Jarig zonder ouders

Tijdens de afgelopen ontmoeting bij de koffie ging het oa over ouder worden, familie, eenzaamheid in relatie tot jarig zijn. En dat op één of andere manier je bij jarig zijn een soort kindverlangen hebt, heimwee naar het verwachtingsvolle gevoel wat je had als je bijna jarig was. Heimwee naar het bedolven worden door ouderliefde.
In mijn geval was er geen enkele twijfel aan die liefde, ik 'weet', op een niet-cognitief level, dat mijn ouders heel veel van mij hielden. Alain de Botton heeft het in één van zijn verhalen over 'snobs' versus 'moeders'. ('We are surrounded by..) Snobs zijn mensen die op basis van een klein deel van jou een mening vormen over jou als mens; moeders zijn mensen die niet zozeer geïnteresseerd zijn in wat je doet maar hoe het met je gaat. Mijn ouders wilden  weten hoe het met me ging en wilden liever dan iets anders dat het goed met me ging, ('gaat' als ze van bovenaf meekijken). En de laatste tien, vijftien jaar dat ze leefden was dit het duidelijkst en hadden we de harten open, durfden we het aan zeg maar.

11 juni ben ik jarig en er was verdriet. Mijn ouders kwamen niet, mijn zussen kwamen niet en mijn broer ook niet. De holding van vroeger was en is weg. En jarig zijn confronteert. En langzaam maar zeker ervaar ik dat confrontaties okay zijn, niet te vermijden ook. Courageous zijn, het hart (coeur) open, mijn kwetsbaarheid op het spel durven zetten, live to the point of tears; steeds weer een stapje op dat pad. Dankbaar dat ik durf, het hart open houd en na het vallen weer opsta, na het sluiten weer open. Mijn oordelende hersenen zo nu en dan het zwijgen opleggen en buigen, buigen voor wat was, het lot.

De positieve denkers onder ons willen me dan wijzen op alles wat er wel is en wat ik wel heb. En tuurlijk, goed bedoeld. En ik ben dankbaar voor alles wat er is: gelukkig getrouwd, drie prachtige kinderen met prachtige partners, veel mensen om me heen die het goed met me voor hebben, een mooi huis met een rijke tuin, huisdieren. Maar het is én én: verdriet én geluk. Mijn keus is 'to live to the point of tears' (Camus) met het hart open. Het dus te voelen, wat er is. Bovendien ben ik érg sceptisch sowieso over positief denken, postte hier in 2010 een blog incl filmpje over. 

En zo heeft iedereen zijn/haar eigen pad. Ook een ontdekking die ik pas de laatste jaren écht begin te bevatten. Mijn leven is nl doordrenkt geweest van het zorgen voor de ander. Op een bepaalde manier een vergissing. Deels omdat het een patroon was, voortgekomen uit mijn jeugd, ouders met groot verdriet en machteloosheid waar ik als kind voor wilde zorgen. Een vergissing omdat ik mezelf daarmee boven de ander stel, een uitgangspunt kies dat de ander needs fixing. En deels ook omdat ik zo lang heb 'gewacht' met bewustworden, En zo kan ik nog wel even doorgaan maar waar ik heel blij mee ben is dat ik ontdekt heb dat het werk van binnen te doen is, en de zo lang gezochte rust en vrede alleen binnen in mij te vinden is. En dat 'de ander' verantwoordelijk is voor zichzelf, een eigen pad heeft met eigen vreugde en verdriet. 

Langzamerhand kan ik mezelf met compassie bekijken, niet in de laatste plaats dankzij mannen als David Whyte, Joh. B. Schmidt, Jan Bommerez en Wibe Veenbaas. 

En toen kwam vanochtend, 12 juni, the day after, dit liedje voorbij, was er ontroering en een blij, licht gevoel. Een liedje van Herman van Veen, gezongen door Angela Groothuizen, het heet 'Melk en honing' maar de zin 'op de dag van jou ontstaan' deed het hem. Tekst staat hieronder

 Op de dag van jouw ontstaan

Had je moeder haar mooiste jurk aan
En je vader droeg een grijs suede jasje

Samen zijn ze op die zondag de stad toen ingegaan
Verbaasd dat 't zo zacht was voor de tijd van 't jaar.
Ze keken naar de mensen in het park en naar elkaar.
Verlegen schoof je moeder dichterbij
Waar zij geen naam voor kon bedenken
Dat werd jij

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
Aanbeden door een zonnekoning werd jij de beloning
Per ongeluk expres

Op de dag van jouw ontstaan
Waren alle bomen juist begonnnen
Zich op te maken voor een nieuwe lente
Die al weken in de lucht stond
En nu van start kon gaan

Je vader was geen prater maar hij praatte honderduit
Je moeder in de schaduw, genoot van zijn geluid
En een vreemd geluksgevoel nabij
Waar zij geen naam voor kon bedenken
Dat werd jij

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
In het land van melk & honing werd jij de bekroning
Per ongeluk expres

En ook al hebben ze dan later volgens jou
Elke fout gemaakt die mensen ook maar maken
Die eerste keer schreeuwden merels het luidkeels van de daken.
En was de hemel van het allesblauwste blauw

Op de dag van jouw ontstaan
Stonden ze als bij afspraak op
En in een pas verbouwde zolderkamer
Die het daglicht nog net verdragen kon
Heeft ze haar jurkje uitgedaan

De aandacht en de hartstocht waar het later aan ontbrak
Gaf hem toen vleugels en ze vlogen hoog boven het dak
Getekend door het leven allebei
Het beste wat ze konden geven
Dat werd jij 

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
Aanbeden op een bovenwoning werd jij de bekroning
Per ongeluk expres

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
In ons land van melk & honing werd jij de beloning 

Per ongeluk ex pres
Per ongeluk ex pres
Per ongeluk ex pres