Paul de Blot - Je Moet Loslaten om te Overleven

Ouder worden in een eerste levenshelftcultuur

Afgelopen week waren manlief en ik naar een symposium over ouder worden in de Bergkerk in Amersfoort. Het was een inspirerende bijeenkomst. Er werd nieuwe taal aangereikt. Of misschien is het niet zo hele nieuw maar ben ik nog maar net bezig op het pad van ouder worden, kom ik nog maar net kijken. Herman van Veen was er ook, schreef er een boekje over, over ouder worden, met als motto:

ouder worden

doe je voor het eerst

alles is fris en nieuw

er gaat een wereld 

voor je dicht

Dat ik van dit symposium wist komt doordat ik Lisette Thooft volg, regelmatig organiseer ik schrijfworkshops met haar, dit voorjaar ook weer. Zij schrijft prachtige stukjes voor de digitale nieuwsbrief van de Bezieling. Het symposium werd in deze nieuwsbrief aangekondigd en ik zag dat Frits de Lange de eerste spreker was. En mijn vader was altijd erg geïnteresseerd in hem en had van hem een aantal boeken, o.a. 'De mythe van het voltooide leven' . Eén van de boeken die mijn lief meenam nadat mijn vader was overleden. Een boek waar hij vervolgens van onder de indruk was. Dus we gaven ons op, je zou kunnen zeggen impulsief maar je zou ook kunnen zeggen dat we onze richtingaanwijzers volgden.

Hoe dan ook, we waren erg blij dat we zijn gegaan. Frits de Lange liet ons kennis maken met de schrijfster Elisabeth Eybers, een Zuid Afrikaanse dichteres, geboren in Nederland, op Wikipedia wordt ze genoemd als één van de drie grote naoorlogse dichteressen, samen met M. Vasalis en Ida Gerhardt. Voor mij was het hét kado van de dag, van de week! 

Godsdienstigheid beweer

Die siel bly voortbestaan

Terwyl ek self begeer

Om grondig te vergaan

Ze schijnt in een interview gezegd te hebben: 'Wijsheid is verdwijnkunst'. Frits de Lange voegde daaraan toe dat zelfverwerkelijking in de ouderdom is leren jezelf op te geven. 'Gewilde overgave aan de verdwijnkunst' én 'niet meer identificeren maar beschouwen en toelaten'. Zijn eerstvolgende boek zal gaan over wijsheid in de tweede levensfase waarin hij het werk van Eybers zal gebruiken.

Ik ben fan. 

Tweede spreker was Christa Anbeek is universitair docent Levensbeschouwelijke reflectievaardigheden en boeddhisme aan de Universiteit voor Humanistiek te Utrecht en schrijfster van boeken over verlies, zingeving, leven en dood en schrijfster van het beste spirituele boek van 2019: "Voor Joseph en zijn broer". 

Zij had een mooi verhaal over hoe te komen van zwaarte naar spelen, hoe te midden van chaos en ontregeling een weg te vinden naar verbinding rondom wat er echt toe doet. En ze vertelde in dat verband over "Tussen zon en maan", een spel wat ze ontwikkelde, wat je met een groepje in een aantal bijeenkomsten zou kunnen doen om grip te krijgen op ervaringen van chaos en schoonheid. Hevige verliefdheid, verlies van een dierbare, een bergtop bereiken. Positief of negatief – zulke "contrastervaringen' zijn ontregelend. Wat blijkt van waarde te zijn? Wat biedt houvast of geeft weer richting? Roept zo'n ervaring aanvaarding (zon) op of verzet (maan)? In het spel zoek je samen de zin of zinloosheid van je ervaringen. Het lijkt me leuk om te doen. Zíj had ook een kadootje voor me, de zin: dat we aan elkaar zouden moeten verschijnen zoals vrienden dat doen.

De derde spreker was Govert Buijs, bijzonder hoogleraar politieke filosofie en levensbeschouwing aan de Faculteit der Wijsbegeerte, Vrije Universiteit Amsterdam. Ook doceert hij 'filosofie van de economie' aan de Faculteit der Economische Wetenschappen en Bedrijfskunde van deze universiteit. Hij schreef oa:   'Waarom werken we zo hard? Op weg naar een economie van de vreugde'.

Ook van hem kreeg ik nieuwe taal aangereikt: zo had hij het over involutie, we kúnnen gewoonweg niet verder op de weg zoals we nu bezig zijn. Ik voelde een spontane impuls om te applaudiseren toen hij bv zei dat we niet meer allemaal naar Bali moeten willen of de koraalriffen in Australië nog zien maar dat we geraniums kunnen gaan kwéken. (en er dus niet achter gaan zitten). We leven in die eerste levenshelftcultuur van dingen doen en YOLO (You Only Live Once) en FOMO (Fear Of Missing Out). We leven in een hypermoderne tijd, een mythische tijd, de mythes van eeuwige groei, individuele ontplooing, ontzorgd en onkwetsbaar leven en de mythe van de cijfers en de kwantiteit. Dit geeft een grote psychodruk dat het je eigen schuld is als je niet succesvol en of gelukkig bent. Maar we moeten voorbij zien te komen aan de geïndividualiseerde burn-out samenleving en ontsnappen aan de terreur van de meritocratie ('geregeerd door degenen die het verdienen' aldus Wikipedia).

Hij pleitte daarom, in navolging van Martha Nussbaum, voor de acceptatie van het onvolmaakte en erkenning voor de fragiliteit van het goede. Voorbij de geïndividualiseerde burn-out samenleven door:
1. Terreur van de meritocratie doorbreken
2. Van beleving naar zin
3. Herinrichting woonomgeving
4. Nieuwe relationele infrastructuur
5. Herziening van de levensloop

Hij reikte ook nog het woord zelftranscendentie aan; de uitbreiding van het individuele zelf, dat je jezelf overstijgt en in staat bent en bereid bent om te gaan naar iets wat groter, complexer is dan jezelf en wat oneindig is. En hoe je dat wilt noemen, het universum, God, energie dat maakt in feite niet uit. Want in die abstractie zit de mogelijkheid om elkaar weer te ontmoeten, in een dialoog zonder te polariseren en zonder te strijden over gelijk.

Met zo'n dag, en deze input kan ik wel weer een tijdje vooruit, rijkdom.

David Whyte: niet in staat zijn om te geven, traumatiseert.

"I think one of the great threshold

realizations at death is the

realization and understanding of one's

own generosity or lack of it. We get traumatized through loss, we get

traumatized through injury either

physical or emotional. But we also are

strangely traumatized by not being able

to be generous to other people in their

lives. And of course all of you would

know intimately that that's one of the

great regrets at the end of our time

here."

David Whyte op de ACPE Annual Conference 2019

Tijd van Rutger Kopland

Tijd

Tijd – het is vreemd, het is vreemd mooi ook
nooit te zullen weten wat het is

en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder
dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven

zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijkt
naar iets in zichzelf, iets ziet daar
wat het meekreeg

zoals Rembrandt kijkt op de laatste portretten
van zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaat
een verte voorbij onze ogen

het is vreemd maar ook vreemd om te bedenken
dat ooit niemand meer zal weten
dat we hebben geleefd

te bedenken hoe we nu leven, hoe hier
maar ook hoe niets ons leven zou zijn zonder
de echo’s van de onbekende diepten in ons hoofd

niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik
buiten onze gedachte is geen tijd

we stonden deze zomer op de rand van een dal
om ons heen alleen wind


Rutger Kopland (1934-2012)
uit: Over het verlangen naar een sigaret (2001)

Wibe Veenbaas over ontmoeten en het hart als werkruimte, 2020 in Friesland

Het leven vraagt van ons dat we elke keer (dag, uur, minuut) weer opnieuw beginnen. En de ontmoeting aangaan met datgene wat zich voordoet, op ons pad komt. David Whyte noemt dit: holding a conversation. Lastig om te vertalen want 'een gesprek voeren' dekt de lading niet naar mijn gevoel. Het woord holding impliceert meer.
Om werkelijk in gesprek te gaan, elke keer opnieuw, vraagt van ons dat we een relatie met de stilte hebben, de stilte in onszelf. Voor mij een speurtocht en reden om de workshops te organiseren díe ik organiseer.
Zo komt Wibe Veenbaas weer voor een tweedaagse in het voorjaar van 2020. Elke keer weer een inspirerende en ontroerende belevenis. Wat voel ik me leerling van Wibe, van het leven. En wat heb ik zin in de tweedaagse, die ik in een nieuwsbrief ook wel omschreef als inblazing van levensadem; inspirare. Zo universeel hoe wezenlijk de invloed van je afkomst doorwerkt in je verdere leven. En hoe fijn dat er dan een leermeester, een gids is die je de weg wijst.

Hij noemt zichzelf een ambachtsman. Want het geven van handen en voeten aan je ontwikkeling is een ambacht. Ik vind het indrukwekkend hoe trefzeker hij te werk gaat, vanuit rust, zorgvuldig, vol respect en heel begaafd in zijn taalgebruik. En onontbeerlijk: met humor en relativering.
Taal die hij me gaf ter voorbereiding van deze workshop:

• De grond vruchtbaar maken voor leren
• De betekenis van de ontmoeting voor leren
• Het hart als werkruimte
• De diepe betekenis van leren in het leven
• Het veld van leraar en leerling
• De tekens verstaan
• Dienaar zijn op de eerste plaats
• Keer op keer terugkeren

In de manier van werken van Wibe zijn plek en ordening vaak richtsnoer en zijn verlies en rouw terugkerende thema’s; rouw als achterkant van liefde. En geen wonder zonder wond heb ik hem horen zeggen want immers: de plek van verwondering is de plek van bevruchting. Door rouw wordt de stem van jouw bestemming, het wonder van jouw trilling zichtbaar, zegt hij. En hij liet ons eerder al dichten over 'de dingen die niet overgaan'. En vraagt zich steeds weer af: kan je de tekens verstaan, kan je zien wat er oplicht? Vragen die je jezelf elke dag opnieuw zou kunnen stellen.

Wibe Veenbaas (1949) is een van de grondleggers van Phoenix Opleidingen. Jarenlang gaf hij koers aan de organisatie. In de loop der jaren ontwikkelde Wibe een eigen gedachtegoed; het vormt tot op de dag van vandaag de grondslag voor de vele opleidingen en workshops die Phoenix rijk is. Hij is auteur van vele publicaties zoals 'Vonken van Verlangen', 'De Maskermaker', 'Op verhaal komen' en zijn nieuwste boek 'De tekens verstaan'.
Wibe werkt met metaforen, met kleine opstellingen, opdrachten en met vragen over het thema van de deelnemers zelf vanuit het principe dat we de ander alleen kunnen dienen als we onszelf als instrument gebruiken.

Deze tweedaagse wordt vrijdag 4 en zaterdag 5 september 2020 gegeven
Locatie: LOFT in Boksum
Programma van 10.00 - 17.00 uur, inloop vanaf 9.30 uur
Kosten: € 375,- (incl lunch en koffie/thee)
Aanmelden, de workshop zit vol maar je kunt nog op de wachtlijst: jeltinezijlstra@gmail.com

De derde verjaardag van mijn zus Lia Minzinga Zijlstra zonder haarzelf erbij

In oktober zijn mijn beppe, mijn vader en mijn zus geboren. En ik zou het graag met ze vieren. In levende lijve gaat dat niet meer maar over hen schrijven kan wel. De eerste verjaardag zonder mijn zus Lia hebben we alle schelpen die er in en rond haar huis lagen teruggebracht naar haar lievelingseiland Schiermonnikoog.

Toen bekend was dat ze een ongeneeslijke ziekte had en ze gestopt was met de behandelingen heb ik ook geschreven, voor en aan haar. En gelukkig kon ik haar dat geven en kon ze dat toen lezen. Wonderlijk hoe het leven haar loop elke keer weer neemt want tijdens haar begrafenis heb ik niks gezegd en ik stond niet genoemd in de liturgie terwijl mijn vader, broer en zus wel wat zeiden en wel in de liturgie stonden. Ik was van mijn plek gegaan en het leven gaf me daar een harde les. Nu, tweeënhalf jaar later, kan ik die les op waarde schatten. En blij zijn dat ik mijn woorden aan haarzelf had kunnen laten lezen. Ik heb die tekst opgezocht omdat ik behoefte heb aan vriendelijkheid.

Lia haar leven is doordrenkt van vriendelijkheid, zorgzaamheid en bereidwilligheid. Geven en ontvangen was niet altijd in balans in haar leven en als je er op een eenvoudige manier naar kijkt zou je kunnen zeggen dat ze in een fase kwam waarin die balans meer op orde kwam en 'vloekwoord', nu liep haar leven op een eind. René Gude omschreef dat zo: 'je zat in een speedboot richting toekomst, de blik op prachtige ontwikkelingen en plotseling zit je omgekeerd in een roeiboot en kan je alleen nog naar het verleden kijken'. Er was in het laatste stuk van haar leven dan ook veel boosheid en frustratie.

We waren zussen die dichtbij elkaar stonden, veel met elkaar konden lachen en veel met elkaar konden delen. We hebben veel met elkaar opgetrokken, samen opgelopen. En ik schreef haar dat ik het misschien wel het zwaarste stuk vond dat ik haar niet meer kon volgen of naast haar kon lopen op die laatste onbekende weg die ze ging.

Vaak hadden we het over die balans van geven en ontvangen, ze was een gulle gever van aandacht en vriendelijkheid. Dankzij haar heb ik de kracht van die vriendelijkheid en zachtmoedigheid ontdekt. Er was iemand die haar omschreef als zachte kracht, hoezeer de wereld die nodig heeft.
En dat is misschien wel reden dat ik deze blog schrijf omdat ik haar daarin zo mis en de wereld veel meer vriendelijkheid gun.

Lia was gelovig op een manier dat ze ervan overtuigd was dat God ín en tussen de mensen was. Hield erg van de liederen van Huub Oosterhuis. En op haar rouwkaart is daarom een zinsnede uit onderstaand lied gezet: Aardekracht, zonnekracht is Hij, licht in mensen. Prachtig.


WAT  IN  STILTE  BLOEIT

Wat in stilte bloeit, in de luwte van tuinen,
onder de hete zon, op de akker,
heeft Hij bestemd voor de tafel der armen.

Aardekracht, zonkracht is Hij, licht in mensen,
dat wij elkaar verblijden en doen leven,
brood van genade worden, wijn van eeuwig leven.

Maar wie niets hebben, wie zal hen hieraan deel geven?
En die in weelde zwelgen en van niets weten,
wie zal hen naar gerechtigheid doen verlangen?

Aanschijn der aarde, wie zal jou vernieuwen?
Hij die alles zal zijn in allen heeft ons bestemd
om, aarde, jouw aanschijn te vernieuwen


Huub Oosterhuis

'Be the change, enjoy life' David Prins over burnout, werkgeluk en gezondheid

Begin dit jaar werd ik benaderd door David Prins, longarts (toen nog in opleiding). Sander de Hosson, Wanda de Kanter, David Prins, longartsen met een missie. Longarts is een vak waar je uitzonderlijk veel te maken krijgt met leven en dood. En dit doet ook iets met de mens die een longarts is. Eerder had ik Sander de Hosson uitgenodigd in Loft. Half oktober komt David Prins naar Loft. Gelukkig, want eind oktober vertrekt hij naar Zwitserland om daar zijn beroep uit te oefenen.

David is jong en overtuigd dat gezondheid niet alleen de afwezigheid van ziekte is maar ook de aanwezigheid van gezondheid in navolging van de nieuwe definitie van gezondheid van Machteld Huber. Hij is betrokken bij onderzoek naar burnout en verdiept zich, mee door zijn persoonlijke ontwikkeling, in een breder perspectief op gezondheid dan alleen het klinisch, fysieke deel. Op de tijdlijn van Jan Bommerez zag ik voorbijkomen: 'Ziekte is niet een entiteit op zich maar een verstoring van het zelfhelend vermogen van het organisme' Hippocrates. Gelukkig komen er zo steeds meer mensen vanuit de medische wereld die hier handen en voeten aan geven

David over de workshop: "In Loft wil ik de deelnemers op een praktische en interactieve manier meenemen in drie voor mij zeer waardevolle thema’s: werkgeluk, burnout en je eigen gezondheid. Thema’s die voor mij onlosmakelijk verbonden zijn en die in de huidige maatschappij steeds meer onder spanning staan. We gaan aan de slag met vragen als: 'Welke rol kun jij zelf uitoefenen in het bevorderen van jouw werkgeluk en gezondheid?' en 'Hoe ontstaat en voorkom je een burnout?'.
Ik zie mijn missie als iets dynamisch en die vormt zich de laatste jaren steeds meer. Ik wil mensen niet alleen helpen in de spreekkamer, maar ook daarbuiten; inspireren, tools geven om meer uit jezelf te halen en zelf je eigen welzijn te verbeteren.

Be the change, enjoy life

David op zijn website: "Waarom hebben ze me dat nooit eerder geleerd? Veel levenslessen haal ik uit mijn werk als arts. Mensenwerk, waarin ik samen met mensen probeer problemen te doorgronden en oplossingen te creëren. Ik combineer dit werk, met het geven van lezingen en trainingen om mensen te helpen naar een mooier leven. Mijn inspiratie en tools voor zo'n leven haal ik uit de kleinste momenten en leer ik van vele leraren. Sinds 10 jaar ontwikkel ik mijzelf door middel van coaches, boeken, seminars en cursussen op het gebied van persoonlijk leiderschap. Daarnaast doe ik wetenschappelijk onderzoek naar burnout en bevlogenheid. Naast mijn werk als arts heb ik dan ook  de  Beter Bewust Academy opgericht, via dit platform wil ik in de toekomst meer mensen inspireren hun mooiste leven te leven. Mijn missie: Persoonlijk leiderschap erin, burnout eruit.

Datum:  vrijdagmiddag  11 oktober 2019

Locatie:  LOFT in Boksum 
Programmatijden: 14.00 - 17.00 uur met inloop vanaf half twee
Kosten: € 65,00  ( incl koffie/thee) 
Aanmelden via jeltinezijlstra@gmail.com

Jarig zonder ouders

Tijdens de afgelopen ontmoeting bij de koffie ging het oa over ouder worden, familie, eenzaamheid in relatie tot jarig zijn. En dat op één of andere manier je bij jarig zijn een soort kindverlangen hebt, heimwee naar het verwachtingsvolle gevoel wat je had als je bijna jarig was. Heimwee naar het bedolven worden door ouderliefde.
In mijn geval was er geen enkele twijfel aan die liefde, ik 'weet', op een niet-cognitief level, dat mijn ouders heel veel van mij hielden. Alain de Botton heeft het in één van zijn verhalen over 'snobs' versus 'moeders'. ('We are surrounded by..) Snobs zijn mensen die op basis van een klein deel van jou een mening vormen over jou als mens; moeders zijn mensen die niet zozeer geïnteresseerd zijn in wat je doet maar hoe het met je gaat. Mijn ouders wilden  weten hoe het met me ging en wilden liever dan iets anders dat het goed met me ging, ('gaat' als ze van bovenaf meekijken). En de laatste tien, vijftien jaar dat ze leefden was dit het duidelijkst en hadden we de harten open, durfden we het aan zeg maar.

11 juni ben ik jarig en er was verdriet. Mijn ouders kwamen niet, mijn zussen kwamen niet en mijn broer ook niet. De holding van vroeger was en is weg. En jarig zijn confronteert. En langzaam maar zeker ervaar ik dat confrontaties okay zijn, niet te vermijden ook. Courageous zijn, het hart (coeur) open, mijn kwetsbaarheid op het spel durven zetten, live to the point of tears; steeds weer een stapje op dat pad. Dankbaar dat ik durf, het hart open houd en na het vallen weer opsta, na het sluiten weer open. Mijn oordelende hersenen zo nu en dan het zwijgen opleggen en buigen, buigen voor wat was, het lot.

De positieve denkers onder ons willen me dan wijzen op alles wat er wel is en wat ik wel heb. En tuurlijk, goed bedoeld. En ik ben dankbaar voor alles wat er is: gelukkig getrouwd, drie prachtige kinderen met prachtige partners, veel mensen om me heen die het goed met me voor hebben, een mooi huis met een rijke tuin, huisdieren. Maar het is én én: verdriet én geluk. Mijn keus is 'to live to the point of tears' (Camus) met het hart open. Het dus te voelen, wat er is. Bovendien ben ik érg sceptisch sowieso over positief denken, postte hier in 2010 een blog incl filmpje over. 

En zo heeft iedereen zijn/haar eigen pad. Ook een ontdekking die ik pas de laatste jaren écht begin te bevatten. Mijn leven is nl doordrenkt geweest van het zorgen voor de ander. Op een bepaalde manier een vergissing. Deels omdat het een patroon was, voortgekomen uit mijn jeugd, ouders met groot verdriet en machteloosheid waar ik als kind voor wilde zorgen. Een vergissing omdat ik mezelf daarmee boven de ander stel, een uitgangspunt kies dat de ander needs fixing. En deels ook omdat ik zo lang heb 'gewacht' met bewustworden, En zo kan ik nog wel even doorgaan maar waar ik heel blij mee ben is dat ik ontdekt heb dat het werk van binnen te doen is, en de zo lang gezochte rust en vrede alleen binnen in mij te vinden is. En dat 'de ander' verantwoordelijk is voor zichzelf, een eigen pad heeft met eigen vreugde en verdriet. 

Langzamerhand kan ik mezelf met compassie bekijken, niet in de laatste plaats dankzij mannen als David Whyte, Joh. B. Schmidt, Jan Bommerez en Wibe Veenbaas. 

En toen kwam vanochtend, 12 juni, the day after, dit liedje voorbij, was er ontroering en een blij, licht gevoel. Een liedje van Herman van Veen, gezongen door Angela Groothuizen, het heet 'Melk en honing' maar de zin 'op de dag van jou ontstaan' deed het hem. Tekst staat hieronder

 Op de dag van jouw ontstaan

Had je moeder haar mooiste jurk aan
En je vader droeg een grijs suede jasje

Samen zijn ze op die zondag de stad toen ingegaan
Verbaasd dat 't zo zacht was voor de tijd van 't jaar.
Ze keken naar de mensen in het park en naar elkaar.
Verlegen schoof je moeder dichterbij
Waar zij geen naam voor kon bedenken
Dat werd jij

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
Aanbeden door een zonnekoning werd jij de beloning
Per ongeluk expres

Op de dag van jouw ontstaan
Waren alle bomen juist begonnnen
Zich op te maken voor een nieuwe lente
Die al weken in de lucht stond
En nu van start kon gaan

Je vader was geen prater maar hij praatte honderduit
Je moeder in de schaduw, genoot van zijn geluid
En een vreemd geluksgevoel nabij
Waar zij geen naam voor kon bedenken
Dat werd jij

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
In het land van melk & honing werd jij de bekroning
Per ongeluk expres

En ook al hebben ze dan later volgens jou
Elke fout gemaakt die mensen ook maar maken
Die eerste keer schreeuwden merels het luidkeels van de daken.
En was de hemel van het allesblauwste blauw

Op de dag van jouw ontstaan
Stonden ze als bij afspraak op
En in een pas verbouwde zolderkamer
Die het daglicht nog net verdragen kon
Heeft ze haar jurkje uitgedaan

De aandacht en de hartstocht waar het later aan ontbrak
Gaf hem toen vleugels en ze vlogen hoog boven het dak
Getekend door het leven allebei
Het beste wat ze konden geven
Dat werd jij 

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
Aanbeden op een bovenwoning werd jij de bekroning
Per ongeluk expres

Want je vader was die dag de prins, je moeder een prinses
In ons land van melk & honing werd jij de beloning 

Per ongeluk ex pres
Per ongeluk ex pres
Per ongeluk ex pres

23 mei stemmen

Wanneer de gedachtestroom naar objecten in de buitenwereld gericht wordt gaat hij over in beperking en lijden, wanneer de gedachtestroom naar binnen gericht wordt lost hij op in diepe vrede.
Rupert Spira
Soms heb je het idee: 'dit is het!!'. Dat heb ik vanochtend ook als bovenstaande zin voorbijkomt.



Ik prakkiseer me nl suf wat ik donderdag zal stemmen. Wat voor mij bovenaan staat is het klimaat: ik hoor minder vogels in de tuin, zie minder insecten, krijg het niet voor elkaar zonder plastic te leven, eet nog regelmatig vlees, rij nog auto etcetc.

Heb dus ook nodig, of meen nodig te hebben dat de politiek hierin beslissingen neemt die mij en velen met mij een bepaalde constructieve kant uitstuurt. Maar hoe constructief is de politiek nu eigenlijk. Daar twijfel ik dan ook weer aan. Staan ze met beide benen in de samenleving, zijn ze uit op constructieve plannen of gaat het alleen om macht en belang? Hoe zit het met integriteit? Kan je überhaupt politiek bedrijven op een integere manier of word je dan onder de voet gelopen.

En dan de politieke programma's, het is nu niet zo dat ik er veel zin in heb die allemaal te gaan lezen. Mede omdat ik dus ook weer niet zoveel fiductie (feduusie) heb in dat soort papieren verhalen.

Vervolgens heb ik de gedachte dat ik zeker weet dat ik de mondiale ontwikkelingen écht niet kan overzien: klimaat, vluchtelingen, china En dat ik ook heel goed snap dat Nederland maar een ieniemienielandje is wat minimaal invloed heeft.

Dus mijn gedachtestroom gaat maar naar buiten en naar buiten en ik verdwaal tijdens mijn speurtocht naar helderheid, raak meer in de war, krijg alleen maar meer informatie over wat voor problemen er allemaal wel niet zijn (met risico van secundaire traumatisering) en ik voel me krimpen en krimpen en de zorgen worden steeds groter in mijn hoofd. ('beperking en lijden'). Droom ervan en slaap er minder goed door.

Als ik door bovenstaande zinnen van Spira en Tolle dan weer uitkom bij kernwoorden die passen in mijn huidige ontwikkeling zoals stilte, nederigheid, openheid, uit het oordeel blijven dan begrijp ik weer dat de gedachtestroom oplost in diepe vrede als ik naar binnen ga. En begrijp ik weer dat mijn cirkel van invloed vrij betrekkelijk is en kan ik mijn wereld weer kleiner maken.

Transparency hebben David Whyte en Johannes B. Schmidt het over, hoe minder ego hoe transparanter. En ik wil aanraakbaarder worden en dus ook kwetsbaarder. En eigenlijk ben ik er echt van overtuigd dat als je bereid bent de weg naar binnen te kiezen, je een beter mens wordt en dat dus de wereld een betere plek wordt.

Dus ik laat het nu weer los, heb mij voldoende verdiept en ontdek donderdag in het stemhokje wat ik stem.

"Conceptie, zwangerschap en de geboorte, de reis die ons leven bepaalt" Lezing van Anna Verwaal

Op aangeven van Jan Bommerez leerde ik afgelopen jaar Anna Verwaal kennen. Hij postte het interview van Annemiek Schrijver met haar in het programma 'De verwondering'.
En ik was onder de indruk en nieuwsgierig naar meer en vond ik o.a. haar Tedtalk 'From womb to world'. Zo zegt ze bijvoorbeeld: "Bewuste conceptie, zwangerschap en geboorte is het fundament voor een gelukkige en gezonde samenleving". En "nothing ever goes away until it teaches us what we need to know". En dat we in de baarmoeder zijn gemarineerd met de stemming en gevoelens van de moeder.
Ze houdt zich bezig met het moment vlak voor de conceptie tot vlak na de geboorte. En heeft ontdekt dat in deze periode een blauwdruk gemaakt wordt voor het mensenkind. Ze noemt het de meest kritische periode in het vormen van je patronen. Je kan dit zien als muziek, de melodie van ons leven. Een melodie die zich blijft herhalen tenzij je op zoek gaat naar je eigen melodie. Dit vraagt aan de ene kant bewustwording bij jonge mensen die graag een kind willen, bewuste conceptie, zwangerschap en geboorte. Maar het nodigt ook mensen,die bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling, uit tot bewustwording voor eenieder die bezig is met zijn of haar eigen levensmuziek.

Anna Verwaal woont sinds kort weer in Nederland en is van oorsprong Nederlandse maar heeft lang in Amerika gewoond. Daar heeft ze ook het overgrote deel van haar ontwikkeling doorgemaakt als het gaat om werk en opleiding, vandaar al die Engelse benamingen. Zo is ze een Maternal-Child Health Nurse, UCLA Certified Lactation Educator, Conscious Conception and Birth Consultant, Primal Period & Childbirth Educator, Midwifery & Doula Instructor en Birth Photographer.
Na een lange carrière in de klinische verloskunde en in de gespecialiseerde thuiszorg in Los Angeles merkte ze dat ze liever wilde werken met gezinnen en babies in het voorkomen en helen van geboortetrauma. Zo begon ze haar eigen praktijk.

Momenteel reist ze over de hele wereld en geeft ze workshops over pre,- en perinatale imprints en trauma, de hormonale fysiologie, en de psychologische, emotionele en spirituele aspecten van het geboorteproces. Haar workshops en lezingen bestaan uit een combinatie van klinische kennis, de laatste ontwikkelingen uit de pre,- en perinatale psychologie, haar eigen intuïtie en geboortefotografie, samen met de ervaringen die ze de afgelopen 28 jaar werkend in verschillende landen en culturen, in samenwerking met therapeuten, psychologen, gynaecologen, verloskundigen en inheemse vroedvrouwen heeft opgedaan.
Meer informatie over Anna Verwaal vind je op hier.

Tijdens deze middagvullende lezing wordt aan de hand van geboortefotografie kennis overgedragen die o.a. ontstaan is tijdens 28 jaar lange ervaring op het gebied van preconceptionele tot postnatale begeleiding. De aansprekende beelden en heldere verhalen, aangevuld met verwijzingen naar wetenschappelijke bevindingen, maken duidelijk hoe belangrijk het is meer te weten over de manier waarop pre,- en perinatale imprints, angsten of trauma’s onszelf, onze dierbaren en cliënten kunnen beïnvloeden.

Datum:  zaterdagmiddag 19 september 2020

Locatie:  Westcord WTC Leeuwarden *Coronaproof
Programmatijden: 14.00 - 17.00 uur met inloop vanaf half twee
Kosten: € 67,50  ( incl kopje koffie/thee) 
Er is een maximum aan het aantal deelnemers dus meld je snel aan als je zeker wilt zijn van een plek: jeltinezijlstra@gmail.com

Tweedaagse schrijfworkshop 'Helend schrijven' van Lisette Thooft

Het is me heel geregeld overkomen dat ik een artikel van Lisette Thooft las wat me aansprak en wat me iets bracht. En als iets me aanspreekt kijk ik wie de schrijver is van het artikel dat ik lees en soms google ik het gezicht wat erbij hoort. Zo ook met Lisette. Een zachte, heldere uitstraling met een beschrijving van haar leven waarin ik me hier en daar herken.

En nadat ik haar boek 'Wie domme dingen doet wordt wijs' had gelezen, vroeg ik of ze een schrijfworkshop wilde geven hier in het friese. En nu komt ze alweer voor de derde keer!
Het laatste schrijfweekend, afgelopen april, was weer zó inspirerend dat we meteen voor volgend jaar gepland hebben. De titel voor de komende workshop vloeit voort uit die we net hebben gehad want het bleek dat schrijven helend werkt. En voor de duidelijkheid: tijdens deze tweedaagse wordt er niet therapeutisch gewerkt. Maar aan het eind van de twee dagen die we met zijn allen beleefden in april was de ervaring van de deelneemsters dat het helend had gewerkt.
En uiteraard heeft dat alles te maken met de holding die Lisette geeft, richtlijnen aanreikt: goed kijken (zonder oordeel), goed luisteren en helder denken. En uitlegt dat schrijven hulp biedt bij het ontdekken van jezelf.

We hebben het komende weekend gepland op 10 en 11 april en dat zijn goede vrijdag en stille zaterdag, fijne dagen om even stil te staan, te bezinnen en te schrijven.

Lisette is rebalancer, schrijfster, spreekster, lijf- en schrijfcoach en‘huisfilosofe’ van Happinez.
Op dit moment freelance journalist o.a. voor Happinez en De Verwondering. Ze schreef veel nonfictie boeken over spiritualiteit, emancipatie en diverse andere onderwerpen, en vertaalde er vijf. Begin dit jaar verscheen haar laatste boek: 'In 9 stappen naar innerlijke bloei, met het Negen Stappen Plan'.Ze schrijft op haar website over zichzelf het volgende:

"Ik heb een lange reis gemaakt van hoofd naar hart, van schrijver tot Rebalancer. Maar schrijven zal ik altijd wel blijven doen, want I’ve been loving it for so long, I can’t stop now."
Ze geeft online trainingen en workshops en coacht mensen als lijf- of schrijfcoach.

Datum: vrijdag 19 en zaterdag 20 juni 2020

Locatie:  LOFT in Boksum 
Programmatijden: 10.00 - 17.00 uur met inloop vanaf half tien
Kosten: € 275,-  (incl lunch en koffie/thee) 
Er is een maximum aan het aantal deelnemers dus meld je snel aan als je zeker wilt zijn van een plek: jeltinezijlstra@gmail.com

Over hoop en werken aan wat vraagt bewerkt te worden.

Mijn vader vertelde ons als jonge kinderen dat Martin Luther King had gezegd dat als de wereld morgen zou vergaan hij vandaag nog een boom zou planten. Al googlend ontdek ik dat hij er een eigen wensdraai aan had gegeven want uiteindelijk lijkt de uitspraak van Maarten Luther (#what'sinaname; #wereldvanverschil; #grappig) te komen.
Ik ben hem dankbaar voor wat hij me heeft meegegeven, inclusief zijn interpretaties. En soms overheerst het verdriet dat ik niet even bij hem aan tafel een bakje koffie kan drinken om de wereld om mij, ons heen te relativeren. Want eenvoudig vind ik het momenteel niet.

Tekening van Lia Minzinga Zijlstra

De termen als 'het redden van de wereld' 'redden van het klimaat' vliegen je dagelijks om de oren. In mijn ogen zijn dit onmogelijke formuleringen. Hoe kan je nu ooit overzien hoe 'het' gaat in de wereld en hoe kan je nu ooit 'het klimaat' redden? En wat te denken van al die ellendige beelden die er voorbijkomen bv van een driejarig verdronken jongetje op het strand of een verhongerde walvis met zijn maag vol plastic? Of de explosies met veel doden in kerken en moskeeën? Of het verdwijnen van een icoon als de Notre Dame?
Wat dit soort formuleringen en beelden teweegbrengt is angst en machteloosheid. En één ding weet ik zeker: dat helpt je alleen maar de verkeerde kant uit. Tuurlijk, gezonde angst is prima en waarschuwt je om vervolgens tot actie te komen. En tuurlijk bewustwording is nodig.

Maar deze dagelijkse inprenting van gevaar levert traumatisering en verlamming op.
Wat momenteel ook normaal lijkt is dat ieders individuele mening van groot belang is en dat iedereen zijn/haar mening ongezouten overal, vooral op social media, moet laten horen. En mening is nog één ding maar vaak koppelt dat ook met het ergens op tegen zijn en polarisatie organiseren en jezelf niet meer echt kunnen relativeren. Ik ben daarom superzorgvuldig welke input qua nieuws en opvattingen ik toelaat.

foto van @germanroamers

Paradoxaal genoeg is er het verdriet om het overlijden van mijn zus en mijn ouders en het verlies van je ouderlijke nest en de vanzelfsprekendheid van het bij elkaar horen. Maar er is ook bevrijding, in de workshop met Wibe Veenbaas schreef ik: 'eindelijk mijn bestaan ontdekt'. Dus als een grote meid ga ik nu op mijn eigen benen staan en ontdek ik mijn eigen weg. En mijn keus, geleerd van Stephen Covey met zijn cirkels van invloed en betrokkenheid, is om het dichtbij en klein te houden.
Wát kan ik nu, op dit moment, wél doen om te zorgen dat mijn bijdrage aan de vervuiling zo klein mogelijk is. En wat kan ik doen dat mijn bijdrage aan het welzijn van de mensen om me heen zo groot mogelijk is.

Eerste paasdag las ik 's ochtends in bed een blog van Lisette Thooft voor de website 'De bezieling' voor aan mijn lief waarin ze het zo beschrijft:

'Niet wegkijken, niet versagen, niet opgeven maar gewoon, seconde voor seconde doorleven in het leven dat we nu eenmaal leiden. Werkend aan wat vraagt om bewerkt te worden. Berustend in wat niet anders kan.
Net zolang tot we ontspannen in wat er is. Als je ontspant, kun je beter kijken, helderder zien en meer beseffen. Dan ga je steeds meer zien hoe schitterend het leven is, hoe weergaloos briljant de boel hier in elkaar zit, hoe dapper en trouw ook de nederigste madeliefjes elke dag hun bloemetjes weer openzetten voor de zon, de kleinste spinnetjes opnieuw beginnen aan een web. Hoe kwetsbaar en tegelijkertijd onverwoestbaar het leven is hier in de stof.'

En: 'Ik zie ons allemaal als gekruisigd: geestelijke wezens als vlinders vastgeprikt in de materie.' 

Ik moest ervan huilen, van ontroering en van herkenning, troostend ook. Werken aan wat vraagt bewerkt te worden en berusten in wat niet anders kan. Soms zijn er mensen die woorden kunnen geven aan wat je zelf ergens van binnen 'weet' of 'voelt'. En Lisette is voor mij zo iemand. Voor mij is schrijven een soort van 'her'innering dat ik besta. En wetend dat ik een zandkorreltje ben op deze aardbol schrijf ik, leef ik, zorg ik, verbind ik. En voel ik hoop.

Nabijheid heeft geen vaste plek

Trynke Minzinga Zijlstra Veenstra

De oude man en de zee

Aan de vloedlijn stond hij

Vragend, met de woorden van de zee:

‘Ik blijf bij je, ik ga met je mee.

Ook ik heb averij

Opgelopen in mijn leven’,

Zei ze zachtjes.

Op de golven waren lachjes

Van een kind dat nog alles gaat beleven.

De schelpen beaamden dit gesprek,

in het verborgen, soms oplichtend.

Immers: nabijheid heeft geen vaste plek.

Het woord is vlees geworden, nog zoëven.

Een verlangen zonder vast bestek,

De stem van de ander in je leven.

Wierd Minzinga Zijlstra

01-04-1991

Change the world by actual meeting it bij een kop koffie

What you love: ik hou van courageous conversations, om met David Whyte te spreken. Hieronder een kort filmpje waarin hij zelf uitlegt wat hij hiermee bedoeld. Courage betekent oorspronkelijk: zeggen wat je op je hart hebt; je kwetsbaarheid op het spel zetten. Kwetsbaarheid blogde ik eerder al over; en dat past weer zo bij de fase waar ik inzit: ik wil 'aanraakbaarder' worden. En ik kan pas aangeraakt worden als ik mezelf laat zien.
Als de ander dit ook aandurft, zichzelf laten zien, dan ontstaat er een moedig gesprek. En, zegt hij, there is no self that will survive a real conversation. En you change the world by actual meeting it.
Dat is me echt uit het hart gegrepen.
Wibe Veenbaas zegt het anders: de ontmoeting als leerlandschap, als werkplaats. Wat waren het weer inspirerende dagen, tijdens zijn tweedaagse. En de ontmoetingen die er tijdens zo'n workshop plaatsvinden waarbij mensen zich openen en laten zien geven mij hoop! Ik geniet daarvan, word daar blij van.

En: Being aware of awareness means the rise of stillness

What you do: momenten van ontmoeting organiseren waar mensen zich durven openen om werkelijk een gesprek te voeren. Een gesprek waardoor je een klein beetje verandert, ten goede, heelt zo je wilt. Michel de Montaigne heeft nog zo'n mooie uitspraak: 'de waardigheid van de vergankelijke ervaring' Van het samen drinken van een bakje koffie zou je kunnen zeggen dat dit een vergankelijke ervaring is, pretentieloos, maar hier schuilt wel degelijk waardigheid in.
1 november half tien bij Postplaza in Leeuwarden is weer het eerstvolgende moment.

Dan gaan we verhalen in het zand schrijven die met de branding weer wegspoelen. Soms heb ik het idee namelijk dat we wel eens wat vergeten onze levens te relativeren. Bescheidenheid en nederigheid scoort niet in onze maatschappij.
Mijn motto voor de komende jaren is ''Spreek alleen als je de stilte verbetert" ook van Rumi. In samenhang met de vraag: 'wat wil zich via mij manifesteren'. En ik snap heus wel dat dit een hele kluif is en dat dit bijna niet te doen is of je moet in het klooster gaan zitten ofzo. Maar toch.
Er is zóveel onrust om ons heen en iedereen meent overal iets van te moeten vinden en je mag vooral niet wegkijken volgens de moraalridders. Maar het universum wil ons dragen zegt Jan Bommerez alleen dat lukt niet als ik gesloten ben. En als ik oordeel dan sluit ik af. Daar ligt mijn 'werk' dus de komende tijd: minder in het oordeel, te beginnen met oordeel over mezelf. Vaak begint een zin of een gedachte die wil oordelen met: ik vind. En Wibe Veenbaas deed mij de tip aan de hand dat als ik die twee woordjes zeg dat ik dan mijn hoofd buig. En daardoor begrijp dat de wereld zóveel groter is dan ik kan beseffen.

Wat ik leerde uit het boek van Lisette Thooft 'In negen stappen naar innerlijke bloei' is dat jezelf vragen stellen veel beter werkt dan jezelf onder druk zetten middels positieve affirmaties. Bijvoorbeeld: 'Kan ik de komende tijd wat minder oordelen' in plaats van 'ik ga minder oordelen'.

Als je dus zin hebt in een ontmoeting bij een kop koffie en in gesprek wil over jouw motto en jouw zoektocht dan ben je  1 november van harte welkom bij Postplaza om half tien. Meld mij wel even dat je wilt komen want er is wel een maximum. jeltinezijlstra@gmail.com