Ik verbeeld me een verhaal

Ik hik er tegenaan. Zoek drukte op plekken waar die niet is. Het is net of ik al op het pad loop maar het me nog niet realiseer. Ik kijk en luister naar mensen die het precies zó zeggen, zoals ik het voel. Soms alleen maar een zin en soms een uur lang. Het vervult me, een inblazing van levensadem, goddelijke inspiratie, niet voor niks is de zwaan mijn totemdier. 'Verbind je met het leven, zegt de zwaan, dan kom je vanzelf waar je het liefste wilt zijn.' vind ik ergens op het internet. En ook: dat je misschien beschermd bent opgevoed en dat ook weer hebt gedaan met je eigen kinderen, koesterend. En dat je ze dus écht moet loslaten. Maar ik dwaal af.

Het is tijd, tijd voor mijn verhaal. Niet één of ander geheimzinnig, nieuw verhaal. Maar gewoon mijn eigen verhaal. Een verhaal dat ik me eigen heb gemaakt door het leven te leiden zoals ik dat heb geleid. Een verhaal dat ik kan vertellen, durf te vertellen. Want ik kom uit een calvinistische context: je hoeft je niks te verbeelden. Maar ik verbeeld me een verhaal, mijn verhaal. Zoekend en puzzelend. Me bij herhaling vergissend. En het verhaal verandert elke keer dat ik het vertel. Wat ik in beweging wil brengen kiest elke keer weer een andere vorm. En ik kan volgen. Ik kan het maar het is ook het enige wat kan.

En hoewel je het van de ene kant een gezapig, burgerlijk leven kunt noemen, is het van de andere kant een uniek bijzonder pad wat ik heb gelopen en nog loop. Burgerlijk was toen ik in de twintig was absoluut een nogo-area. Ik dacht dat ik groots en meeslepend zou gaan leven. Wat ik me toen niet realiseerde was dat het dan handig is om daar handen en voeten aan te geven, focus te kiezen. 

En op een bepaalde manier was en is dat uiteindelijk ook strijdig met 'mijn' manier van leven. 

Long road home van Shirley Kirkcaldey

Ooit deed ik een test van Leon de Caluwé, de kleurdruktest, waaruit bleek dat ik een witte denker ben. Dit was voor mij verhelderend en herkenbaar. Een witte denker gaat uit van het zelf-organiserend vermogen van mensen. de natuurlijke weg, alles is open. Het volgen van de energie, het wegnemen van blokkades en het gebruiken van symbolen en rituelen. Een witte denker herkent patronen, houdt een proces dynamisch en creëert ruimte voor verandering. En rekent op de innerlijke zekerheid, het innerlijke weten van mensen. 

Als je zo je leven leidt en zo je werk doet loop je tegen van alles en nog wat aan. Bijvoorbeeld:

1. Vertrouwen; in jezelf, in anderen, in de universele wetten

2. Niet-weten; uit je hoofd komen, niet meer oordelen

3. Incarneren; in je lichaam komen, begrijpen dat je onderdeel bent van de natuur, de wereld zo je wilt.

4. Wát te doen met de blokkades en de valkuilen die je tegenkomt?

Simpel lijstje maar de dagelijkse praktijk is vol hobbels en kuilen. 

Vanuit mijn innerlijke weten heb ik bijvoorbeeld destijds besloten uit mijn baan te vertrekken en ik ben daar blij om maar overzag zeker niet de impact die dat had. 

Of ik organiseerde bijeenkomsten rondom het versterken van de vrouwelijke energie waaruit een enorm (300+ vrouwen die zich hieraan verbonden) vrouwennetwerk ontstond. 

Of ik organiseerde een congres met 100+ deelnemers op een bijzondere plek zonder geldstromen op basis van wat we destijds friendchisen noemden. 

Het waren geen dingen die ik van plan was, mijn werk vond ik bijvoorbeeld érg leuk totdat mijn witte manier van werken het onmogelijk maakte om in de organisatie te blijven. Of het vrouwennetwerk was jaren erg succesvol totdat ook hier mijn witte denkwijze ertoe leidde dat dit weer stopte. 

Mijn witte denkwijze maakte het me zelfs onmogelijk om te proberen opnieuw in organisaties te werken. Ik kan het niet. Het is me zelfs niet gelukt om in mijn eigen georganiseerde bedrijf, Zin&Onzin, te blijven. Vandaar dat ik nu, zodra dat kon, met pensioen ben en de vrijheid heb en voel om precies dátgene te doen wat ik wil doen. En zoveel heb ik ondertussen wel geleerd, de rode draad van mijn leven is bewustwording. Eerst was ik keihard aan het werk om mensen, anderen bewust te maken. Totdat ik in de gaten kreeg dat het enige wat ik wérkelijk kan doen is zelf bewust worden, bewust leven. En van daaruit kijken waar de energie me brengt. 

Eén van mijn hulpbronnen hierbij is het zien, ervaren en ondergaan van persoonlijk proceswerk. Dit geeft mij hoop; dat er mensen zijn die op zoek zijn, op zoek naar zichzelf, het goede, rust en vrede. Dat ik het, ook al onderga ik het niet zelf, meemaak door 'erbij' te zijn is voor mij helend. En werkelijk contact met mensen op een dieper level dan mooi weer en lange dagen. Reden waarom ik workshops, gesprekken en lezingen organiseer. 

Trienke Minzinga Zijlstra Veenstra

Waar ik, mijn ego, veel mee te maken heeft gehad is een soort van vernederend gevoel, het gevoel de dingen niet te doen zoals het zou moeten volgens één of andere norm of overtuiging, intern of extern. En een gevoel van er niet bij horen. En al jaren, sinds eigenlijk mijn familie om me heen kwam te overlijden of uit beeld raakte, is David Whyte enorm troostend voor mij. En hij geeft een hele mooie betekenis aan vernedering, humiliation: to be returned to the ground of our being. 

“Humiliation is mostly something we try to avoid, but it is something more often, all for the best, in retrospect. There is a lovely root to the word, the Latin word humus, meaning soil or ground. When we are humiliated, we are in effect returned to the ground of our being. Any fancy ideas we have about ourselves are shriven away by the reality of the moment. We come to earth with a thump. It may be a narrow piece of ground, but at least it is real and at least it is our own.” 

David Whyte

Crossing the Unknown Sea: Work as a Pilgrimage of Identity

Hij is een leermeester voor mij omdat hij woorden geeft aan een diepgevoelde werkelijkheid. In zijn laatste nieuwsbrief staat zijn jaarlijkse "Letter from the house" met de titel: 

"Living without enemies: refusing to name as the essence of kindness".

Práchtig, zo wil ik leven. Punt. Niet dat ik het doe of altijd kan maar elke dag weer opnieuw. En het blijkt dat ik hierover blog doordat ik bovenstaande heb geschreven en zometeen op de knop 'publiceren' ga drukken. En vervolgens dit op social media kenbaar ga maken. Erop rekenend dat één kaarsje andere kaarsjes aan kan steken.

En nu heb ik toch weer de neiging om als laatste zin op te schrijven: 'en ik verbeeld me helemaal niks' maar ik verbeeld me wel degelijk iets: ik verbeeld me mijn verhaal. 

Samen nieuwe perspectieven ontwikkelen

Wauw, wat een fijne ontdekking, deze nieuwe (voor mij nieuw) term: generatieve dialoog. Ik ontdek dit in het initiatief van Yolanda Eigenstein: Humanity Rising Nederland. Ze organiseert elke avond een Zoom-ontmoeting met een aantal mensen wat direct uitgezonden wordt als livestream en wat ook teruggekeken kan worden. Ontstaan vanuit de behoefte om te laten zien en ontdekken hoe het wél kan en wat er wél mogelijk is. En met terugkerend thema: "Mens zijn in grote veranderingen'. 

Heerlijk. hèhè, hier had ik écht behoefte aan zeg. Ik plak deze uitzending hierin omdat ik dit een bijzonder mooie uitzending vond. (o.a. met Diederik Gommers)

In deze gesprekken merk ik dat mijn hoop gestimuleerd wordt en mijn mogelijkheden om constructieve bijdrage te kunnen doen aan de huidige complexe tijd. Heel fijn.

Wat ik ook ontdek is dat ik in de ontmoetingen die ik organiseer onder de noemer van koffiedrinken eigenlijk ook die generatieve dialoog faciliteer. Samen nieuwe perspectieven ontwikkelen.

Not knowing

"Wat je momenteel uitstraalt is momenteel het belangrijkst, zing, dans, en biedt weerstand door kunst, vreugde, geloof en liefde."

Dank aan Marlies Zijlstra hier een bericht van White Eagle, Hopi indigenous (3/16/2020):

“This moment humanity is going through can now be seen as a portal and as a hole. The decision to fall into the hole or go through the portal is up to you.

If you repent of the problem and consume the news 24 hours a day, with little energy, nervous all the time, with pessimism, you will fall into the hole. But if you take this opportunity to look at yourself, rethink life and death, take care of yourself and others, you will cross the portal. Take care of your homes, take care of your body. Connect with your spiritual House.

When you are taking care of yourselves, you are taking care of everything else. Do not lose the spiritual dimension of this crisis; have the eagle aspect from above and see the whole; see more broadly.

There is a social demand in this crisis, but there is also a spiritual demand -- the two go hand in hand. Without the social dimension, we fall into fanaticism. But without the spiritual dimension, we fall into pessimism and lack of meaning. You were prepared to go through this crisis. Take your toolbox and use all the tools available to you.

Learn about resistance of the indigenous and African peoples; we have always been, and continue to be, exterminated. But we still haven't stopped singing, dancing, lighting a fire, and having fun. Don't feel guilty about being happy during this difficult time.

You do not help at all being sad and without energy. You help if good things emanate from the Universe now. It is through joy that one resists. Also, when the storm passes, each of you will be very important in the reconstruction of this new world.

You need to be well and strong. And for that, there is no other way than to maintain a beautiful, happy, and bright vibration. This has nothing to do with alienation.

This is a resistance strategy. In shamanism, there is a rite of passage called the quest for vision. You spend a few days alone in the forest, without water, without food, without protection. When you cross this portal, you get a new vision of the world, because you have faced your fears, your difficulties.

This is what is asked of you:

Allow yourself to take advantage of this time to perform your vision-seeking rituals. What world do you want to build for you? For now, this is what you can do -- serenity in the storm. Calm down, pray every day. Establish a routine to meet the sacred every day.

Good things emanate; what you emanate now is the most important thing. And sing, dance, resist through art, joy, faith, and love."

Of waarom het goed nieuws is dat we geschokt zijn

Verdiepingsdagen Anna Verwaal 'Conceptie, zwangerschap en de geboorte; de reis die je leven bepaalt'

Er zijn (minstens) twee magische momenten in een leven. Het ene is geboren worden en het andere is sterven. De confrontatie met mijn sterfelijkheid een jaar of vijftien terug heeft me op een pad gebracht van leren over trauma en leren over de impact van trauma. Langzamerhand ben ik er van overtuigd dat trauma een fenomeen is wat eigenlijk ieder mens treft. Ik zie trauma als een moment waarop je overweldigd was; geen antwoord had en je lichaam dat antwoord vóór je gaf.
Hier inzicht in krijgen en me bewust worden van deze samenhang vond ik uitermate boeiend. En min of meer vanzelfsprekend kwam ik uit bij het ontstaan van mijn leven. En dat leidde er weer toe dat ik Anna Verwaal uitnodigde om haar lezing te komen doen in Friesland. En ze gaf gehoor aan mijn uitnodiging en kwam afgelopen zaterdag 19 september naar Leeuwarden. Hetgeen ze vertelde vond ik heel bijzonder. Het is op een bepaalde manier heel praktisch en aan de andere kant weer heel spiritueel; wonderlijk. Hier wilde ik meer van weten met deze tweedaagse als gevolg. 

"Onderzoek toont aan dat de zich ontwikkelende hersenen van pasgeborenen (0 tot 3 jaar) letterlijk structureel beïnvloed worden door het gedrag maar ook door de psychische en emotionele staat van de meest nabije zorgverstrekkers (meestal de moeder vooral) en ook door wat in de omgeving gebeurt (epigenetica).

Franz Ruppert spreekt over 2 basistrauma’s die vaak reeds prenataal ontstaan – het ene heet het ‘identiteitstrauma’ – het andere heeft het ‘liefdestrauma’.

De neuro-hormonale effecten van ontwikkelingstrauma’s op de foetus en de pasgeborene zijn even impactvol en soms zelfs groter dan bij shocktrauma’s later in het leven.
Wanneer de hersenen structureel scheef groeien  door relatiestress met de nabije omgeving (eerst in de baarmoeder en daarna in de buitenwereld) kan dat levenslange gevolgen hebben voor zowel fysieke als emotionele en psychische gezondheid. 
Veilige of onveilige hechting begint reeds in de baarmoeder maar ook de eerste jaren zijn uiteraard van kapitale invloed op hoe de hechting verloopt (en als gevolg daarvan ook het vermogen om emotioneel onafhankelijk te worden en zich bewust te kunnen verbinden)."
Tekst ontleend aan een post van Jan Bommerez op facebook.

Anna Verwaal woont sinds kort weer in Nederland en is van oorsprong Nederlandse maar heeft lang in Amerika gewoond. Daar heeft ze ook het overgrote deel van haar ontwikkeling doorgemaakt als het gaat om werk en opleiding, vandaar al die Engelse benamingen. Zo is ze een Maternal-Child Health Nurse, UCLA Certified Lactation Educator, Conscious Conception and Birth Consultant, Primal Period & Childbirth Educator, Midwifery & Doula Instructor en Birth Photographer.
Na een lange carrière in de klinische verloskunde en in de gespecialiseerde thuiszorg in Los Angeles merkte ze dat ze liever wilde werken met gezinnen en babies in het voorkomen en helen van geboortetrauma. Zo begon ze haar eigen praktijk.

Zo zegt ze bijvoorbeeld: "Bewuste conceptie, zwangerschap en geboorte is het fundament voor een gelukkige en gezonde samenleving". En "nothing ever goes away until it teaches us what we need to know". En dat we in de baarmoeder zijn gemarineerd met de stemming en gevoelens van de moeder.

Ze houdt zich bezig met het moment vlak voor de conceptie tot vlak na de geboorte. En heeft ontdekt dat in deze periode een blauwdruk gemaakt wordt voor het mensenkind. Ze noemt het de meest kritische periode in het vormen van je patronen. Je kan dit zien als muziek, de melodie van ons leven. Een melodie die zich blijft herhalen tenzij je op zoek gaat naar je eigen melodie. Dit vraagt aan de ene kant bewustwording bij jonge mensen die graag een kind willen, bewuste conceptie, zwangerschap en geboorte. Maar het nodigt ook mensen,die bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling, uit tot bewustwording voor eenieder die bezig is met zijn of haar eigen levensmuziek.

Momenteel reist ze over de hele wereld en geeft ze workshops over pre,- en perinatale imprints en trauma, de hormonale fysiologie, en de psychologische, emotionele en spirituele aspecten van het geboorteproces. Haar workshops en lezingen bestaan uit een combinatie van klinische kennis, de laatste ontwikkelingen uit de pre,- en perinatale psychologie, haar eigen intuïtie en geboortefotografie, samen met de ervaringen die ze de afgelopen 28 jaar werkend in verschillende landen en culturen, in samenwerking met therapeuten, psychologen, gynaecologen, verloskundigen en inheemse vroedvrouwen heeft opgedaan.

Meer informatie over Anna Verwaal vind je  hier.

Datum:  vrijdag 13 en zaterdag 14 november 2020
Locatie:  Nieuw-Allardsoog in Bakkeveen.
Programmatijden: 09.30 - 17.00 uur met inloop vanaf negen uur
Kosten: € 395,-  ( incl kopje koffie/thee en lunch) 

Het overgrote deel zit al vol met deelnemers van de lezing van 19 september j.l. maar er zijn nog een paar plekjes vrij. Je kunt alleen meedoen als je de lezing hebt gevolgd. Heb je de lezing nog niet gevolgd dan kun je dat mogelijk nog doen, check haar agenda hier

Wil je meedoen meld je dan via jeltinezijlstra@gmail.com

Hoe wordt de wereld geholpen: gemopper versus vriendelijkheid

 Tegenstellingen

De mensen die in deze roerige tijden iets te vertellen hebben, hoor je bijna niet. En de mensen die nog wat (of 'heel wat') te leren hebben hoor je des te meer. Ik begrijp zelf ook wel dat dit een boude uitspraak is. Maar het geluid wat ik momenteel mis is een positief, opgeruimd geluid. Een geluid dat houvast geeft zonder dat je eerst een horde moet nemen.

Een horde van urgentie-organiserende teksten, teksten die je met de welbekende neus op de heftige feiten drukt. Voor of tegen iets, mogelijk lid van besloten facebookgroepen, bereid om (zo nodig geweldadig) actie te voeren en absoluut overtuigd van het belang om haar of zijn stem te laten horen.

En ik denk eigenlijk dat het type mensen die zo'n positief geluid zouden kunnen laten horen er eigenlijk niet een grote behoefte aan hebben om het 'te laten horen' maar dat die begrijpen (wel dan niet door allerlei studie en training) dat je pas congruent bent als je leeft wat je gelooft. En ik vermoed ook dat het mensen zijn die hun leven gewoon leven op een vriendelijke, bescheiden manier; onopvallend en dus ook onzichtbaar voor grote groepen mensen.

De mensen die zichtbaar zijn voor grote groepen mensen zijn vaak mensen die goed begrijpen hoe PR werkt en hoe social media werkt. En die er van houden om in de belangstelling te staan. Met als risico dat je je eigen belangrijkheid plotseling bent gaan overschatten. Zelfs met de allerbeste bedoelingen. Je hoeft mij niks te vertellen want ik weet er alles van omdat ik dit zelf ook had en soms best ook nog wel heb (ik schrijf en publiceer bijv deze blog, dat alleen al)

Misschien word ik wel een ouwe taart maar ik zou soms willen dat het fenomeen social media nooit was uitgevonden. Misschien zelfs wel het fenomeen internet niet. De effecten hiervan, bijv mondialisering, yolo, bucketlisten, je moet alles een keer gezien hebben, zijn ongekend en niet meer te overzien. Maar de balans slaat wat mij betreft in negatieve zin uit. 

Blijf gewoon thuis, lees een goed boek, gedraag je vriendelijk, beoefen bescheidenheid en zorg wat voor de mensen, dieren en natuur om je heen. Houd je scoop op ongeveer 10 kilometer in de rondte. 

Waarschijnlijk zijn de laatste twee zinnen voor mezelf bedoeld. En voor het overige een soort van weemoed naar verloren tijden. Want ik snap heus wel dat mijn gedachten thuishoren in irreële wensdromen, dromen waar de wereldbevolking gehalveerd is. En je begrijpt het al: ik vind het niet makkelijk te leven in deze tijden. René Gude, Dé denker des Vaderlands, zei in zijn laatste (indrukwekkende) interview in DWDD dat het leven een gedoetje is, je staat op en probeert er weer iets van te maken maar dat hij soms ook een soort van opluchting voelde doordat hij stervende was en daar dus van was vrijgesteld. 

En begrijp me niet verkeerd: ik ben heel blij dat ik leef en ik hoop ook nog lang te leven. Maar momenteel word ik wel een beetje daaps van alle kennis, ontwikkelingen en actualiteiten. En vandaar 'tegenstellingen': Waar de wereld in mijn ogen bij gebaat zou zijn is het geluid van de mensen die er juist voor kiezen om hun leven te leiden zonder hun geluid groter te maken dan dat het in hun eigen ogen is. Zoals jullie misschien al wisten ben ik van facebook, als start en dat bevalt me prima.
Verder probeer ik, in navolging van Alan Watts, mysticus, mee te gaan in de verandering die zich op mijn weg voordoet. Met zo nu en dan dus een blog zoals deze waarin ik even mopper hoe ingewikkeld ik dat vind :D. Resistance is the mind zegt Eckart Tolle en Acceptance of what is immediately frees you from mind identification and thus reconnects you with being. Ik heb nog een hoop te leren, gelukkig.

En mijn voornemen is verder om de komende tijd aandacht te besteden aan de dingen die goed gaan in het hele gewone leven, het dichtbije, het simpele. En natuurlijk hoop ik door het schrijven van deze blog toch ook weer wat mensen hierin mee te nemen. Wie weet!

Gestorven

Het was een prachtige voorjaarsdag

Gisteren was ze overleden

Ze had er een heel leven over gedaan

maar het was haar gelukt

Het was een ware ontdekkingsreis geweest

Eerst de onschuld en de veiligheid

al snel het zorgen en de patronen

het lijf wat zich voegde

Vanochtend had ze nog gedacht 

dat ze spijt had van zoveel dingen

Aartsengel Michael had haar duidelijk gemaakt

dat ze beter spijt van dat spijtgevoel kon hebben

Ze was een dikke lieve schat

dat had hij ook gezegd

En zo keek ze met spijt over haar spijt

terug op haar leven

Eindelijk haar thuis begrepen

Jeltine Minzinga Zijlstra

27 mei 2020

Wegkijken; wie bepaalt dat voor mij en waarover gaat dat eigenlijk?

We mogen niet wegkijken. Wie bepaalt dat voor mij?! Ik bepaal zelf of ik wegkijk ergens van, of niet. Het zijn mijn ogen; het is mijn leven en ik ben overtuigd van mijn eigen verantwoordelijkheid wat dat betreft. Als ik bv op straat loop en er wordt een kind in elkaar geslagen dan kijk ik niet weg.
Maar het gaat er momenteel over dat je niet weg mag kijken van alles wat je op kan snorren op het internet; of wat de kranten en de media voor jou opgesnord hebben of waar al mijn facebookcontacten (terwijl ik er ook al heel wat ontvriend heb)  actief naar op zoek zijn geweest en die dat allemaal weer delen met de claim dat we niet weg mogen kijken. Ik geef het je te doen wat er dan allemaal aan ellende is in de wereld waar ik niet van weg mag kijken. En ik weet één ding zeker: ik kijk weg bij allerlei soorten van ellende. Ik volg, probeer in ieder geval de uitspraak van Tolle te volgen: Kan ik hier iets veranderen? Kan ik het accepteren? Indien beide nee: wend je af, ga uit de situatie, de context weg, sluit je ervoor af.

 Willem Alexander zei het nog in zijn 4-mei toespraak, waar ik trouwens van onder de indruk was: 'niet wegkijken, niet goedpraten, niet uitwissen, niet apart zetten, niet normaal maken wat niet normaal is.' Dat klinkt prachtig natuurlijk maar waar mag je niet van wegkijken, wat mag je niet goedpraten of uitwissen, wie mag je niet apart zetten en waarom niet. En wie bepaalt überhaupt wat normaal is. Paul Verhaeghe zei daar nog mooie dingen over dat een norm altijd wordt bepaald door de context waar je in zit en dan moet je ook nog de context determineren. Waar ik langzamerhand me steeds meer bewust van word is hoe belangrijk nuancering is.
Natuurlijk snap ik wel wat Willem Alexander bedoelde maar ik weet ook al dat deze zin te pas en te onpas gebruikt gaat worden in allerlei andere contexten.

Zelf postte ik vorig jaar oktober hier het volgende ook over: "Het lijkt tegenwoordig wel of je in gebreke bent als je geen mening ergens over vormt of je in ieder geval onthoudt van de discussie, ergens voor of tegen bent. En je mag ook vooral niet wegkijken, onzin. Mijn overtuiging is dat je risico loopt op secundair trauma door je ogen en oren over te laten lopen met alle primaire trauma wat er is in de wereld. Ik denk dat de wereld ermee gediend is als we wat vriendelijker, bescheidener, nederig zo je wil, worden en onszelf en onze mening niet zo groot maken. Dat we überhaupt een relatie ontwikkelen met stilte. En dat we heilzaam handelen op het pad waarop we lopen; en iedereen heeft nl een eigen pad. Zouden we nu ons allemaal daartoe beperken en welwillend op dat pad leven dan komen we een heel eind"

En voor mij betekent dit dat ik me afsluit voor alle, hartstikke goedbedoelde oproepen op facebook om uit te kijken voor complotten in de wereld. Want één ding is mij heel helder, ik heb daar totaal geen invloed op. Ik stem, ik lees één betrouwbare krant, ik denk na over hoe ik leef, wat is goed, wat is heilzaam om te doen, ik reflecteer, ik mediteer, ik zorg voor de mensen in mijn directe omgeving, de dieren waar ik verantwoordelijk voor ben maar ik probeer het wel te houden in mijn cirkel van invloed. En uiteraard heb ik opwinding over dingen die in mijn cirkel van betrokkenheid zitten maar de invloed die ik daarop heb is mijn relatie tot hetgeen waar ik me betrokken op voel. Niks meer maar ook niks minder. Ik heb verantwoordelijkheid voor de relatie met datgene waar ik me op betrokken voel. En niet op hetgeen zelf.

De perikelen rondom Corona hebben eea heel expliciet gemaakt en nu de vaccincomplotten je om de oren vliegen heb ik besloten daar niet meer aan mee te doen. Er is angst in de wereld en dat snap ik reuze goed. Het is voor mij ook een kluif om daarmee om te gaan. Maar voor je het weet stellen we emotionele heftigheid gelijk aan de waarheid, echtheidsdwaling noemt Peter Levine dat.
Daarnaast heeft angst dus vaak tot gevolg dat er een behoefte aan controle ontstaat. In mijn ogen is het ontwikkelen van complottheoriën ook een idee van controle; zo krijg je toch nog het gevoel dat je iets begrijpt en dat je ergens tegen tehoop kunt lopen een suggestie van beheersbaarheid. Maar als Bill Gates zo machtig is als dat het wordt gezegd dan zijn we überhaupt al veel te laat.
Of wat ik kan doen met betrekking tot de macht van Zuckerberg is van Facebook afgaan; of als ik Google en zijn algoritmen minder macht wil geven dan kan ik een andere zoekmachine (Ecosia) installeren.

Mijn motto, ontleend aan Edward de Bono

Wat dat betreft ben ik blij dat ik Damiaan Denys ontdekte die het heel simpel maakt door te zeggen dat controle een lege illusie is:
"Alomtegenwoordig terrorisme, vrees voor het klimaat, angst voor voeding en paniek voor ziekten. Bij elk angstwekkend bericht reageren we geschokt en verontwaardigd. Controles worden aangescherpt, experts geraadpleegd, commissies ingesteld en extra fondsen vrijgemaakt. Maar komen die regels ons wel ten goede? Ruilen we onze kostbare vrijheid niet in voor de lege illusie van controle? Bewerkstelligen we door onze omgang met angst en ons verlangen naar beheersbaarheid niet juist datgene waarvoor we bang zijn? Angst is overal en bepaalt meer dan ooit ons leven. Om onze angst te controleren, zijn we bereid veel van onze vrijheid in te leveren. Maar angst grijnst ons aan. Hoe harder we de angst bevechten, hoe meer ze ons verleidt. Hoe meer we de angst verwaarlozen, hoe sneller ze vrijheid biedt. Deze angst- paradox openbaart een nieuwe waarheid. We horen niet onze vrijheid op te offeren aan de angst, maar onze angst op te offeren voor de vrijheid. Maar durven we dat wel aan? Zijn we niet te bang? Voor een weg van angst naar vrijheid."
Hij zet Corona ook in een grotere context waarover je hier meer kunt lezen "Het Coronavirus is een gezonde correctie op onze megalomane levenstijl"

Ik wil als een soort principieel idee uitgaan van vertrouwen. En dat betekent niet dat ik de macht, over mezelf, uit handen geef. Juist niet eigenlijk. Ik ben zuinig op mezelf, luister naar mijn lijf en ben overtuigd van de overdracht van wetende velden middels morfische resonantie. (Rupert Sheldrake) Door goed op mezelf te passen, wat mijn moeder me overigens ook meegaf als credo, draag ik bij aan de wetende velden. Ik 'weet' dat, het is mijn geloof zo je wil. En dus blijven nadenken over mijn eigen verantwoordelijkheid.
Want dan gaat het op Facebook bijv weer over het wel of niet opvolgen van de maatregelen. Natuurlijk volg je de maatregelen en natuurlijk blijf je over je eigen verantwoordelijkheid nadenken. En je volgt het optimale pad daarin. Waarbij je jezelf en je eigen belangrijkheid alsjeblieft ook blijft relativeren. Want ik leef hier in Nederland, leef in een democratie waarin je uitgaat van bepaalde afspraken rondom het samenleven. Maar dat betekent niet dat ik alles doe wat de Minister President zegt of Willem Alexander. Zij bieden holding aan alle Nederlanders en dan doen ze in mijn ogen hartstikke goed. En ik ben er heel blij mee. Maar ik blijf ook zelf nadenken. Zo denk ik bijvoorbeeld dat de balans wel wat is doorgeslagen naar die controledrift en de drang naar beheersbaarheid en dat we het met ons allen het op een holletje zetten, weg bij de waardigheid van de vergankelijke ervaring (Michel Montaigne). Damiaan Denys had samen met School of life een gesprek georganiseerd over de Corona-perikelen wat je hier terug kunt kijken, daar hoorde ik dat ook terug.

Dus ik onthou mij van veel en doe dat zeer naar genoegen. Wat het effect zal zijn om van Facebook te verdwijnen overzie ik niet precies maar ik vermoed dat dit alleen maar positief zal zijn. Iemand zei als reactie: Facebook is maar één medium. En zo is het precies!
Facebook is niet de echte wereld. Dus als je me zoekt dan ben ik daar, in de echte wereld.
Wil je toch nog virtueel contact: ik blijf bloggen. En je kunt je ook aanmelden voor mijn nieuwsbrief die op onregelmatige basis verschijnt. Stuur me dan een mailtje dan voeg ik je toe. Verder blijf ik op Linkedin en zo nu en dan op Instagram. Twitter heb ik ook, nog, maar daar kijk ik vrijwel niet meer op.

'In het begin was er niets' Bart Moeyaert met het Nederlands Blazersensemble

foto: Susanna Kronholm

Mensen die mij nog kennen van het Noordelijk Vrouwennetwerk weten misschien nog dat ik een aantal keren de avond opende met het gedicht 'Dit' van Bart Moeyaert. Eén van mijn eerste posts in 2007 op deze weblog. En sinds die tijd heb ik hem ook opgenomen in het lijstje van 'mijn inspiratie op het internet' hier rechts naast deze blog.
Maar 'Dit' dus, zo'n prachtig gedicht wat taal geeft aan relativering, prachtige relativerende taal over schrijven.

In deze zelfde tijd gaf ik een keer een 'authenticiteitslezing' voor het netwerk van Martijn Aslander, pionier en verbinder van mensen, informatie en ideeën. Mocht je hem nog niet kennen ga dat dan zeker doen! Hier is zijn website. En ook hij staat natuurlijk in bovengenoemd lijstje. Voorjaar 2009 organiseerde ik samen met Roos Geerinck Congres Nieuw 2.0 met hem als key-note speaker. Dik tien jaar later weet ik dat ik veel van hem heb geleerd, heeft hij me op een bepaalde manier wat gegidst.

Nu denk je misschien waar gaat dit heen; punt is dat ik het zelf ook niet helemaal weet. Aanleiding is de verbouwing van onze badkamer met aansluitend nieuwe vloerbedekking op de eerste verdieping. Dit allemaal door forse lekkerij waar we pas na jaren achter zijn waar het vandaan komt. En voor je het weet gaat deze blog over alle ingrepen en gedoe rondom ons huis maar nee, dat is in ieder geval níet de bedoeling van deze blog. En douchen doen we in een tentje in de tuin maar ook daar gaat deze blog verder niet over, ook niet over de regenton ernaast waar we 's ochtends inzitten als we niet gaan zwemmen bij de Tearnzerwielen.

Nee, het opruimen op de eerste verdieping is eigenlijk de veroorzaker van deze blog. In één van de kasten lag nl een hele stapel papieren van mij. Weerslag van allerlei bijeenkomsten die ik organiseerde en weerslag van allemaal mensen, denkers die mij inspireerden. Dus nu ben ik meteen maar aan het 'schiften' (ja, ik weet het, een friesisme) van die papieren en krijg dus alles door de handen. Overigens zou Marie Kondo van het moderne ontspullen (waar ik overigens verder niet van ben) trots op me zijn.
Ondertussen denk je misschien: jeetje Jeltine, doe even niet zo verward. Snap ik, denk ik zelf ook vaak maar dit is hoe mijn brein werkt. Alles door elkaar en aan elkaar.

ikke toen ik nog jong was 

Het doet me goed het allemaal voorbij te zien komen. Ik zie een consistente lijn: wholehearted mijn activiteiten vormgeven. En misschien iets te vaak te snel weer doorrrrr zonder even te genieten van dat wat er was. Dus dat haal ik nu een klein beetje in zou je kunnen zeggen. Er ontstaat vrije ruimte in mijn hoofd na alle verlies in mijn gezin van herkomst.
En ik zou mezelf niet zijn als ik dat niet graag wil delen. Gisteren waren de kinderen hier en ik heb een halfslachtige poging gedaan maar die hebben zoveel drukte met zichzelf dat daar weinig ruimte is voor moeders activiteiten in het verleden dus jullie, lezers van mijn blog en nieuwsbrief zijn de pineut van mijn deeldrift.

En nú komen we dus bijna bij de aanleiding voor deze blog! Ik zag, vond terug, de cd 'De Schepping' van het Nederlands Blazersensemble met Bart Moeyaert, waarvan ik het 2e nummer en de helft van het 3e nummer had gebruikt in die bovengenoemde 'Authenticiteitslezing'. En opnieuw, als ik ernaar luister ben ik zó onder de indruk van de taal van hem: 'In het begin was er niets'.
Hierin zegt hij onder andere: 'Als je het begin van alles wil zien moet je erg veel weglaten, ook je moeder'. Mijn tip voor iedereen die systemisch werkt, en opstellingen begeleidt zou ik willen aanraden hiernaar te luisteren (met een knipoog); op zoek naar het zogeheten 'lege midden'. Maar los daarvan, voor iedereen die houdt van taal, poëzie en mysterie, heerlijk!

Schrijvenonline

Heb zonet gebruik gemaakt van schrijvenonline.
Ik lees het blad al jaren maar had eigenlijk nog nooit op de website gekeken maar zie hier heel veel nuttige tips en zinvolle informatie.
Een website met een volledig, breed informatiepakket waar je zelfs je eigen boek kunt uitgeven.
Vondst van de dag dus!

Iets buiten mijn comfortzone: mode en evt een kledingruilbeurs organiseren

Iets doen! 
Mijn handen jeuken nu weer met Australië. We moeten echt iets doen. Maar wát?!?!
Ik heb gedoneerd dat is wel het minste.
En nu hoorde ik vanmiddag (8 januari) een radioprogramma over de kledingindustrie. En misschien is geïnspireerd door deze uitzending, het volgende iets zinvols wat ik zou kunnen organiseren: het betreft een kledingruilbeurs.
Want hoewel mode volledig buiten mijn comfortzone ligt is organiseren iets waar ik goed in ben; mits ik er met mijn hele hart (wholehearted Brené Brown) voor ga.

Australië

De context
De Italiaanse Vogue, zo hoorde ik, begint 2020 met een statement door de covers te laten illustreren door kunstenaars in plaats van fotoshoots. Ze stellen hiermee het milieu minder te belasten omdat er voor zo'n fotoshoot veel mensen vervoerd en ondergebracht moeten worden naar en in een ver weg warm land. Check de uitzending hierover op nporadio1 voor meer informatie.

In de uitzending zat een mevrouw, Aynouk Tan, modedeskundige, die zei dat ze het hypocriet vond en een druppel op de gloeiende plaat. Daarnaast zat er ook een meneer, Ahmet Polat, fotograaf, die zei dat het natuurlijk een goed signaal is en je toch érgens moet beginnen.

Maar wat ik niet wist, ongetwijfeld niet goed opgelet but hey, is dat de kledingindustrie na olie, de 2e meest vervuilende industrie ter wereld is. Voor 1 spijkerbroek is bv 7000 l water nodig. De vervuiling kent vele aspecten: Je hebt de CO2 uitstoot die vrijkomt bij de productie en vervoer, de grote hoeveelheid water die gebruikt wordt bij het telen van de grondstoffen, het verven van de stoffen wat het water vervuild, de vervuiling van grondwater en rivierwater door pesticide, en de immense hoeveelheid afval die het met zich meebrengt omdat fast-fashion niet lang wordt gedragen. En dan hebben we het dus nog niet eens over de gedwongen arbeid, kinderarbeid en slechte arbeidsomstandigheden. Trouw schreef hier vorig jaar een artikel over. En Project Cece heeft een website en blog opgezet rondom duurzame kleding waar ik ook een verhelderend artikel vond.

Aynouk Tan zei: laat Vogue een kledingruilbeurs in een kerk organiseren want als Vogue iets doet heeft dat een enorm effect. En dat voorstel triggerde me; ik heb wel eerder gehoord van kledingruilbeurzen maar ben daar niet eerder naar toe gegaan omdat ik überhaupt niet zoveel met mijn eigen kleding heb; soms zou ik het liefst in een overall stappen 's ochtendsvroeg bij wijze van spreken. Maar goed.

Tan stelde zich ook nog voor dat bladen niet meer wekelijks of maandelijks zouden verschijnen maar veel minder vaak en dat het dan een soort van collectors item zou worden. Ze noemde de voorbeelden Gentlewoman en Purple magazine.
En ze vertelde over en cool initiatief van drie jonge vrouwen in Utrecht die een kledingbibliotheek hebben opgericht.

Concreet
Nu zie ik natuurlijk wel dat er in professionele zin allerlei initiatieven zijn waar het gaat om hergebruik van kleding en überhaupt op een duurzame manier kleding produceren. Maar het begint altijd maar weer bij het begin en dat zijn jij en ik, de klant, de consument. Want wij kopen en wij kopen en wij kopen. Dus er zijn twee mogelijkheden die heel dicht bij het persoonlijke liggen. En dat is ten eerste minder kopen en áls je koopt dan duurzaam. En ten tweede kleding ruilen als je iets nieuws wilt. Hiertoe zijn er ook apps zoals Unitedwardrobe en Vinted. Maar dat is weer digitaal.

Vraag aan jou
Zou je op zo'n kledingruilbeurs komen mét kleding? Of eventueel een bijdrage leveren aan de organisatie? Via deze blog geef ik vooralsnog de informatie door én peil ik dus het enthousiasme. Hoor het graag want als hier veel animo voor is ga ik aan de slag, zeg maar.
Hoor graag van je via jeltinezijlstra@gmail.com

Hoe belichaam ik mijn leven als oudere vrouw in een eerste levenshelftcultuur?

Dit jaar had mijn oudste dochter een gedicht voor mij geschreven met kerst; het ontroerde me. Ze had informatie over mijn geboortedag, dichtregels van mijn vader voor mij en haar eigen taal aan elkaar geregen tot een prachtig geheel. En kennelijk kreeg ik met mijn geboortedag mee dat ik een grensverlegger ben. Nou, dat snap ik wel. 

En aan grenzen verleggen zitten natuurlijk meerdere kanten: ten eerste vraagt het van me dat ik me bewust ben van mijn eigen grenzen, het fenomeen grenzen überhaupt. En ten tweede vraagt dat bewustzijn over de grenzen buiten jezelf: van andere mensen, van dieren, van natuur, van geld, van maatschappij enzovoorts. David Whyte heeft het dan over 'life at the frontier, the conversational nature of reality'. Want niks is absoluut of waar, het is elke keer weer ervaren en checken, in gesprek blijven; met jezelf en met de ander. De moedige gesprekken voeren. Wetende dat niemand gelijk heeft maar dat de waarde zit in de ontmoeting en de werkelijke belangstelling. 

Of Dirk de Wachter die zei: 'Je krijgt jezelf via de ander'. 

Of zoals mijn dochter schreef:

'Geboren op de dag van de grensverleggers

een Tweeling, jij en een ander

in balans door de ander'.

Ik word ouder in een eerste levenshelftcultuur, een cultuur van ontwikkeling, van streven naar meer, beter, groter. En in de eerste helft van je leven ben je daar mee bezig, is dat een soort natuurprincipe. Waar het echter momenteel mank gaat is de acceptatie van die tweede levenshelft, transparantie, het loslaten, het afsterven. Paul de Blot zegt dit zo prachtig, zie mijn vorige blog. 

Elizabeth Gilbert zei in een interview dat het lastige voor veel vrouwen van mijn leeftijd (vijftigplus) is dat je voor het eerst weet hoe waardevol je bent maar dat tegelijkertijd de wereld je niet meer als waardevol ziet. Eerder maakte ik ook een blog over David Whyte waarin hij stelt dat het traumatiseert als je niet kunt geven wat je te geven hebt; dat dat iets is wat je je het nog het meeste realiseert op de drempel van leven naar dood. 

Quote van Elisabeth Eybers

Nu (hoop ik) daar nog niet te zijn, op die drempel maar ik ben natuurlijk wel in mijn tweede levenshelft en ik merk ook dat ik steeds zichtbaarder word voor mijn omgeving alleen is het erg rustig in die omgeving, is het aantal geïnteresseerden niet zo groot zeg maar.

Hoe zit dat nu? Je hebt iets te geven, iets waarvan je langzamerhand ook wel denkt dat het van waarde is. Maar wie heeft daar belang bij? En in welke vorm giet je dat dan? 

Stel ik word 100 wat ga ik dan de komende veertig jaar doen? Wat is mijn levensperspectief? En(/of): hoe belichaam ik mijn leven?

Troost is de kunst van het stellen van de mooie vraag zegt Whyte en met de vraag over het belichamen van mijn leven kan ik wel wat.

Lichaamsbewustzijn is belangrijk want als je uit je lijf bent dan kan iedereen binnenkomen; dan zijn er geen grenzen. En Wibe Veenbaas zegt: als je niet incarneert dan besteed je je existentiële angst uit. En één ding weet ik zeker: ik wil graag een bijdrage leveren aan het verminderen van de angsten in de wereld. Lisette Thooft, die hier in het voorjaar ook weer komt voor een schrijfworkshop, geeft handvatten in dit filmpje over het bekend raken met je lichaam en de informatie die het geeft. 

Voor die ontmoeting met 'de ander' nodig ik je graag uit voor een moedig gesprek, a courageous conversation aan de grens, over grenzen op vrijdag 7 februari, half tien, bij Postplaza. Laat wel even weten dat je komt via de mail want teveel werkt niet.