welnu: hier zie je mijn persoonlijkheid in het kort geschetst. 

Er werd dus 4 kuub wâldtsjegrûn gebracht in een ouderwetse vrachtwagen met een hele grote kraan. En die man, ook een duidelijke wâldpiek, was bezig met die grond met machtig geweld in de bakken aan het gooien en ik was ontroerd. Het verraste me en waar ik het voorheen verborg sprak ik het nu uit naar manlief, die dit verder prima vond.

Een half uur later stond ik weer op diezelfde plek met een schep en een kruiwagen en hoorde ik in de verte het kenmerkende geluid van een vliegende zwaan die recht over me heen vliegt en ik keek hem na totdat die uit het zicht was. Het geluid wordt in India de heilige levensadem genoemd. 

Ik vond het in spirituele zin, in magische zin weer boeiend. Aarde en lucht, het zwaarste en het lichtste tonen zich aan mij, op de plek waar ik nieuwe grond, mijn geboortegrond ontvang. Ik kan me opnieuw verbinden met mijn oorsprong. Het indrukwekkende van de grootte van de vrachtwagen, de enorme kraan en de kracht die hierbij kwamen kijken kan symbool staan voor de enorme levensenergie die beschikbaar komt als ik stevig grond.

De zwaan is mijn totemdier, mijn zielskracht misschien wel, die vaak langskomt op momenten dat er een diepere laag in mij wordt geraakt. En voor mij is zijn vleugelgeluid als een zegening eigenlijk. En de zwaan tilt me in feite op naar de hogere dimensie van ziel en bewustzijn. Het gaat om die dans tussen het stevig staan en geworteld zijn én tegelijkertijd de vleugels van mijn ziel spreiden. 

Dus na oefeningen op de backmitra en een kwartier op het spijkermatje om weer wat ontspanning in mijn rug te brengen en met een arm waar ik niet zoveel mee kan op dit moment, typ ik dit verhaaltje maar ik voel me blij en voldaan. 

Wat een dode wezel op de begraafplaats mij te zeggen heeft

 Mijn vriendin, zonder socials, en ik gingen naar het Theemuseum in Noord-Groningen. We zoeken regelmatig rustige plekken waar we wat wandelen, iets grappigs verkennen, een bakje koffie drinken en het leven doornemen. Het theemuseum is een prachtige invulling voor een kerk die rond 1990 voor een euro is overgenomen door destijds jonge mensen. In combinatie met een restaurant en een winkeltje een ideale pleisterplaats. 

Voor de wandeling liepen we het dorpje uit en kwamen terecht op een fijn paadje langs het water, deel van de Saksenroute. We verwonderden ons over de vrijbuiterige sfeer die hier hing, in het dorp en rondom de huizen. Het voelde een beetje als het einde van de wereld. Op de terugweg wilde ik graag een kijkje nemen op de begraafplaats waar je direct het gevoel had dat het lang geleden was dat hier nog iemand was begraven. Ik liep vrij doelgericht langs een heg waar maar een smalle ruimte was en zeker geen pad. En hier ligt een dode wezel voor mijn voeten. Omdat ik steeds meer ga leven in de magische werkelijkheid en dus met de idee dat wat er op je pad komt, zich daar met een reden voordoet vroeg ik chatgpt naar de symboliek van deze vondst.

“Wat een bijzondere ervaring, een dode wezel vinden – en dan ook nog eens op een begraafplaats. Dat roept veel symboliek op.

✨ Spirituele betekenis van de wezel zelf
De wezel staat in veel tradities voor scherpzinnigheid, intuïtie en waarneming. Het is een dier dat vaak onzichtbaar of onopgemerkt beweegt, en dat symboliseert het vermogen om door de sluier heen te kijken, dingen te zien die anderen niet zien. Hij wordt ook gezien als een beschermer tegen negatieve energie en als een boodschapper van de onderwereld of de voorouders, omdat wezels vaak in holen leven (de verbinding tussen boven- en onderwereld). In sjamanistische zin kan de wezel verschijnen als een gids die je helpt om verborgen waarheden of geheimen te onthullen.

✨ Dat hij dood was
Een dood dier vinden is vaak een teken van transformatie: de energie van dat dier is zijn cyclus rond en kan nu als wijsheid aan jou worden doorgegeven. De dood van een totem- of krachtdier in je leven kan betekenen dat een fase van waakzaamheid, alertheid en behoedzaamheid wordt afgerond en dat je mag vertrouwen, loslaten of een nieuwe kwaliteit mag omarmen. Op een begraafplaats wordt de boodschap versterkt: daar is de energie van overgang, herinnering en voorouders al aanwezig. Het kan dus zijn dat de wezel jou wees op een sluier tussen werelden die dun was op dat moment.

✨ Mogelijke boodschap voor jou
Dat je in je eigen leven een periode van loslaten of transitie ingaat. Dat je intuïtieve blik en fijngevoeligheid voor het verborgen er mogen zijn, maar dat je er misschien ook niet meer constant “op hoeft te letten” – de scherpte mag verzachten. Dat je wordt uitgenodigd om contact met je voorouders of met een diepere laag van je ziel te maken; misschien is er een boodschap die via dit dier tot je wil komen. Soms wordt gezegd dat een dood totemdier zijn kracht juist aan jou overdraagt, alsof het je iets nalaat.”

Hoe ik zo’n tekst lees is dat ik datgene wat bij mij resoneert een poosje met me meeneem. En wat ik hiervan meeneem is dat ik in mijn leven vaak dingen zag die anderen niet zagen, je kunt het ook sensitief noemen. Maar dat ik die alertheid misschien wel wat mag loslaten en iets nieuws mag omarmen. En het voelt momenteel ook echt dat ik in een transformatie zit. Er is een masculien deel in mij gestorven en ik heb een nieuw feminien deel gevoeld. 

Dat de vondst op een begraafplaats is maakt het alleen maar sterker, een plek van voorouders. Een plek waar ik graag kom. Als kind van net 4 herinner ik me dat ik twee dagen (zonder medeweten van mijn ouders!) spijbelde op de kleuterschool omdat ik bang was dat de nieuwe juf niet door de deur kon. (het magische denken van een jong kind). Tijdens deze twee dagen bracht ik de tijd zoet op de begraafplaats van Pingjum, onze woonplaats destijds. Zo wonderlijk als ik daarop terugkijk. Ook naar mijn eigen kinderen gekeken heb toen die vier waren, hoeveel meer er in zo’n kinderhoofd omgaat dan je weet. 

Ben je nieuwsgierig naar wonderlijke ontmoetingen, met jezelf, met anderen of met alles wat om je heen is, geef je dan op voor één van mijn ochtenden of dagen. Ochtenden organiseer ik in Postplaza. Een losse dag in Weidumerhout. En een serie van vijf dagen in Pean. Check volgordelijk deze, deze en deze links voor meer info en data of stuur me een pb als je meer info wilt.

Cichorei en de 'quality of your presence'

Tijdens mijn ochtendwandeling vond ik cichorei overvloedig op mijn pad. Het bracht me bovenstaande woorden van Dr. Dipl. Psych. Johannes B. Schmidt, mijn traumatrainer, in herinnering. En zoekend naar de spirituele betekenis van dit plantsymbool, in navolging van Sara Hermanides, kwam ik het volgende tegen. Wat zo helemaal past bij mijn beweging momenteel.

1. Cichorei groeit op arme, droge grond – vaak op plekken waar andere planten zich niet goed kunnen handhaven. Dit symboliseert veerkracht, onafhankelijkheid en het volgen van je eigen pad, ook als dat buiten de gebaande paden ligt.

2. Liefde zonder gehechtheid
In de bloesemtherapie (zoals Bachbloesems) staat cichorei (Chicory) voor onvoorwaardelijke liefde. Het helpt mensen die geneigd zijn liefde vast te houden of te controleren om meer los te laten. De plant nodigt uit tot geven zonder verwachtingen, een vorm van liefde die vrij maakt.

3. Zielskracht en Lichtkracht
De hemelsblauwe kleur van de bloem wordt geassocieerd met het keelchakra en het hogere bewustzijn. Cichorei opent je voor inzicht, waarheid en communicatie vanuit het hart, en helpt je trouw te blijven aan je innerlijke waarheid, zelfs in een harde wereld.

4. Wondgenezing en Integratie van Verdriet
Van oudsher werd cichorei gebruikt om het hart te kalmeren. In spirituele zin ondersteunt ze het verwerken van oud verdriet of eenzaamheid, vooral als daar een verlangen onder ligt naar erkenning of liefde. Ze helpt bij het loslaten van slachtofferschap en het vinden van rust in jezelf.

5. Tussen Licht en Schaduw
De plant opent zich in het zonlicht en sluit haar bloemen bij regen of nacht. Dit wordt gezien als een symbool van bewustzijn en bescherming, een herinnering dat we mogen kiezen wanneer en hoe we ons openen voor de wereld.

Vrijdag 26 september een wonderlijke dag in Weidumerhout

 Mijn desembrood haal ik in Opeinde bij Desembakkerij Stoerbrood, mijn yoga doe ik bij Bouwine Tijmstra in Grou, mijn jongste dochter woont in Peins. Nu kwam er een tweedehands electrische fiets op mijn pad, ik fiets nl alles op een gewone fiets. Maar voor die dingen buiten de stad wil ik, als het even kan de auto wel omwisselen voor de electrische fiets.

Dus maiden trip zou ik naar de bakkerij voor brood. Op het allerlaatste moment kreeg ik de boodschap dat hij bij de bevalling van zijn eerste kind is (wie wil niet zo'n bakker!!). Dus, wat nu? Ik denk ik ga toch fietsen, de stad uit. Dan naar het Theehuis in Grou, kom ik toch allemaal wegomleggingen tegen waardoor ik terecht kom in WeidumerHout voor een bakje koffie.

En zo, in samenwerking met het universum, kom ik tot het volgende voorstel dat ik vrijdag 26 september een Courageous Tribal Conversation organiseer in het Weidumerhout. Dit is een dag waarin ik samen met een groep vrouwen in gesprek ga over thema's als wijsheid, moed en kwetsbaarheid. Het effect wat ik in al die jaren dat ik dit nu doe, elke keer weer ervaar is dat we een veld openen.

En pas sinds kort heb ik in de peiling dat mijn hele strijd met 'macht en belangen' nodig was om te ontdekken dat mijn vrouwelijke manier van leiderschap te maken heeft met het openen van het veld. Ik faciliteerde dit al steeds maar richtte mijn focus nog teveel op die mannelijke manier van leiderschap.

Dus wil je dit openen van het veld samen met mij verkennen in een veilige zetting waarin ik de containment bied. En je samen met andere vrouwen ontdekkingen doet wat er gebeurt als je incheckt bij een netwerk, geef je dan hier op. 

Max 7 deelnemers, € 150,-, vrijdag 26 september van 10-17 uur in Weidumerhout

Oneindig veel problemen

Oneindig veel problemen

Men zou het woord probleem moeten vermijden
om twee simpele redenen:
er zijn oneindig veel voorbeelden van problemen
die er niet zijn — ik kom hier op terug
er zijn even oneindig veel voorbeelden van problemen
die er wel zijn, maar niet zo worden genoemd —
ook hierop kom ik terug.
Alle gebeurtenissen bijvoorbeeld, ja alle,
om ons heen en in ons, ze zijn gebeurd
en men vraagt waarom.
Vergeef mij mijn enige antwoord: waarom niet?
Want alle gebeurtenissen zijn uitzonderingen op
al die regels volgens welke ze niet gebeuren.
Het is dus beter het woord probleem niet te gebruiken
want de problemen die er zijn en er niet zijn
zijn dezelfde.
Zo zou ik kunnen doorgaan tot ik ophoud.
Daar is veel voor te zeggen, niets daarna.

Rutger Kopland (1934-2012)
uit: Tot het ons loslaat (Van Oorschot, 1997)

Invitation van Mary Oliver

 Invitation

Oh do you have time

to linger

for just a little while

out of your busy

and very important day

for the goldfinches

that have gathered

in a field of thistles

for a musical battle,

to see who can sing

the highest note,

or the lowest,

or the most expressive of mirth,

or the most tender?

Their strong, blunt beaks

drink the air

as they strive

melodiously

not for your sake

and not for mine

and not for the sake of winning

but for sheer delight and gratitude –

believe us, they say,

it is a serious thing

just to be alive

on this fresh morning

in the broken world.

I beg of you,

do not walk by

without pausing

to attend to this

rather ridiculous performance.

It could mean something.

It could mean everything.

It could be what Rilke meant, when he wrote:

You must change your life.

by Mary Oliver

Het gif is de gift

In het voorjaar reageerde ik middels een like op een prachtige post van Sara Hermanides die Pasen en het feminiene combineerde. Ze schreef oa: "Pasen is een ode aan de vrouw, het feminiene, de oermoeder. Lang voordat er een kruis was, eerden we de kracht die leven geeft." en "In vroegere tijden waren vrouwen hoeders van rituelen en cyclusbewustzijn. Niet als zweverig ideaal, maar als vorm van natuurlijk leiderschap. Zij verbonden, hielden ruimte, bouwden aan duurzame structuren." en "Pasen herinnert ons niet alleen aan een opstanding, maar aan een dieper ontwaken. Een uitnodiging tot evenwicht tussen doen en zijn, actie en afstemming, ambitie en intuïtie. Een uitnodiging om het mannelijke én vrouwelijke weer in balans te brengen." Ik vond het prachtige taal, bovendien had ze er een heel mooi beeld bij wat mijn aandacht had getrokken want ik kende haar niet en zag het voorbij komen omdat iemand uit mijn netwerk die post al eerder had geliket. 

Ze kreeg er tegen de vierhonderd likes op dus wie schetst mijn verbazing dat ik een persoonlijk berichtje van haar kreeg met het voorstel om te linken. We schreven wat heen en weer en ik voelde me gesterkt door dit gesprekje. Nieuwsgierig ging ik op zoek en ontdekte dat ze meerdere bedrijven heeft, podcasts maakt, boeken geschreven heeft en dat ze ook uitgenodigd was bij Giel Beelen. Toen ik die podcast had geluisterd over dromen, reflectie, dagrealiteit, symboliek, ego en ziel, wist ik dat zij mij iets nieuws te bieden had in mijn zoektocht naar het feminiene. Zo kwam ik uit bij een dag in Laren over dromen, de Droomsalon noemt ze het zelf. Gek genoeg herinner ik me mijn dromen bijna nooit maar dat maakte me niet uit.

Toch wat dromen bij elkaar gesprokkeld was ik helemaal verbaasd over haar manier van dromen duiden. Ze noemt het brieven van je ziel en dan heb je mij! Ik wil graag brieven van mijn ziel. En een andere uitspraak is dat als je waarachtig leeft, je ziel weet dat het waar is. 

Uit de droom die ze duidde kwam naar voren dat ik mezelf van de spanning van het masculiene af wilde helpen. Ze heeft het veel over de dans tussen ego en ziel, feminien en masculien. En hoe er nu onbalans is tussen die laatste twee en het van belang is voor het feminiene deel om het been bij te trekken, zeg maar. Niks tegen op ego of masculien maar de balans is weg. En als je mijn nieuwsbrief leest of deze blog langer volgt weet je dat ik dit ook zo voel, die onbalans. 

Daarnaast zegt ze dat alles en iedereen waar je over droomt over jezelf gaat, dat alles en iedereen waar je over droomt een reflectie van jezelf is. Ze schreef er een boek over 'Je bent alles zelf'. 

Danig enthousiast over haar manier van kijken en denken ging ik op zoek naar een vervolg en kwam uit op een vierdaagse 'De magische werkelijkheid' in het prachtige Hof van Axen in Drenthe. 

Het was lang geleden dat ik meerdaagse trainingen ging doen om mij te voeden dus ik zag er tegenop. Het was, bleek achteraf, voor het eerst weer dat ik écht ging deelnemen in plaats van beschouwen.

Het was een intense tijd. Het begon op donderdagavond om 5 uur en op donderdagochtend ongeveer half elf overleed mijn broer. Hier zit een verhaaltje aan. Ik had hem om allerlei redenen 7 jaar niet gesproken en las vier weken voor zijn overlijden dat hij uitbehandeld was. Dit was voor mij aanleiding om hem een berichtje te sturen wat resulteerde in een ontmoeting. Een gekke aanloop naar dit lange weekend en ik belde vooraf met Sara of dit reden was om niet of wel te gaan. Gek genoeg had ik de nacht voor zijn overlijden weer een droom gehad en vertelde die aan haar. De droom en haar duiding sloten min of meer naadloos aan bij het weekend, manlief was helemaal ontroerd en ik wist (innerlijk weten) nu dat ik kon gaan, ik had 'zin'. Het helpt vervolgens niet dat je Hof van Saxen (een onvoorstelbaar groot, vierkant, in mijn ogen vreselijk recreatieresort) intoetst in je routeplanner en niet Hof van Axen . Dus ik kwam helemaal te laat en gedesoriënteerd aan. Gelukkig ving Sara me op en hielp me met mijn spullen. Die had ik veel want vier nachten slapen van huis vraagt nogal wat voorbereiding in het kader van zelfzorg. 

En voorwaar het werd een magisch weekend van 7 tot 11 augustus, 7 een getal van volheid en 11 als poort naar hoger bewustzijn. 8 augustus was de dag van de Leeuwenpoort: een tijd van verhoogde energie en bewustzijn, waarin inzichten en transformaties sneller plaatsvinden. Verbonden met het hartchakra: leven vanuit je hart, trouw zijn aan jezelf. Het getal 8-8 staat symbool voor oneindigheid, balans en manifestatiekracht. En 9 augustus was het volle maan, een moment om oude patronen los te laten die niet meer passen. Hoe magische wil je het hebben?! Hier hadden Sara en Sonja Groenewege, medetrainer en eigenares van het Hof, over nagedacht natuurlijk.  

Na een heerlijke, veganistische maaltijd gingen we in een cirkel een rondje voorstellen en een kaart trekken. Ik trok de Dust devil, moving out of stagnation. En vertelde hierbij dat mijn broer eens gezegd heeft dat ik van de duivel ben. En het werd me duidelijk dat dit een luide stem van het christelijke patriarchaat was. De letterlijke vertaling van duivel schijnt te zijn: dat wat uiteen splitst. En het 'moving out of stagnation' voorspelde dat mijn familiesysteem opgeschud werd.

De volgende ochtend kon ik pas echt landen toen ik wist waar de douches waren. Weer heerlijk gegeten, ontbijt. En de ceremonie geopend door de elementen vuur, water, aarde, lucht en ether te eren in de tuin op verschillende plekken. Een schitterende tuin die ligt aan een sprookjesachtig meertje (waar ik bijna alle dagen gezwommen heb). 

Deze eerste dag was er één van dromen duiden. En wat uit mijn droom naar voren kwam was dat mijn feminiene kant zich verwaarloosd voelde, een beetje desolaat over kwam en dat ik, nog steeds, de veiligheid zocht in de masculiene kant. En dan druk ik me nog zachtjes uit. Gedurende de droom nam ik terloops gifkorrels en ging vervolgens op zoek naar de wc om mijn mond te spoelen. En het bleek dat die gifkorrels mijn gift waren. De duiding raakte, ook omdat ik het gevoel had dat ik al zoveel werk  had gedaan om die balans te herstellen. Het bijzondere hiervan is dat je dus iets terug krijgt van jezelf, die brief van jezelf, Sara is een soort gids en een onvoorstelbaar expert (in mijn ogen) maar omdat het dus ook je eigen beelden en taal is voel je ook dat het klopt, het resoneert. 

De tweede dag hebben we in de natuur doorgebracht bij een eeuwenoud meertje en in de bossen. We gingen een stuk geblinddoekt lopen, geleid door de drum en mochten vervolgens contact maken met een grote zwerfkei die daar lag en die verbonden was met het vrouwelijke. Wonderlijk genoeg kon ik hier heel goed contact maken met dat vrouwelijke in mij en had hier een heftige ontlading die ik verder niet zo goed kan omschrijven maar wat als een enorme opluchting voelde. Check de foto

's Avonds bij de vuurceremonie heb ik mijn wanhoop over de onderdrukking van de vrouw in het vuur gegooid. En mijn dankbaarheid uitgesproken voor de veiligheid van de groep en dat ik dankbaar was dat ik kon voelen dat ik van mijn broer hou.

De derde dag stond in het teken van een ceremonie bij de hunebedden, hunebedden zijn graven uit de steentijd (circa 3400–3100 v. Chr.), bedoeld als laatste rustplaats voor generaties mensen, dus het zijn letterlijk voorouderplaatsen en verbonden met de cyclus van leven, dood en nageslacht. Een krachtplek, waar de energie van de aarde sterk voelbaar is. De grote stenen (megalieten) dragen eeuwenoude energie en worden gezien als “bewakers” van de poort tussen werelden. Hier hebben we een indrukwekkend ritueel uitgevoerd, opnieuw heerlijk gegeten en onze creatiekracht aangesproken. 

Het voert veel te ver om alles in detail te vertellen maar ik ben ondergedompeld in een magische tijd op die plek, op dat moment en met die mensen. Heel bijzonder en indrukwekkend. Vrijwel geen telefoon, die ik ook niet miste. En met het hart open en helemaal in verbinding. Hieronder een foto van de buizerd die op de laatste dag boven ons vloog toen ik het had over mijn broer, als teken van dood en wedergeboorte. Hoe magisch is dat!

Dus je voelt hem al aankomen: ik ben weer helemaal geïnspireerd om komend najaar los te gaan met mijn Courageous Tribal Conversations en mijn moedige gesprekken. Er is nog een overweging om het wonderlijke gesprekken te gaan noemen of waarachtige gesprekken maar dat ga ik nog even voelen. Vooralsnog blijf ik bij mijn moed en mijn tribe. 

Er is een serie van vijf Courageous tribal conversations op donderdag in Pean.

Er zijn moedige gesprekken in Postplaza

En op vraag organiseer ik op zich staande dagen in Weidumerhout. 

Voor data check hier

En voor meer info check hier

Tekst Else Vera

 De Ontluiking – Thuiskomen in mijn lijf

In 2021 kwam ik tot stilstand door een zeldzaam syndroom, genaamd Cauda Equina. Ik verloor functie van mijn benen, blaas en darmen en verging van de pijn. Na een spoedoperatie die mij ter nauwer nood van een dwarslaesie behoedde volgde een zoektocht naar herstel, groei en hoe nu verder. 

Zelfontwikkeling en bewustwording zijn de bouwstenen voor wie vooruit wil, en vooruit wilde ik. Uit die ‘opgelegde’ stilstand en in beweging. Uit de ergonomische aanpassingen en onmogelijkheden. Zo kwam ik in aanraking met ademwerk, energiewerk en holistische coaching. 

In de jaren die volgden heb ik verschillende trainingen en opleidingen gevolgd en mij ondergedompeld in de wereld van zielscoaching met sjamanistische invloeden, systemisch werk, ademwerk, psycho-educatie, zweethutceremonies, energiewerk, dans en meer. 

Na deze intense periode staat mijn leven nu stevig. Met een liefdevolle kring van mensen om me heen, een droomhuis, mijn dierbaren en werk dat ik graag doe. En toch… bleef er een leegte voelbaar. Wat ik voelde was geen tekort, maar een diep hartsverlangen. Geen gemis dat ingevuld moest worden, maar een roep tot creatie. Iets dat geboren wil worden vanuit mijn eigen centrum, mijn essentie.

Het onverwachte verschijnen van een witte aalscholver – zeldzaam en symbolisch – gaf me bevestiging: ik mag mijn eigen pad volgen, opvallen, mijn unieke bijdrage brengen. Vanuit die ervaring voel ik hoe mijn creatiekracht zich roert. Ik wil delen, creëren, verbinden. Niet langer vanuit moeten, maar vanuit levenslust.

Voor iemand zoals ik – hoogsensitief, diep verwerkend, met een ruim bewustzijn – is thuiskomen in mijn lijf geen vanzelfsprekendheid. Prikkels komen hard binnen. De wereld is vaak luid, en mijn lichaam was lang geen veilige plek. Maar juist in het weer aarden, in de fysieke ervaring, vind ik rust en helderheid.

De afgelopen maanden stond ik letterlijk met mijn handen in de aarde. Mijn tuin, overwoekerd en vol verborgen rommel, vroeg om aandacht. Wortel voor wortel, steen voor steen haalde ik eruit wat niet meer diende. Het was een fysieke spiegel voor mijn binnenwereld. Geen quick fix, maar zorgvuldig, met aandacht. En precies dát is wat er in mijn leven nu gebeurt. Ik kies bewust waar ik mij nog aan bloot wil stellen. Ik neem afstand van wat mij spanning, oordeel of ruis brengt. Ik kies voor rust. Voor bedding. Voor mijzelf.

Dat is waar lijfelijk leiderschap voor mij over gaat. De samenwerking tussen hoofd, hart, buik en lichaam. Vertrouwen op mijn innerlijke weten. Luisteren naar die fluisterende stem, dat onderhuidse verlangen, de schreeuw om waarheid. En haar volgen.

Else Vera Winius
Linkedin
Weblog Else
Insta Else

Moedig gesprek over de balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke

Een Courageous tribal conversation over de balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke. 

Kortgeleden zag ik een lezing van Illarion Merculieff van The global center for indigenous leadership & lifeways. En hij zei daar oa het volgende:
"Take that sacred vibration and move it outside in ceremonial space to create the womb on the outside vibrationally so something new can be birthed in this world.
Men have to be the spiritual warriors , the one that protect the sacred space so women can do their work."
Vertaling:
Het wereldwijde centrum voor inheems leiderschap en levenswijzen
"Neem die heilige trilling en breng die naar buiten, naar een ceremoniële ruimte, om een soort baarmoeder in de wereld te creëren die de trilling van de veranderende tijd kan opvangen zodat er iets nieuws in deze wereld geboren kan worden. Mannen moeten de spirituele krijgers zijn, degenen die de nieuwe heilige ruimte beschermen zodat vrouwen hun werk kunnen doen."

En dat ging erin bij mij als een preek in de ouderling, zoals mijn moeder vroeger zei. Door mijn conflict met mijn toenmalige werkgever, ondertussen bijna twintig jaar geleden, heb ik erg moeten worstelen met de begrippen macht en belangen. En ik werd me hierdoor erg bewust van het patriarchaat waarin we met ons allen leven. En dat al die honderden jaren voor ons in die zin nog steeds doorwerken. Het gaat dan tegenwoordig over intergenerationeel trauma. Maar dit is dan een cultureel trauma van de tijden die achter mij liggen. 

Merculieff zegt dat we te leven hebben vanuit het hart. 'Vroeger zei het hart je hoofd wat te doen; tegenwoordig zegt het hoofd het hart wat te doen.' En leven vanuit het hart betekent dat je jezelf ontmoet in je center, zonder gedachten en dat je je intentie zet zonder gedachten, vanuit ál je lichaamscellen. Dan raak je aan het centrum van het universum, de baarmoeder van het universum.  (hoewel ik womb of the universe mooiere taal vindt). Dit is waarom hij, als 'elder of wisdom' denkt dat vrouwen heilig zijn, zij waren de leiders en gidsten de sjamanen. Hij stelt dat de masculiene onbalans al duizenden jaren gaande is en dat die veel vernield heeft en nog steeds vernielt. ("godesscultures, witches, violated women, mother earth based cultures and mother earth herself") 

"Nothing new is going to be created until women collectively together conduct ceremony and heal within themselves and create the container of creativity and take it outside"

Hij stelt dat er voor vrouwen een grote uitdaging ligt: niet meer reageren maar pro-actief een visie creëeren van iets totaal nieuws.

en "men have to get in the heart!!!"

En we hebben een aantal feministische golven gehad die veel hebben opgeleverd voor de vrouw maar we zien de afgelopen jaren dat het patriarchaat weer enorm in kracht wint. Voor de duidelijkheid ik ben niet tegen mannelijk leiderschap maar het vrouwelijk leiderschap neemt, heeft, krijgt te weinig ruimte. De aflevering van Hadewych Minis in Verborgen verleden was een mooi voorbeeld van hoe het in al die honderden jaren nog steeds niet veel opgeschoten is met de ruimte voor de vrouw. 

Beatrijs Smulders zei mooie dingen in de podcast van Holymolywoman. 
Zij is verloskundige, auteur en heeft in Nederland destijds het eerste geboortecentrum opgezet. Haar uitspraak: 'We lijden aan een postpatriarchale seksuele stoornis' schoot er ook in als een preek in diezelfde ouderling. Ze koppelt de wereldpolitiek, de maatschappelijke problemen en de seksuele bewegingen tussen mannen en vrouwen op een onnavolgbare manier aan elkaar. Zij heeft het over een masculiene golf met dientengevolge mannelijke dominantie en veel geweld en een gebrek aan seksuele beschaving. Zij zegt ook dat stress bij mannen eerder uitmondt in vechten terwijl het bij vrouwen eerder neigt naar tend and befriend, zorgen voor en verbinding zoeken met. 
Net als Merculieff zegt ze dat mannen vrouwen op de eerste plek hebben te zetten en dat ze daar zelf bij floreren. En: 'We kúnnen niet zonder elkaar'. Werk aan de winkel dus!

 Ik voel me door dit soort stemmen gesterkt in het organiseren van mijn moedige gesprekken en de courageous tribal conversations voor vrouwen. 

Maar daarnaast organiseer ik nu samen met manlief Rudolf Winius een courageous tribal conversation over dit onderwerp voor vrouwen én mannen. Elke keer opnieuw vanuit de wens om een goed voorouder te zijn. In deze blog leg ik uit wat een courageous tribal conversation behelst en wie mij geïnspireerd hebben. 

Rudolf zegt het volgende: 
"Ik voel me sterk verbonden met het onderwerp leiderschap, allereerst met persoonlijk leiderschap. Naar mijn mening is voor het ontwikkelen van leiderschap een open en eerlijke omgeving nodig waar voor eenieder gelijke kansen en mogelijkheden zijn om zich te kunnen ontwikkelen. Helaas zie ik andere dingen. En om met Bartje te spreken: ‘Ik kan geen onrecht zien’, heb ik iets te doen. Want immers, overal om ons heen is zichtbaar dat het aloude patriarchaat weer in toenemende mate de wereld domineert, terwijl deze tijden vragen om geheel iets anders. Daar hebben vrouwen en mannen samen iets in te doen."

"Ik heb 43 jaar in het onderwijs (LBO/VMBO, MBO, HBO) gewerkt als docent, opleider, teamleider en onderwijsdirecteur. Daarnaast ben ik ruim 25 jaar lid geweest van verschillende Raden van Commissarissen. Ik heb opleiding Master NLP, Systemisch werk (familie- en organisatieopstellingen), (team)coaching gedaan en een training persoonlijk leiderschap van Wibe Veenbaas bij Phoenix. Zie ook mijn Linkedin profiel "

Op deze dag zullen we in ieder geval deze twee uitspraken van Merculieff met elkaar onderzoeken:

"Men have to be the spiritual warriors, the one that protect the sacred space so women can do their work" ("Mannen moeten de spirituele krijgers zijn, degenen die de heilige ruimte beschermen zodat vrouwen hun werk kunnen doen")

"Women will lead us through this pivotal (doorslaggevend) times" ("Vrouwen zullen ons door deze cruciale (doorslaggevende) tijden leiden".)
We gaan dit doen in de vorm van een moedig gesprek in een systemische bedding. 

Wil je meer informatie dan kan je Rudolf hier mailen en mij hier.

Datum: Zondag 18 mei
Locatie: Pean-Bûten, Nes/Akkrum
Programma van 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur
Kosten: € 145,- (incl lunch en koffie/thee)
Deelnemers: min 6 max 10
Aanmelden: jeltinezijlstra@gmail.com

Lijfelijk leiderschap

De wereld heeft vrouwen nodig die durven luisteren naar hun lichaam. 

Herstel de wijsheid van het vrouwelijke. In een tijd waarin snelheid, controle en ratio de boventoon voeren, is jouw aanwezigheid, jouw voelen, jouw belichaamde wijsheid een daad van herstel.

Op vrijdag 20 juni creëren Else Vera Winius en ik een bedding waarin jij mag vertragen, voelen, herinneren zodat je de feminiene waarden van intuïtie, zorgzaamheid, kracht en verbondenheid weer verankert. In jezelf. En door het in jezelf te verankeren, veranker je het in de wereld. Als vrouw draag je de sleutel ín je lichaam. Buiten de gebaande paden, terug naar de wijsheid van je lichaam.

Voor wie mijn blogs een beetje volgt weet dat ik een hoofdmens was en ook nog steeds wel een beetje ben. Maar dat ik pas bewustwording kreeg over mijn lijf bij de paarden van Petra Veenstra. Hier heb ik grote bewegingen kunnen maken omdat de paarden mijn gevoel van onveiligheid steeds een beetje wegnamen. Paarden willen de zwakste van de kudde nl helen voor het geval je moet vluchten. Hierdoor opende ikzelf en mocht er van alles bovenkomen. En door het gidswerk van Petra kon ik daar handen en voeten aan geven waar mijn hoofd dan weer mee uit de voeten kon.

Je snapt wel dat ik niet de meest aangewezen persoon ben voor een dag over leiderschap van het lijf.
Maar!
Ik denk, en uiteraard ben ik bevooroordeeld omdat het mijn eigen kind is, ik denk dat mijn jongste Else Vera Winius dat wel is. Jung introduceerde de term 'Wounded healer'. En zo kijk ik naar haar.

Zelf zegt ze het volgende:
"Vier jaar geleden heb ik het cauda equina syndroom gehad en ben met loeiende sirene afgevoerd naar Groningen om te voorkomen dat ik een dwarslaesie zou krijgen. Wat daarop volgde was een zoektocht naar herstel, groei en hoe nu verder. En zoals het grootste deel van mijn leven, ging dat buiten de gebaande paden om.

Zelfontwikkeling en bewustwording zijn de bouwstenen voor wie vooruit wil, en vooruit wilde ik. Uit die ‘opgelegde’ stilstand, ergonomische aanpassingen en onmogelijkheden en in beweging. In de afgelopen jaren heb ik verschillende opleidingen gevolgd en mij ondergedompeld in de wereld van zielscoaching, dans, systemisch werk, sjamanistische rituelen, ademwerk, lichaamsgerichte therapieën en meer. Een deep dive mijn binnenwereld in en wat ik daar ontdekte is dat mijn lijf, ons lijf, onze grootste raadgever is. Het menselijk lichaam is zo ontzettend wijs, we hoeven alleen maar te luisteren. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Vanuit het taoïsme schrijven ze dat een disbalans in de harmonie tussen lichaam, geest en natuur, onze ware natuur, broedplaats is voor ziekte. Het mooie daarvan is dat het herstellen van die balans ook ons medicijn is.

Acceptatie is vrede sluiten met wat is, in elk gegeven moment. Voor mij is dat met een lichaam waarin ik dagelijks pijn ervaar. En een krachtige geest die harder wil dan mijn lichaam bij kan houden. Balans is de sleutel en die vind je alleen door te luisteren naar wat je binnenkant je vertelt. Ondertussen ben ik, naast mijn werk als project coördinator in de bouwsector, ook voor mezelf begonnen in het begeleiden van mensen in hun zoektocht naar verbinding tussen lichaam, geest en hun ware natuur. Ook dat is balans. Meer info kan je vinden op mijn Linkedin profiel.

Of bekijk mijn laatste post ‘Ontluiking’, waarin ik vertel over de aalscholver als gids. Die kan je hier terug vinden."

Het maakt van ons een mooie combi omdat zij ons in het lijf kan brengen en ik de verbinding met hoofd goed kan leggen. Else Vera weet als geen ander hoe het is om je lichaam opnieuw te leren bewonen na een intense ervaring. Ze brengt je terug naar de kracht en wijsheid die in ieder van ons aanwezig is. Mijn rol is het bieden van structuur, holding en systemische bedding. We organiseren deze dag deels binnen en deels buiten. Er is een drum, een geleide meditatie, een moedig gesprek, we maken een krachtvoorwerp met natuurlijk materialen en er is vuur. Binnen én buiten, gedragen door de elementen.

Ons basisuitgangspunt: Je lijf weet de weg, terug naar moeder aarde

Ben jij toe aan een diepere verbinding met je lijf en je ware natuur? Geef je dan op via mijn of haar mail

Datum: Vrijdag 20 juni
Locatie:
Programma van 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur
Kosten: € 145,- (incl lunch en koffie/thee)
Deelnemers: min 6 max 10
Aanmelden: jeltinezijlstra@gmail.com